FIGHT OR LOVE?

CHAPTER 1- MS. PRESIDENT

Jhean's POV

"WHATT??!, Emergency meeting again?" I said holding my temples.

[Oo eh.. pagkadating mo daw, diretso ka na sa Room305 sabi nung secretary mo]

"tsk! Alright. I'm on my way, thanks" then I ended the call.

Ano nanaman kayang nangyari at may emergency meeting nanaman? Last week , meron din at First day of school pa yun ah. Hanep talaga ang school naming puro problema ang isasalubong saken.

Kakaalis ko palang sa bahay at kasalukoyang nakasakay sa jeep papunta sa school. 2nd week pa lang ng klase namin at meron ng quiz mamaya at may meeting din. Ngayon, pa'no ko pagsasabayin ang dalawang yon? Hay! Sakit sa ulo.

Anyways, just like other stories. I should introduce myself first.. Maybe a short intro will do. My name is Jheanivive Psyche Kastler (Psyche is pronounced as say-ke), 18 years old and presently studying at Western Ford University. I'm on my 2nd year taking up BS-Political Science at kung itatanong nyo kung para saan yung meeting? Well I am also the Western Ford University's Student Council President. Kaya ayun, may obligasyon akong kailangang asikasuhin.

---

After 15 minutes

Western Ford University

7:30 am

Mabuti nalang maaga akong nakarating. Istill have 1 hour to deal with that meeting.

~I can stand to fly, I'm not that naive—

 

"Yes?.. Yeah I'm here... Just wait for me okay?" I hanged up the phone. Tsk! Diba sila makapag- hintay?

I'm now walking on the hallway. Marami pang mga estudyante sa daan at naka-tingin and karamihan sakin. Ang iba ngumingiti, ang iba yumuyuko.

Tsk! Do I look like VIP para yukuan?

 'Di ko naman sila pinansin. Kailangan kong maging istriktong tingnan para hindi nila ako basta-bastahin. Ang pangit maging mabait dahil masasanay sila. And as a president, I have to do this.

Matapos ang mahabang paglalakad at pag-akyat sa mga hagdan papunta sa room 305 which isour meeting room. Sa wakas, nakarating na rin ako. I immediately opened the door. Naabutan ko pang nagkukwentuhan sila atmedyo maingay. Pero agad naming tumahimik nung ibagsak ko pasara ang pinto at umupo sa upoan ko.

Tinignan ko sila isa-isa to know who's not around. Kumpleto naman. Naka-yuko silang lahat na para bang 'di ko sila naabotang maingay. Ki'aga-aga, chismisan. I glanced at my secretary and give her a 'start-the-report-now-look' at parang nagulat  pa siya nang mag'tama ang mga mata naming. Ganito nalang lagi ang mga reaksyon nila tuwing may meeting. At parang 'di naman nakuha ng secretary ang ibig sabihin ng tingin ko.

Napansin ko and pag'siko ni VP sakanya pero parang ayaw niyang maniwala.

BLAAAG!

Gulat at sabay-sabay silang tumingin sakin nang hampasin ko ang mesa gamit ang kanang kamay ko. Nakaka-inis kasi eh. Mauubos na ang oras, walang nagsasalita.

"WHAT ARE YOU WAITING FOR MS. SECRETERY? DO YOU WANT ME TO GUESS WHAT IS YOUR REPORT???!" malakas na sigaw ko. Sa ganito kasing pagkakataon na nagmamadali ako ay ayaw kong merong tatanga-tanga. Kayo kaya dito, pusatahan tayo, mapipikon din kayo.

Bigla naming napatayo si secretary. Medyo kinakabahan pa nga, tsk! Kasalanan nya yan!

---