Eens een badboy altijd een badboy

12. Spel

-          Julia

'Mijn leven is gewoon over! Hij gaat me voor de rest van mijn leven stalken tot ik toe geef, wat dus nooit gaat gebeuren, wat dus betekent dat ik niet meer van hem afkom!' Jammer ik. Terwijl Luna geconcentreerd mijn teennagels rood lakt lacht ze om mijn woorden. Vanaf het moment dat ik met haar bij Hannah thuis ben kan ik er maar niet over ophouden.

'Geen zorgen, zolang je hem blijft afwijzen zal hij er vanzelf wel een keer mee ophouden.'

'Ja, het probleem is alleen dat dat nog eeuwen kan duren. Hij moet gewoon altijd krijgen wat hij wilt. Wat is het toch een arrogante zak. Ik snap niet wat meisjes in hem zien.' 

'Nou, hij zal zo modellenwerk kunnen beginnen én hij schijnt de mooiste sixpack van de school te hebben, maar verder snap ik die meiden ook niet hoor.' Zegt Hannah sarcastisch en loopt ondertussen met drie glazen cola en een zak paprika chips de slaapkamer in. Ik zucht overdreven hard. 'Misschien moet ik maar naar een andere school.' De meiden kijken me aan en schieten vervolgens in de lach.

'Doe niet zo gek Juul, je laat je toch niet wegvluchten door een jongen? Oké ik geef toe dat hij anders is dan andere jongens. Misschien wel gevaarlijker, maar jij bent Julia! Jij bent veel sterker dan hem! Wij kennen jou. Je verdient beter dan hem.' Hannah klapt in haar handen. 'Ik ben het helemaal met Luna eens. Jij kan hem wel aan!' Ik luister aandachtig en lach dan.

'Jullie zijn gek, maar bedankt voor het advies.' Meen ik.

Ze hebben gelijk. Ik ben beter dan dit. Ik ben zijn vermaak niet! Als hij het spel per se wilt spelen dan zal ik meedoen. Maar ik zal hem niet laten winnen. Ik zal hem eens wat laten zien. Ik glimlach om mijn eigen gedachte en neem een slok van mijn glas cola.

-          Milan

Elke keer dat ik haar benader schrikt ze weer van mijn aanraking en mijn woorden. Nu weer. Ik zie hoe ze schrikt en ik merk hoe onrustig ze wordt als ik haar arm of wang aanraak. Maar er is wel iets veranderd. Ze lijkt anders, harder. Ik merk het gelijk aan haar reactie.

'Oké Milan, ik geloof dat ik niet helemaal duidelijk ben geweest. Dus laat voor de verandering ik mijn punt eens duidelijk maken. Jij accepteert geen nee, prima! Ik accepteer geen ja. Je kan stalken wat je wilt, zeggen wat je wilt en het boeit me niet hoe populair je mag zijn en dat iedereen je knap vindt enzovoort... k ga NIET met je uit. N-i-e-t.' 

Haar woorden gaan in een snelle stroomversnelling haar mond uit en alles lijkt even tot me door te moeten dringen. Ik weet niet of ik deze reactie geweldig moet vinden, of niet. Ik grijns en kijk haar doordringend aan.

'Meisje, wat verwacht je nu eigenlijk van me? Dat ik ga huilen en met opgeheven hoofd wegloop? Jij denkt dat ik al bezig was? Geloof me als ik zeg dat ik aan het opwarmen ben, het echte spel zal nog beginnen. Je kan zeggen wat je wilt, maar woorden kunnen liegen. Ogen niet. Je wilt me, je moet er alleen nog zelf achter komen. Nou kan ik je dat op twee manieren duidelijk maken. Zoiets als deze manier.' Met mijn vingertoppen ga ik zachtjes over haar wang en ik kijk haar uitdagend aan.

'Of, ik laat jou zien dat er een rede is dat ik de badboy van de school ben. Aan jou de keuze.' Mijn woorden hebben haar weer onzeker gemaakt, maar de felheid in haar ogen neemt niet meer af. 'Ik hoef jouw aanrakingen niet,' zegt ze. 'Dus dan kies ik toch voor optie twee.' Ze draait zich om en beent weg. Ik knik. Oke dan: ze heeft erom gevraagd.

...

Met een grijns op mijn gezicht stop ik het zakmes ingeklapt in mijn broekzak. Tevreden loop ik naar Lorenzo. Hij staat aan het einde van het schoolplein te wachten. 

'En?'

'Geregeld,' zeg ik lachend en geef hem zijn zakmes terug. Hij geeft me een blikje cola. Ik neem een paar slokken, denkend aan haar. Ze is eindelijk vastbesloten het spel mee te doen. Feller dan ik had verwacht maar in ieder geval doet ze mee. Zij denkt te kunnen winnen, dan kent ze mij nog niet. Ik krijg altijd wat ik wil. Als ze iets niet wilt dan krijg ik het wel op een andere manier.