HAYAT ACIMASIZDI , ACIMADI DA . . .
Hayat Atabeyli ailesini hiç acımadan yakmıştı 17 yıl önce.
Onlardan biricik kızları Aslı'yı almıştı daha doğduğu günün ilk gecesinde.
Aslı gitmişti ardında acılı ve yıkılmış 5 abi , anne ve babasını bırakarak.
A...
Güne gözlerimi heyecanla açtım. Rusya'dan döneli bir hafta olmuştu. Ayağım iyileşmişti. Babaannemler bizi özledikleri için dün yanımıza gelmişlerdi Trabzon'dan. Şimdi buradaki kendi evlerindeydiler. Ama heyecanımın sebebi bu değildi. Asıl sebebi bugün doğum günümdü.
Heyecanımın bunun ailemle geçireceğim ilk doğum günü olmasıyla da alakalıydı. Birde artık reşittim. Bu durum eskiden olsa artık Mete'nin yanına taşınabileceğim anlamına gelse de artık pek bir şey ifade etmiyordu.
Her zamankinin aksine abim bugün odada değildi. Aşağı inmişti büyük ihtimalle. Lavaboda işlerimi hallettikten sonra henüz bugün için bir planım olmadığı için rahat bir beyaz şort ve tişört takımı giydim. Evin içi sıcak olduğu için bu kadar açık olmam sıkıntı değildi. En azından benim için.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Saçlarımı ensemin biraz yukarısında topladım. Odamdan çıktığımda ev her zamankinin aksine sessizdi. Aşağı indiğimde sofrada yalnızca iki tabak vardı. İşte bu daha garipti. Çünkü her zaman sabah kahvaltısını beraber yapardık.
"Kızım günaydın." dedi annem arkamdan.
"Günaydın anne. Herkes nerede?" dedim merakla.
"Abinlerin ve babanın acil bir iş için şirkete erkenden gitmesi gerekti. Ayaz abinin erken dersi varmış, Demir ile beraber erkenden gittiler." dedi annem.
"Anladım." dedim sofraya geçerken.
Annemde oturdu beraber kahvaltı yapmaya başladık. Hiç doğum günümü hatırlamış gibi durmuyordu.
"Anne sence bugün özel bir gün mü?" dedim gülümseyerek.
Annem bir süre düşündü. Sonra konuştu. "Hıım. Yok çıkaramadım. Neden?" dedi.
Yüzüm düştü. "Hiç." dedim yemeğime devam ederken.
Yemek ondan sonra sessiz geçmişti. Annem birkaç işi olduğunu söyleyerek dışarı çıkmıştı. Yani evde yalnızdım.
Gidip gelip telefonumu kontrol ediyordum ama ne mesaj ne arama vardı. Herkesi bir şekilde anlardım ama Mete benim doğum günümü asla unutmazdı. Ben bile bazen unuturken o asla unutmazdı.
Belki aramalıydım. Evet evet aramalıydım.
Mete'yi aradım. Birkaç çalıştan sonra cevap verdi.
"Efendim güzelim?" diyerek konuşmaya başladı.
"Yakışıklım. Ne yapıyorsun?" dedim.
"Hiç. Evdeyim. Bugün derse girmek istemedi canım. Sen?" dedi.
"Evde yalnız oturuyordum seni arayayım dedim." dedim.
