Eens een badboy altijd een badboy

55. Het telefoontje dat alles verandert

-          Milan

Het is raar. Het huis, het strand en de zee; stuk voor stuk is het zo herkenbaar en toch voelt het zo vreemd om hier weer te zijn. Deze plek voelt als een tweede leven, al ben ik hier hooguit vijf keer geweest. Vooral de eerste keer was bijzonder. Ik was nog een kind, vijf of zes jaar geloof ik. Samen met mijn ouders kwam ik hier voor tijdelijk plezier. Alles leek onschuldig. Het was een van de weinige dagen waarin "belangrijk werk" werd weggelegd en we als een gezin de dag doorbrachten. 

"Dit wordt ons tweede huis" hebben ze gezegd. Wat dat precies betekende wist ik in die tijd nog niet. En dat maakte ook niet uit. Ik heb er gespeeld, gelachen en gerend. Blij speelde ik met mijn hond in de woonkamer van het strandhuis, vrolijk schepte ik zand in plastic emmers op het strand en gierend van geluk spetterde ik het water van de blauwe zee in het rond. Dit waren onschuldige tijden. Ik was nog maar een kind. Er was nog niks aan de hand. 

De keren daarna kwam ik alleen. Het laatste bezoek was twee jaar terug, vlak nadat ik een afspraak kreeg aangeboden bij de gemeente. Een week na mijn moeders dood vroegen ze om mijn handtekening. Sandra Jonkers had een aanvraag gedaan om het vakantiehuis volledig afbetaald op de naam van haar zestienjarige zoon te zetten. Kon ik weigeren? Nee. Ik moest het wel accepteren, al zou ik het alleen voor haar doen. Nu is het huis dus mijn eigendom en niemand op mijn ouders na weet er vanaf. Zelfs Ben kent het niet. Dit maakt het dé veilige plek voor Julia en mij. 

Ik steek de sleutel in het slot. Terwijl Julia nog steeds mijn hand vast heeft laat ik haar naar binnen gaan. In stilte loop ik haar achterna. Ongelofelijk hoe alles er nog precies hetzelfde uitziet. Het is exact zoals ik me herinner. Een woonkamer, badkamer, slaapkamer, begane verdieping en een plat dak. Deze ruimtes vormen samen het huis. Een kookeiland in de keuken en een hoekbank in de woonkamer, met een openhaard vlakbij; dit zijn de extra's die je een veilig vakantiegevoel geven. Er zijn brede ramen, vele lampen die de kamers verlichten en er is een prachtig uitzicht. Ontkennen dat het huis mooi is kan ik niet.

De muren en het plafon wisselen af in de kleuren wit en rood. Het is ruim en toch knus. Groter dan mijn vaders huis is het natuurlijk niet maar het is zeker wel groter dan de normale standaard strandhuizen. 

Ik hoop ermee Julia te kalmeren, misschien kan ze er zelfs wel van genieten. En ik weet dat ik haar moet vertellen wat er aan de hand is. Ondanks de problemen die we hebben zal ik proberen haar de liefde te geven die ze verdient. Ik ga haar laten genieten van de tijd die we hier gedwongen moeten doorbrengen. 

Want ik wil niet dat ze bang is. Ik wil niet dat ze pijn heeft. Als ik mezelf zo zou horen denken een tijd geleden zou ik mezelf niet herkennen. Vroeger was het dan ook anders. Ik genoot zonder emoties. Ik was een koelbloedige jager op zoek naar lust. Hoe ik het kreeg interesseerde me niet. Het maakt nu niet meer uit. Toen was toen. Ik zocht naar lust en uiteindelijk ben ik keihard gevallen voor mijn prooi. Zij is veranderd door mij, ik ben veranderd door haar. Dat is denk ik wat liefde doet. Het maakt mensen anders. Er is een nieuw doel om voor te ademen. Ik heb een nieuwe reden om voor te leven en nieuwe energie om voor te vechten: 

Julia. 

Bewonderend kijkt ze om haar heen. 'Wauw,' brengt ze uiteindelijk met open mond uit. Ik glimlach.

Ze kijkt me vragend aan. 'Van wie heb je dit huis gehuurd?' 

'Niet. De eigenaar staat recht voor je.' 

Ze trekt haar wenkbrauwen op. 'Dit is werkelijk van jou?' vraagt ze verrast. 'Als in jouw naam staat onderaan het contract van jou?' 

Ik knik. Haar verbaasde reactie brengt de speciale lach die ik niet vaak laat zien naar boven. Ik schaam me voor de kuiltjes in mijn wangen. Vlug herstel ik me. Aan haar ogen te zien vindt ze de lach in tegenstelling tot mij leuk om te zien. Ze staart me net zolang aan tot ik in beweging kom.