Eens een badboy altijd een badboy

28. Twijfel

-          Milan

Mijn manier van denken, voelen en reageren is compleet veranderd. Het is mislukt, hoe voorbereid en doordacht ik het ook heb uitgestippeld. Stalken, flirten, zoenen, seks en dumpen: dat is het standaardplan van een badboy. Het standaardplan van mij. Niet ingewikkeld en niet moeilijk. Het ene punt is nog niet gebeurd of de volgende is alweer geslaagd. De meisjes hier manipuleren is gewoon te simpel. Té makkelijk. Ik vraag niet om hun aandacht. Nee, zij smeken erom. Iedereen. Elk meisje. Iedereen tot nu. Maar dit keer is het anders. Julia maakt alles anders.

Hoe langer ik met haar bezig ben geweest, hoe meer mijn hele functioneren en denken is veranderd. Voor een moment leek ik het weer onder controle te krijgen en me aan het vaste plan te houden. En eindelijk na alle pogingen geeft ze toe: ze zoent me. Haar zachte, kwetsbare lippen zijn op de mijne gedrukt. Het moment is schitterend en verontrustend tegelijkertijd. Emoties, gedachtes en gevoelens die ik voor jaren heb ontweken vallen mijn hart in een klap aan. 

De muur die ik eromheen heb gezet wankelt sinds tijden weer. Mijn hart verkrampt, ik denk niet meer helder na, ik ben de controle en concentratie kwijt. Niks lijkt meer belangrijk. Vrienden, meisjes, school; helemaal niks. Het complete beeld is wazig met Julia en mij verscherpt in het midden tegen elkaar aangedrukt en onze lippen die elkaar beroeren. 

Voorzichtig en zachtjes laten we elkaar los. Ze probeert uit mijn greep te ontsnappen, ik laat het toe. De kracht haar terug te trekken kan ik niet meer vinden. Ik zou iets moet zeggen. Woorden... Ik heb woorden nodig. Maar ik kan ze niet bedenken. Ze heeft hetzelfde probleem. In een oncomfortabele stilte staren we elkaar aan. Haar ogen op mij gericht, mijn ogen op die van haar. Ik wil haar aanraken, woorden in haar oor fluisteren, haar hebben en haar houden.

'Milan?' Haar stem klinkt schor, onzeker en bovenal breekbaar.

-          Julia

Met het gevoel dat het al een eeuwigheid duurt staren we elkaar aan. De manier waarop hij naar me kijkt heb ik nog nooit eerder gezien. Hij kijkt niet kwaad, arrogant, verliefd of uitdagend. Er is geen emotie vanaf te lezen en toch heb ik hem in stilte nog nooit zoveel gevoelens zien uiten. Het is onbeschrijfelijk. 

Wanneer ik zijn naam voorzichtig uitspreek ontwaakt hij uit zijn trans. Zijn houding verandert, hij knippert met zijn ogen en langzaam komt hij in beweging. Hij reikt zijn hand en brengt een haarpluk die voor mijn gezicht hangt achter mijn oor. Hierna loopt hij de kleedkamer uit. 

Ik wil hem roepen. Ik wil schreeuwen en vragen wat hij van het hele gebeuren verwacht, maar mijn lippen blijven zwijgzaam op elkaar. Wanneer ik achter hem aanloop wordt de net nog heersende stilte verstoord. Het geluid van geschreeuw, gelach en voetbal keert terug. Nieuwe teams zijn aan de bal en ik zie Hannah en Luna op een van de banken zitten. Ze kletsen, lachen en maken daarbij simpele handgebaren. 

Wanneer ze mij op hen af zien lopen stoppen ze met alles. Ze kunnen niks anders dan me met opgetrokken wenkbrauwen aanstaren. Ik kijk nog vlug naar links en zie dan Milan aan de andere kant van de zaal op de bank neerploffen. Zijn badboy uitstraling is weer terug.

'Wat is er gebeurd?' vraagt Luna en ik laat me naast Hannah op de bank vallen. Ik twijfel. Ze zijn mijn beste vriendinnen en ik wil ze alles kunnen vertellen. Maar zou het verstandig zijn om dit te vertellen? Hoe zouden ze reageren? Ze zullen het niet begrijpen. En wat als het uitkomt, wat als vervolgens de hele school het weet? Hoe zou Milan reageren? Straks maakt hij me compleet belachelijk. Nee. Ik wil niet een van "Milans meisjes" worden. Ik kan het niet vertellen, hoe graag ik ook zou willen. 

'Niks, hij liet me alleen even rusten. Hij wilde de bal raken en schopte me toen per ongeluk.' Lieg ik. Hannah en Luna kijken eerst elkaar aan en vervolgens mij weer.

'Per ongeluk?' herhalen ze. 

De twijfel is hun ogen te zien. Ik knik vastberaden. 'Per ongeluk.'

Ik kan aan Luna's ogen zien dat ze me niet gelooft. Toch houdt ze haar lippen strak op elkaar. Zwijgend staren we naar de voetbalwedstrijd. We volgen de bal die van het ene naar het andere punt gaat. Als vanzelf draait mijn hoofd Milans kant op. Ik zie hem in een nonchalante houding tegen Dylan praten. Hij kijkt daarbij zelfverzekerd en koel. Dylan lacht, kijkt kort mijn kant op en geeft Milan erna een klap op zijn schouder. 

Ik draai me weer om. Dat is duidelijk, ze praten dus over mij. Ben ik niet meer voor hem dan een leuk nieuwtje om zijn vrienden mee jaloers te maken? Heeft de kus dan helemaal niks bij hem losgemaakt? Niks? Betekent het zou weinig voor hem? Ik voel me verraden. Gekwetst. Het doet pijn.

-          Milan

'No way, serieus man? Jij hebt het gewoon serieus net gedaan, als in net in de meidenkleedkamer?' 

Dylan kijkt me met grote ogen en een vleugje respect aan. Ik grijns en knik. 'Ja man, wat dacht jij? Dat ik haar als een gentleman op die bank leg en vervolgens niks doe?' 

Hij lacht en geeft me een klap op mijn schouder. 'Wauw en Milan is weer terug jongens en meisjes, lekker dan! Oké vertel, ik wil weten wat je voelde. Maak me jaloers man.' 

Ik kijk hem aan. 'Je denkt toch niet dat ik jou dat ga vertellen? Als iemand het hoort lijken we gay man.' 

Hij lacht. 'Ik hou je eraan. Hé vanavond is er een feest bij Casper, neem haar mee. Tenzij je nu al genoeg van haar hebt. Dan kan je natuurlijk ook een andere chick scoren.' 

Ik pak een kauwgompje uit mijn zak. Overdreven kauw ik erop. 'Hmm, ik zie wel,' mompel ik tussen het kauwen door. Ergens voel ik dat deze leugen slecht gaat uitpakken. Maar wat had ik anders moeten doen? Als ik Dylan zou vertellen dat we slechts hebben gezoend zou hij me uitlachen. Hij zou zeggen dat hij Julia al meerdere keren had gepakt als hij mij was. En als leider mag ik niet zwak overkomen. Bovendien; wat nog niet is gebeurd kan altijd nog komen.

Ik mocht dan wel een moment van zwakte hebben, nu ben ik hersteld en ik ga afmaken waar ik mee was begonnen. En wat is een betere plek dan Caspers feest? Ik grijns bij het idee. Mijn ogen zoeken naar haar. Ze staart verveeld naar het voetbal. 

Wacht maar af Julia, jij gaat de tijd van je leven meemaken.