Eens een badboy altijd een badboy

44. Intiem

-          Julia

Iedereen heeft van die momenten dat je lichamelijk en geestelijk compleet het leven van nu begrijpt. Hoe jong of oud je ook bent, het zijn gevoelens die je gedachtes aantasten. Het beïnvloed je maar soms snap je het gewoon. Je weet dat het een tijdelijk moment van vreugde is wat regelmatig met je humeur mee verandert. Het maakt niet uit. Niets is fijner dan een vrolijk gevoel voor de volle honderd procent. En dat heb ik nu. Mijn leven is prachtig. Gewoon fantastisch, volmaakt. Dit moment, dit moment is perfect. 

Het is als een oude verrotte kist met een glinsterende schat aan de binnenkant. Alle pijn is het waard geweest. Voor één keer maken de negatieve twijfels geen schijn van kans. Een zachte glimlach blijft voortdurend op mijn gezicht verschijnen. Het enthousiaste gevoel dat door mijn lijf giert maakt me té vrolijk en ik kan onmogelijk stoppen met grijnzen. Het is zo mooi dat het onwerkelijk lijkt. Dat klinkt misschien overdreven maar ik meen het oprecht als ik zeg, dat ik me zelden zo super heb gevoeld.

Er is niets dat mijn dag nog kan verpesten. Werkelijk alles om heen heeft opeens iets moois. Het is bijna sensationeel. Iets simpels als de lichtblauwe lucht buiten, de radio die zachtjes aanstaat, of de zachte stoel die naar nieuw leer ruikt en alle auto's die Milan voorbij scheurt; ik geniet van al het simpele en meer.

Mijn lange lokken haar hangen gedeeltelijk voor mijn gezicht. Verstopt achter een haarpluk staar ik Milan aan. Ik kijk hoe hij in een koele houding zit met zijn handen losjes achter het stuur. Hij rijdt zoals altijd ver boven de snelheidslimiet en hij maakt daarbij erg gevaarlijke bochten. Het vreemde is dat ik me er deze keer niet aan kan ergeren. Het maakt me niet bang meer. Deze keer niet, alsof ik blind een gevoel van vertrouwen voor hem heb gekregen. Ik besef me goed hoe gevaarlijk dat is.

Het is naïef van me om mijn vertrouwen in zijn handen te leggen. Het is gewoon niet slim. Toch besluit ik er niet over te piekeren. Dat is wat mijn gevoelens met me doen. Mijn lippen krullen omhoog. Zo voelt het dus om jezelf te verliezen. Zo voelt het om alles en iedereen te negeren en je gevoelens te laten gaan. Ja, zo voelt het dus. Zo voelt het om verliefd te zijn.

Mijn gedachtes dwalen langzaam af naar de achtergrond. Ik vang met mijn oren een bekende melodie op. Een populair nummer klinkt door de speaker. Het is vrolijk en het heeft een lekkere beat. Zonder erover na te denken tik ik met mijn voet op en neer. Geïnteresseerd luister ik naar de gezongen woorden. Ik draai de volumeknop omhoog het te vragen en zachtjes zing ik mee. Nou klinkt mijn stem niet lelijk maar een echt natuurtalent ben ik niet. Het verbaast me dan ook niet dat Milan me met opgetrokken wenkbrauwen aankijkt. 

Ik zing het refrein met kleine dansende bewegingen mee en ik kijk hem daarbij geamuseerd aan. Hij weet niet hoe hij moet reageren. Uiteindelijk verschijnt er een brede grijns op zijn gezicht. Het laat mijn hart smelten. Zijn lach maakt hem zo onbeschrijfbaar knap, daar is niks tegenin te brengen. Hij schudt zijn hoofd en concentreert zich weer op de weg.

'Milan?' Ik ben gestopt met zingen en ik kijk hem nu vragend aan. Automatisch hou ik mijn hoofd een beetje scheef. Zenuwachtig strijk ik een pluk haar naar achteren. 'Dit he, ik bedoel, nou ja wij samen zeg maar.. Betekent dit dat... Je weet wat ik bedoel toch?' stamel ik. De zinnen zijn onafgemaakt en ze komen stotterend mijn mond uit. Gelukkig snapt hij mijn vraag. Hij luistert maar hij kijkt me niet recht in de ogen aan. Ik kan merken dat hij geen direct antwoord weet te geven. Een naar gevoel van twijfeling schiet door me heen. 

'Ik geloof van wel,' antwoordt hij na een tijdje. Zijn stem is zachter dan normaal. Ik knik en kijk van hem weg, het raam uit naar buiten. Een duidelijke "ja" is zijn reactie niet maar het is altijd beter dan een van z'n gewoonlijke arrogante opmerkingen. Als ik wil dat dit gaat werken zou ik geduld moeten hebben. Veel geduld zelfs. Zolang ik geen valse hoop krijg ben ik bereid hem een kans te geven.