İntikam

• 36 •

E D A

Melo'nun böyle bir şey yaptığına hala aklım almıyordu.
Şimdi burda kalakalmışım, ne diyeceğımı bile bilmiyorum.

E: ben.. ıı..

S: sen, Eda?

E: hiç bir şey yok anlatılacak.

M: ya Eda—

E: Melo, yok. Sen çok yalnış anlamışsın beni. Serkanı da buraya getirdin ama hepsi boşuna.

S: ben hiç bir şey anlamıyorum.

E: hiç bir şey yok diyorum. Melo kendi kafasına göre bir şeye kalkıştı ama yok. Yanı bu kadar.

S: anladım. Ben gideyim. Daha önemli işlerim var.

Ve başka bir şey demeden ordan uzaklaştı. Melo bana döndü.

M: ya sen ne yapıyorsun ya?? Anlatsana!!

E: Melo, asıl sen ne yapıyorsun?! Sen böyle bir şeyi bana sormadan nasıl yaparsın?

M: ya hanı dedin ya keşke anlatabilseydin filan bende sana şans sundum böylece. Anlatsaydın da barışsaydınız!

E: Melo, kusura bakma ama benim aşk hayatımla bu kadar ilgilenme. Kendi hayatınla ilgilen.

Laf ağzımdan çıktığı an pışman olmuştum. Ama sinirliydim. Sinirle öyle çıktı ağzımdan.

Melo bozulmuştu ama belli etmemeye çalışıyordu.

M: haklısın. Özür dilerim. Bir daha burnumu sokmam hayatına.

E: Melo, ben öyle demek—

M: ben gideyim. Yeterince kaldım zaten.

Ve Melo da gitti. Bende orda yapayalnız kaldım. Aferin sana Eda, aferin! Bunu da başardın, oh çok güzel!

S E R K A N

Melek beni çağırmıştı bende merak ettiğim için gittim. Karşımda Eda'yı görünce şaşırdım. Sonra o Meleğin sözleri aklımdan çıkmıyordu.

Gerçekleri anlat filan.. bir an umut etmiştim ama öyle bir şey tabiki de yoktu.

Sinirliydim, öfkeliydim ve kırgındım.
Ordan uzaklaştığımda, sinirle arabama bindim.

Ve telefonu elime alıp, Selini aradım.

Sel: alo, Serkan?

S: bu akşam buluşalım mı? Sözüm vardı sana.

Sel: olur, çok güzel olur hatta. Konum at bana. Sabırsızlaniyorum.

Telefonu kapattım. Derin bir nefes aldım.

S: intikamına odaklan, Serkan. O senin buraya gelmen sebebin. Bunu sakın unutma.

E D A

Yalnız kalmıştım. Parkta, orda yalnız oturuyordum. Niye anlatmadım ki? Korkuyordum.. Selin de vardı. Oof. Benim hayatım ne ara böyle oldu?

Ya bir kaç ay önce, benim gayet de normal bir hayatım vardı. Şimdi, her gün bir olay.

Benim biriyle konuşmam lazımdı. Ama kiminle? Herkes aynı şeyi diyecek bana.. sanki bilmiyormuşum.

Gideceğım yeri biliyorum.. anneme.

S E R K A N

Eve gelmiştim. Hülya abla da bana soran gözlerle bakıyordu.

H: oğlum, ne bu halin?

S: yok bir şey, Hülya abla.

H: var bir şey, ne oldu hadı anlat. Eda ile mı ilgili?