Eens een badboy altijd een badboy

3. Iedereen maakt fouten

- Julia

Het is avond. De klok geeft kwart voor elf aan. Ik zit in een kleermakerszit op m'n bed met mijn koptelefoon op. Het is donker, de gordijnen zijn dicht en mijn bureaulamp verlicht zwakjes de kamer.

Op de beat beweeg ik zachtjes m'n hoofd een beetje heen en weer. Ik zucht en staar naar de wiskundesommen in mijn schrift die morgen af moeten zijn. Ik snap er werkelijk helemaal niks van. Opeens gaat de deur open. Het is Finn.

Ik zet de muziek op pauze.

'Hé.' Zegt hij. 'Heey.'

'Heb je mijn horloge gezien?' Ik schud mijn hoofd. Hij zucht. 'Ik ben het kwijt.' Als hij zich omdraait zie ik een pakje sigaretten uit zijn kontzak steken. 'Finn!' roep ik boos.

Hij kijkt me vragend aan. 'Je hebt beloofd niet meer te roken én je hebt gezegd dat ik dat moest zeggen als je het wel weer zou doen.'

'Ja dat is lekker pech, ik ben achttien en ik bepaal zelf of ik rook of niet.'

Typisch mijn broer. De ene dag smeekt hij me zowat om hem te helpen met zijn rookverslaving, door al het geld dat hij eraan kwijtraakt, en de andere dag moet ik me er niet mee bemoeien als jongere zus.

Onverwachts komt hij naast me zitten en bekijkt hij de sommen. 'Zal ik helpen?'

'Eh ja, graag.' Antwoord ik verbaasd. Na Finns hulp heb ik mijn huiswerk binnen 20 minuten af en kan ik eindelijk mijn pyjama aan doen en gaan slapen.

- Milan

Het eerste wat ik voel als ik wakker word is een hard kussen dat Lorenzo tegen mijn hoofd aangooit. 'Godverdomme.' Mompel ik. Hierna kom ik overeind en smijt het kussen terug. Naast me ligt Claire met haar ogen gesloten.

'Wat moet je man?' 

'Het is acht uur, de boys zijn al naar school en hebben de meiden weggebracht.' Ik stap uit bed en trek nonchalant een wit T-shirt uit de kast aan. 'Ja whatever, breng haar naar school wil je. Ik heb barstende koppijn door die kut wijn.'

'Yo het was jouw meisje, jij mag d'r wakker maken. Ik vertrek over vijf minuten.' Met die woorden loopt hij weg. Ik haal mijn schouders op. Wat moet dat moet.

'Claire, tijd om wakker te worden en op te hoepelen!' roep ik. Ze wordt wakker en kijkt me vragend en vermoeid aan. 'Milan?'

Ik raap haar kleding die op de grond ligt bijeen en gooi het naar haar toe. 'Heb je me niet gehoord? Ik wil dat je vertrekt, Lorenzo brengt je naar school.' Als ze overeind komt sluit ze haar ogen weer. 'Mijn hoofd,' mompelt ze. 

'Ja wat, nog nooit een kater gehad? Nou niet zeiken en schiet op!' roep ik nu boos. Ze schrikt en trekt snel haar kleding aan. Ze krijgt tranen in haar ogen. Altijd weer hetzelfde...

Ik loop naar de badkamer en breng met wat gel mijn haar in model. Nadat ik deodorant op heb gedaan en weer naar m'n kamer loop zie ik dat Claire is omgekleed. Ik pak haar bij d'r arm beet en trek haar mee naar beneden. 'De zwarte BMW.'

Ze kijkt me aan en zoals verwacht rolt er een traan over haar wang.

'Ik dacht... Ik dacht dat wij...'

Ik kom voor haar staan en kijk haar emotieloos in haar ogen. 'Nou niet gaan huilen liefje, iedereen maakt fouten. Daar leer je van.'

En met die woorden zet ik haar de deur uit.