Austin's Condition (COMPLETED)

CHAPTER 23:

2 Years Later..

Sa labas ng simbahan ay matiyaga kaming pinag aantay ng wedding coordinator kung kaya't pinili kong tumayo muna sa ilalim ng isang puno. Mabuti na nga lang at hindi gaanong mainit ngayon kaya kahit papaano ay hindi pa naman lusaw ang make up ng inyong lingkod. Habang nag pupunas ng ilang butil ng pawis sa aking noo ay nagulat nalamang ako ng may sumulpot sa tabi kong isang tall, moreno, at oo, handsome na ginoo kaya automatic din akong lumingon sa direkyon ni tatay kung saan abalang kausap ang mga magulang ni kuya Mason. Mabuti nalang at hindi niya kami nakita kaya ako na mismo ang dumistansiya sa lalaki na siyang ikinakunot ng noo nito.

"Ikaw pala ang kapatid ng bride."
"Opo, ako nga."
"Easy. Wala naman akong masamang gagawin sa'yo. Gusto ko lang sabihin na ako ang kapartner mo mamaya pag pasok ng simbahan."

Oh.. Siya na pala ang tinutukoy nila kuya Mason at Mabel na pinsan nilang galing UAE. Kararating lang siguro niya rito sa Pilipinas kung kaya't bukod sa hindi ko siya nakakasabay noon during rehearsal ay hindi ko rin siya agad nakilala. Dala ng hiya kaya agad akong humingi ng paumanhin sa kaniya kaya nakita ko itong ngumiti sa'kin.

"Okay lang. Ako pala si Raven." Pagpapakilala niya sabay extend ng kaniyang kamay.
"Ako naman po si Candice." Pagpapakilala ko rin sa sarili habang nakikipag kamay kay Raven.
"Makapag po naman ito akala mo naman ang tanda ko na. 30 lang ako."
"Ah.. Hehe! Pasensya na po. Nakasanayan lang."
"Ang galang naman ng batang 'to. Okay lang. Naikwento sa'kin ni Mabel na schoolmates daw kayo at magka course rin? Ibig sabihin isa ka rin nag aabang ng NLE results ngayon?"
"Opo. Tama po kaya nga mix emotions po ako ngayon. Excited sa kasal ng ate Candy ko at the same time kinakabahan rin kung pasado ba o hindi."
"Ano ka ba, syempre pasado 'yan. Huwag mong isiping hindi ka makakapasa kasi the more pessimism, the more chances na hindi ka tuloy makakapasa niyan. Gusto mo ba 'yun?"
"Syempre ayaw ko po. Gusto ko pong makapasa para naman makakuha na ako ng trabaho."
"'Yun naman pala eh kaya mag relax ka lang. Smile ka rin kahit konti. Mas maganda ka lalo kapag nakangiti."
"Hala, hindi naman po ako maganda. Binobola mo naman ako kuya."
"Hindi ah. Kung hindi ko pa nalaman sa mga pinsan kong kapatid ka ng bride malamang dumiskarte na ako kanina pa."

Ngiti nalamang ang isinagot ko sa sinabi ni kuya Raven hanggang sa ipinakilala niya rin ako sa iba pa nilang pinsan na ngayon ko lang nakita at nakilala sa mismong kasal dahil ngayon lang din sila napunta rito sa Manila. Sa kalagitnaan ng meet and greet ay dumating na ang inaantay namin kaya lahat ay nagsipuntahan na sa kani-kanilang pwesto para mag handa sa pagpasok sa simbahan. Bagama't hindi pa naman ako papasok kaya pansamantala munang lumapit ako kay ate Candy para makita siya ng malapitan.

"Ate!"
"Ikaw talaga Candice, ang make up mo. Alalahanin mong mahal ang binayad natin diyan."

Hindi man ako ang ikakasal pero ako na ang unang naiyak sapagkat hindi ko akalaing ikakasal na ang ate ko ngayon. Nakakalungkot din isipin na ilang araw mula ngayon ay hindi ko na siya makakasama sa isang bubong although nandito lang din naman sila nila kuya Mason sa Manila. Iba pa rin kasi yung kasama si ate Candy sa bahay.Kahit madalas niya akong sungitan eh palagi niya naman akong sinasalo sa lahat ng bagay.

Mahigpit na yakap ang natanggap ko kay ate Candy at kahit wala man siyang sinasabi ay ramdam ko na mamimiss niya rin ako at mahal niya ako, syempre ako lang naman ang nag iisa niyang kapatid at bunso. Si ate kasi yung tipong mahina mag express through words kaya more on actions siya o kaya naman binibilihan niya ako ng kung ano-ano. Maging si nanay ay naiyak na rin kaya naman niyakap niya kaming dalawa pwera kay tatay na abala na naman sa pagpipicture. Natawa nalamang kami lalo na ng inutusan niya kaming mag wacky.

"Si tatay naman eh, kakaiyak lang namin ni nanay tapos pagwa-wacky niyo kami."
"Ba't ba kasi kayo umiiyak?"
"Ay ewan ko sa'yo. Mag ama talaga kayo nitong si Candy. Bagsak ang E.Q."