Eens een badboy altijd een badboy

11. Ik accepteer geen nee

-          Milan

Als ik nog maar enkele meters van Julia en haar vriendinnen ben verwijderd, zie ik dat ze me in de gaten heeft. Geschrokken loopt ze weg. Van afstand hoor ik Hannah en Luna roepen: 'hallo waar ga jij heen?' Ik grijns, versnel mijn pas en grijp haar pols beet. Ze draait zich om en kijkt me boos aan.

'Zie ik nou goed dat je voor me wegloopt?'

'Zie ik nou goed dat je me stalkt?' Ik lach. 'Autsj. Ze gaat over in de verdedigingshouding.'

Ze probeert zich los te trekken, maar ik ben niet van plan haar los te laten. Ik zie aan haar gezicht dat ze pijn heeft. 'Mag ik mijn pols terug?' vraagt ze, al vertelt haar blik dat ze het antwoord weet. Onverwachts trek ik haar mee naar de lege kamer waar alle schoonmaakspullen worden bewaard. 

'Hallo-o-o, Milan wat doe je?' Ze probeert zich los te trekken, maar ik ben veel te sterk voor haar. Wanneer we binnen zijn sluit ik de deur. Het is er muffig en het staat vol spullen, maar we zijn alleen. Ik duw haar tegen de muur aan. Ze lijkt nu toch wel bang te worden.

'Milan niet doen.'   

'Ik heb het gevoel dat je me niet helemaal begrijpt Julia. Dus laat ik mezelf duidelijker maken; ik accepteer geen nee.'

'Je meent het.' Zegt ze met felle ogen. Met een strenge blik kijk ik haar recht in de ogen terug. Ik zie hoe de felheid weer afneemt. Ik zet een stap naar voren en praat nu zachtjes maar tegelijkertijd nadrukkelijk, om zo elk woord duidelijk te maken.

'Als ik iemand vraag aan de kant te gaan, dan wordt dat gedaan. Als ik zeg spring dan wordt er gesprongen. Als ik zeg gooi rookbommen door de school dan doen ze dat.' De laatste woorden fluister ik zo dicht bij haar oor dat ik haar onrustige ademhaling kan horen.

'Als ik zeg dat je met me uit gaat, dan ga je met me uit.'

'Ik bepaal lekker zelf wat-'

Ik leg mijn vinger op haar lippen. 'Verkeerd antwoord.' Ik hoor dat de bel gaat, als teken dat iedereen binnen vijf minuten in de juiste les moet zitten.

'Ik moet naar de les.' Ze probeert weg te lopen, maar ik blokkeer haar weg. 'Milan. Milan ga aan de kant. Doe niet zo-super-irritant.' Ze legt haar handen op mijn borstkas en duwt zo hard ze kan. Natuurlijk mislukt het; ik ben geen centimeter van plaats veranderd. Dan vliegt de deur open. Twee meisjes kijken verbaasd naar wat ze voor hun zien. Wanneer ik me omdraai ziet Julia haar kans. Ze duwt me naar achteren en rent weg. Ik grijns en kijk de meiden dan streng aan. 'Jullie hebben niks gezien.' Ze knikken braaf. Ik streel kort het voorste meisje over haar wang en loop dan met handen in mijn zakken weg.

-          Julia

'Waar bleef je nou?' vraagt Hannah als ze me met grote passen haar kant op ziet lopen. 'Heb je het deel gemist waarin Milan me ontvoerde en niet in staat was mijn pols terug te geven!' roep ik geërgerd. Ze kijkt me met grote ogen aan. 'Juul gaat het? Hij heeft je toch niet aangeraakt he.' Ik probeer rustig in –en uit te ademen en schud dan mijn hoofd. 'Nee, ja, niet echt.' Stamel ik. We lopen ondertussen naar het juiste lokaal.

'Waar is Luna?'   

'Al in de les denk ik. Maar hé, als hij te ver gaat moet je het melden.'

Ik lach sarcastisch. 'Aan wie dan?'

'De directeur?'

'Ja alsof dat zou helpen. Milan luistert naar niemand. Bovendien, wat zou ik moeten zeggen? Beste meneer, zou u mij willen helpen met Milan Jonkers, hij wilt per se met me uit en is niet van plan dat idee uit zijn hoofd te halen.'

Niet te geloven dat ik werkelijk twijfelde over hem. Het is gewoon een klootzak. Een badboy, een player. Wat denkt hij wel niet? Dat hij alles kan doen en laten zonder gevolgen? Hij kan me niet tegen de muur aanduwen elk moment dat hij daar zin in heeft. Ik ben niet zijn meisje en ik zal dat ook nooit worden. Nog steeds geschrokken van net, probeer ik normaal te kijken als we het lokaal in lopen.

-          Milan

Ongeduldig staan ik en nog 20 andere leerlingen voor het economielokaal te wachten. 'Als die man niet binnen vijf minuten komt ben ik weg.' Zegt Tobias. Mijn blik valt op Casper die flirterig met zijn hand door zijn blonde haar gaat en wel erg dicht tegenover een meisje staat. Ze heeft zwarte krullen en bruine ogen. De move die hij maakt heeft hij sowieso van mij geleerd.

Twee meisjes lopen naar ons toe. 'We hebben het gevraagd, we hebben uitval.' Iedereen begint te juichen en binnen enkele seconden zijn we weg. Als ik wat verveeld door de school loop zie ik aan het einde van de gang twee bekenden. Finn en Lieke zitten buiten het lokaal druk te praten met op tafel een stapel papieren en boeken. Ik zie dat Lieke hard moet lachen om iets wat Finn zegt. Finn: de broer van Julia. Misschien moet ik maar eens een praatje met ze gaan maken.

'Milan, wat moet je?'

'Nou, nou, dat is nog eens een gezellige groet. Ook leuk om jou eens te spreken Lieke. Gezellig met Finn aan het studeren?'

'Ja we zijn bezig met een project dus als je ons alleen wilt laten zou dat heel fijn zijn.'

'Ja ik zag dat jullie lekker op dreef waren. Als jullie een goede plek willen weet ik er nog wel een paar.' Lieke geeft me een duw. 'Doe eens normaal, jij kan ook aan niks anders denken.' Ik lach.

'Let niet maar net op hem, hij probeert nu als een coole neef over te komen maar hij wilt eigenlijk gewoon irritant zijn.' Zegt ze tegen Finn. Hij lacht. 'Geloof me, ik weet het.'

Ik haal mijn schouders op. 'Dan niet. Oh Finn, voor ik het vergeet. Geef even aan Julia door dat ze me niet meer moet ontwijken. Oké?' Ik draai me om en loop tevreden weg.

-          Julia

'Julia!' Ik kijk naar achter. Finn loopt haastig op me af. Hij kijkt niet blij. Heb ik iets verkeerds gedaan? 'Wat is er Finn?' 

'Ik dacht dat jij slimmer was dan die andere meiden, maar blijkbaar niet. Hoe kon je zo stom zijn?' Ik kijk hem met grote ogen aan. 'Ehm mag ik even weten wat ik heb gedaan?'

'Ja ga nou niet doen alsof je van niks weet. Je moet uit de buurt blijven van Milan. Als je per se behoefte hebt aan een jongen prima, maar iedereen behalve hem. Begrepen?' Mijn mond valt nog net niet open. Is dit serieus? Is dit werkelijk aan het gebeuren?

'Finn ik wil helemaal niks van Milan, ik-'

'Ja je hoeft geen smoesjes voor me te bedenken oké. Ik begrijp het, ik ben de grote broer. Die hoort zich hier niet mee te bemoeien. Ik wil je alleen beschermen.' Hij geeft me een klopje op mijn schouder en loopt weer terug naar zijn vriendengroep toe.

'Waar ging dat over?' vraagt Luna, die opeens naast me staat. Ik mompel:

'Ik heb werkelijk geen idee.'