ÖZ AİLEM

4.BÖLÜM (İLK KARŞILAŞMA)

(Multimedya: Araz)

ARAZ ATABEYLİ

Abim ve babam çok önemli bir şey konuşacağımızı söyleyip tüm aileyi salona toplamıştı. Şimdiyse hepimiz abim ve babamın konuşmasını bekliyorduk. Sonunda dayanamamış olacak ki solandaki garip sessizliği Demir bozdu.'' Ne oldu abi? Yoksa evleniyorsun da sonunda senden kurtuluyor muyuz?'' klasik Demir işte. 3 dakika ciddi kalsa 4. dakikada saçmalamaya başlar. Abim ise Demir'e sadece kötü kötü baktı ve bu da onu susturmaya yetti zaten. 

Babam aniden konuşmaya başlayınca tüm gözler ona döndü.'' Nereden başlasam bilmiyorum ama bir şekilde anlatmam lazım . Sonuna kadar dinleyip lafımı bölmeyin ve sakin olun tamam mı?'' dedi hepimize bakarak. Ayaz'' Baba korkutma insanı Allah aşkına anlatacaksan anlat hadi.'' vallahi bazen bu çocuğu anlamıyorum arada bir Demir gibi şebek oluyor arada ise sanki onca şeyi yapan o değilmiş gibi olgun ve bilge bir kişiliğe bürünüyor. Babam''17 yıl önce doğan kız kardeşiniz Aslı'yı hepiniz biliyorsunuz.'' işte şimdi ortama bir matem dalgası çökmüştü. Annemin gözleri dolmuş, Demir şebekliği bırakmış, Ayaz ise gözlerini halıya dikmiş başka hiçbir yere bakmıyordu. O günler hepimiz için çok zordu ne kadar Ayaz  ve Demir yaşanılanları hatırlamayacak kadar küçüklerdi ancak anlatılanlardan az çok pek çok şeyi biliyorlardı.

(Aslı'nın Kaçırılmasından İki Ay Sonra)

(yazardan)

Tüm Atabeyli ailesi dağılmış durumdaydı . Mehmet Bey kendini işlerine vermiş, Demet Hanım sabahtan akşama kadar odasında ağlıyor, Poyraz ise kardeşi kaçırıldıktan 1 ay sonra miniğini koruyamamanın verdiği vicdan azabıyla okulunu değiştirip yurt dışına gitmişti çünkü eğer o gün uyumasaydı kardeşinin kaçırılmayacağını düşünüyordu. Ailesi gitmesini hiç istemiyordu ama o gitmek zorundaydı çünkü kardeşi için yapılan odanın her önünden geçişinde canı yanıyordu. Belki bir korkak gibi kaçmıştı ama o daha 10 yaşında bir çocuktu. Sonunda ailesi onun ikna olmayacağını anlayınca yollamışlardı oğullarını daha 10 yaşında gurbete.

Ailesinin bu durumuna dayanamayan Kaan , Demir ve Ayaz'ın elinden tutup annesinin yanına götürmüş ve daha bakması gereken 2 oğlu olduğunu hatırlatmıştır. Sonrasında Demet Hanım biraz toparlamıştı artık hiç yoktan sadece geceleri ağlıyordu gündüzleriyse ailesiyle ilgileniyordu. Mehmet Bey ise karısının yardımıyla biraz biraz işten uzaklaşıp ailesiyle vakit geçirmeye başlamıştır.  Hepsinin canı yanmıştı ama onlar birbirlerine tutunarak ayağa kalkmaya başlamışlardır. Poyraz ise gittiği yerde kendi yarasını kendi sarmaya çalışmıştır ama bunu yaparken insanlara olan merhametini kaybetmiştir ve o daha o yaşında bir ant içmiştir canımı yakanın canını yakarım diye.

<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<

Babamın tekrar konuşmaya başlamasıyla daldığım düşüncelerden çıktım.'' Evet biliyorum hepimizin canı çok yanmıştı ama bu sefer size yara açmak için konuşmayacağım , yaralarınızı sarmak için konuşacağım.'' hepimiz bir şey anlamadan babama bakınca o da devam etti. ''Kardeşiniz yani Aslı yaşıyor.'' dedi. Hepimiz içinde babama bakıyorduk. Arada oluşan sessizliği annemin ağlama sesi bozdu. Sonra aniden Demir bağırdı'' Sonunda bende abi oldum be.''

Ama sonra herkes durumu fark edip babama bakmaya başladı. Babam anlattıkça hepimiz bir şoka girip bir sinirleniyorduk. Sonunda babam konuşmayı bitirince konuşmaya başladım. ''Fotoğrafı var mı'' dediğimde babam yanında getirdiği kutudan fotoğraflar çıkarıp bize verdi . Hepimiz fotoğraftaki kardeşimize bakıyorduk. O kadar güzel bir kızdı ki. Aynı zamanda aynı anneme benziyordu. Sanırım annem de benimle aynı şeyi düşünmüş ki ağlayışları arasından konuştu ''Aynı bana benziyor.'' dedi ve herkese anneme atıldığını belirten şeyler söyledi. 

Babam her şeyi anlattığından beri hiç konuşmamış olan Ayaz aniden konuştu ''Peki bundan sonra ne yapmayı düşünüyoruz?'' işte tem burası bir kilitli çıkmazdı. Ne yapacaktık? Kaan abim cevap verdi ''Şöyle yapacağız aslanım gideceğiz bir psikolog yardımında her şeyi anlatıp prensesimizi yanımıza alacağız ancak buna önce bir az daha zaman var. ''dedi.

Sanırım girdiği şoktan daha yeni yeni çıkan annem aniden babamın üste atlayıp sarılarak bağırmaya başladı. ''Kızım yaşıyor Mehmet ! Yaşıyor kızım!''  bu durumu gören Demir durmayıp oda annemlerin üstüne atlayarak ''Bensiz sarılmak haa!! Hiç yakıştıramadım anne!'' dedi. Ardından Ayaz, ben , abim hepimiz birbirimize sarılarak bu güzel haberi kutladık.

Yemekten sonra abi elinde bir poşetle gelip poşeti Ayaz'a verdi. '' İstediğin o iki kitap kitapçının çalışanı senin için aynen şöyle dedi 'anlaşılan düşünmeyi seviyorsunuz çünkü bu iki eseri art arda ancak uzun suredir dünya klasiği okuyan ve araştırma yapan biri alabilir' peki bu durum böyle mi?'' Ayaz ise gözleri kocaman olmuş şaşkınlıkla bakıyordu abime. Kim demişse doğru demiş herhalde ki Ayaz böyle bakıyor. Sonra devam etti '' Anlaşılan Aslı kitap okuma işinde Ayaz abisine benzemiş.'' ''Abi onunla mı konuştun? Nasıl biriydi? Yakından da güzel mi? Hah benim ki de soru tabi güzeldir. Benim kardeşim o.'' diye dırdır etmeye başlamıştı ancak bizim az önce ki şaşkınlığımız yerini kıskançlığa bırakmıştı. Şimdi hepimiz gözlerimizi abime dikmiş bakıyorduk. O ise yüzünde gıcık bir gülümsemeyle bize bakıyordu.

''Yakından ayrı bir güzeldi . Kitapçıya girdiğimde önce Ayaz'ın istediği kitapları buldum sonra kasaya yöneldim. Kasaya vardığımda önündeki kitaba dalmıştı. Birkaç dakika durup onu izledim. Sonra kitapları kasaya koyunca yerinde sıçradı ama sonra toparlayıp aldığım kitaplara bakıp konuşmaya başladı. Aslında konuşacağını hiç düşünmemiştim ama o benle konuştu. Ama şöyle bir şeyde var ki gerçekten içinde bir minik Ayaz damarı var. Öyle bir dalmıştı ki kitaba sanki dünyadan soyutlanmışta bir o bir de elindeki kitap var.'' deyip sözlerini tamamladığında bu kez sırıtan Ayaz'dı ve kıskanç bakışlar onun üstündeydi. Demir'' Bana ne ben de abiyim artık ben de kardeşimi görmek istiyorum ve o bu Ayaz pisliğine değil bana benziyordur sen yanlış anlamışsındır.'' dedi. Bizse ona sadece gülmekle yetindik

<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<

SELAMLAR!!!!

ATABEYLİ AİLESİ HER ŞEYİ ÖĞRENDİ!!

NASILDI BÖLÜM?

OY VERİP , YORUM YAPMAYI UNUTMAYIN:)