HAYAT ACIMASIZDI , ACIMADI DA . . .
Hayat Atabeyli ailesini hiç acımadan yakmıştı 17 yıl önce.
Onlardan biricik kızları Aslı'yı almıştı daha doğduğu günün ilk gecesinde.
Aslı gitmişti ardında acılı ve yıkılmış 5 abi , anne ve babasını bırakarak.
A...
İçimden çığlık çığlığa bağırmak gelirken tek yaptığım heyecanla eşyalarımı toplamaktı. Büyük gün gelmişti. Çıkıyordum buradan. Tamamen iyileşmiştim artık. Sadece ayda bir kontrole gelecektim. Çok mutluydum. Hayatımın en güzel günleri listesinde yer edinen bugün, benim için unutulmayacak günlerden biriydi.
Abim hastanedeki son işlemleri halletmek için çıkmıştı bende eşyalarımı toplamıştım. Şimdide kendime kıyafet seçiyordum. Yazı hastanede geçirmiştim ve artık sonbaharın başıydı. Yani çok açık giyinemezdim. Aynı zamanda şıkta olmalıydı çünkü hastaneden çıkıyordum. Bu büyük bir şeydi sonuçta. Elime siyah mini eteğimi, pembe gömleğimi ve siyah kurdelesini aldım. Ayakkabı olarak ise gömleğimle aynı renkte olan şık babetlerimi aldım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Giyindikten sonra kısa ama şekil verilebilen saçlarımı tarayıp açık bıraktım. Dudaklarıma kuruluğunu alması için nemlendiricimi sürdüm. Artık hazırdım. Abim gelince çıkacaktım.
Sonunda abim odaya girdiğinde hızla oturduğum yerden kalktım. Abim beni süzerken bir ıslıkta çalmıştı. "Çok güzelsin miniğim." dedi abim. Utançla gülümsedim. Oldum olası iltifat aldığımda utanıyordum.
"Çıkmıyor muyuz?" dedim heyecanlı sesimle.
"Çıkıyoruz. Hadi bakalım." diyerek gülümsedi.
İçeri iki koruma geldi. Eşyalarımızı alıp çıktılar. Abim elini tutamam için uzattığında hemen tuttum. Belli etmesem de aylar sonra dışarı çıkacağım için içimde biraz korku vardı. Ya tekrar hasta olursam? Kötü düşünceleri zihnimden attım çünkü bugün sadece ana odaklanıp mutlu olmalıydım.
Asansöre binerken her şeye son kez baktığımı biliyordum. Odam, kafeteryada ki Mahmut abi, temizlikçi Emine abla, hemşirem Aylin, doktorum Ali ve daha bir çok şeyi belki de son görüşümdü.
Asansörün durmasıyla indik. Çıkış kapısı görünmeye başladığında midem heyecandan kasılmıştı. Tamamen sağlıklı olarak çıkacaktım bu kapıdan. Dışarı ilk adımımı attığım gibi konfetiler patladı. Gözlerim şaşkınlıkla açılırken tüm sevdiklerimin burada olduğunu gördüm.
Hepsi kocaman gülümsemeleriyle bana bakıyorlardı. Abilerim, annem, babam, amcalarım, yengelerim, kuzenlerim, Mete'm, Mercan. Hepsi şuan beni karşılamak için buradaydı.
İlk yanıma gelen babam olmuştu. Sıkıca çekip sarılmıştı. "Bir daha asla bizden bu kadar uzun süre ayrı kalmana izin vermeyeceğim. Küçük kızım her an dizimin dibinde olacak." dedi babam. "Kızın her an yanınızda olacak babam." dedim.
Babamdan sonra annemle sarılmıştım. "Çok şükür rabbim dualarımı kabul etti. Seni bize bağışladı. Hoş geldin biriciğim." dedi annem.
"Yeğenimi bize de bırak Demet." dedi Güney amcam. Ardından beni çekip sarıldı. "Geçmiş olsun yeğenim. Allah bir daha göstermesin." dedi amcam. "Amin." dedim. Bu sefer Kuzey amcam tarafından sarıldım. "Allah tekrar yaşatmasın yeğenim." dedi Kuzey amcam. "İnşallah amcacım." dedim.
