Eens een badboy altijd een badboy

34. 10 vragen / 10 antwoorden

-          Julia

Ik sta samen met vijventwintig andere leerlingen voor het dramalokaal te wachten. Ik heb een kribbig humeur en het gevoel dat ik zo ga exploderen uit irritatie. Een paar meter voor me staan Hannah en Luna. Ze zijn druk met elkaar in gesprek en gunnen me daarbij geen blik waardig. Ik vind deze ruzie belachelijk. Waar slaat deze idiote negeersessie nou weer op? Alleen maar omdat ik ze niet heb verteld over mijn kus met Milan?

Ze zeggen wel dat ze me begrijpen, maar wanneer ik ze echt nodig heb haken ze af. Fijne vriendinnen heb ik. En waar blijft die docent, gaat ze nog komen of wat? Zodra wij een seconde te laat zijn kunnen we een te laat briefje halen maar de docent mag rustig een kwartier later komen! Wij moeten maar weer wachten.. Tuurlijk, geen probleem hoor. Alles om me heen lijkt tegen te werken en door mijn slechte humeur irriteer ik me steeds meer aan alles. 

Net als ik naar de receptie wil lopen om te vragen waar de docent blijft, zie ik aan het eind van de gang een van de conciërges naar ons toe wandelen.

'Mevrouw van Klaren is op dit moment niet in staat les te geven.' 

Iedereen begint enthousiast te roepen en de meeste maken aanstalten om weg te lopen. 'Máár,' gaat hij rustig verder, 'mevrouw van Doornkamp is ermee akkoord gegaan om jullie samen met haar eigen klas les te geven het komende uur. Haar lokaal is hier aan het einde van de gang. Wanneer je niet in haar les aanwezig bent heb je gespijbeld, wat je minstens twee uur nablijven zal opleveren.' 

Een zucht uit teleurstelling klinkt in koor en traag loopt de gehele groep richting het juiste lokaal. Een van ons klopt op de deur. 'Ja, kom maar binnen.' Zegt mevrouw van Doornkamp. Zodra we op ons eigen tempo naar binnen slenteren loopt de conciërge tevreden weg. Ik wandel als een van de laatste naar binnen. Mijn ogen gaan kort langs de kring mensen. Op een van de laatste stoelen zie ik Milan zitten. Het zal ook een keer niet anders zijn.. Waarom moet de school ons altijd op de meest gecompliceerde momenten bij elkaar brengen? Het leven moet me wel heel erg haten. 

'Oké, goedemorgen allemaal. Voor de mensen die mij niet kennen: mijn naam is mevrouw van Doornkamp. We zijn met een grote groep dit lesuur. De meeste zullen elkaar wel kennen, sommige misschien ook niet. Daarom gaan wij een leuke opdracht uitvoeren. Iedereen gaat zich straks verdelen in tweetallen. Ik heb zo voor iedereen een briefje met voor elk tweetal een andere opdracht. Dat kan te maken hebben met vragen stellen of ook daadwerkelijk iets uitvoeren. Het doel van deze opdracht is dat je je compleet bezig houdt met je partner en zo de mogelijkheid krijgt iemand beter te leren kennen. Ga dus niet met je beste vriend of vriendin een tweetal vormen. Duidelijk? Ik heb de briefjes hier klaar liggen.'

Twijfelend begint iedereen op te staan, op zoek naar een geschikte partner. Als weetallen zijn gevormd komt elk een opgevouwen briefje bij de docent halen. De reacties klinken verrast, enthousiast of geschokt. De ene opdracht blijkt leuker te zijn dan de ander.

Ik kijk met mijn armen over elkaar heengeslagen rond. Mijn blik blijft op Milan haken. Met zijn handen in zijn zakken zie ik hem grijnzend mijn kant op komen. Ik kijk hem hoofdschuddend aan. 'Ik dacht het niet,' zeg ik hardop. 

Hij komt voor me staan. 'Pech. Je hebt geen keus, iedereen lijkt al prima een partner te kunnen vinden.' 

Ik kijk om me heen. Vastbesloten hem niet zijn zin te geven loop ik op een onbekend meisje af. Ze heeft een bril op en haar donkerbruine krullen zitten verwilderd in een vlecht. Glimlachend spreek ik haar aan: 'heey, zullen wij deze opdracht als tweetal uitvoeren?' 

Ze kijkt me aan alsof ik heb bekend dat ik niet van planeet Aarde ben. Zonder mijn vraag te beantwoorden loopt ze van me weg, richting een ander meisje. Ik zucht en draai me verslagen om. Milan knipoogt tevreden naar me. 'Ik haal de opdracht wel.'