Eens een badboy altijd een badboy

30. Onverwachts

-          Julia

De donkere lucht geeft aan dat het al laat in de avond is. Het geeft een donkergrijze tint met hier en daar verdwaalde wolken en geen enkel teken van de zon. De temperatuur is nog steeds aangenaam, maar het is niet meer zo warm als de uren ervoor. De overgang van buiten naar binnen komt duidelijk op mijn huid te liggen. De lucht in het huis voelt warm en open. Alles wat ik zie trekt mijn aandacht.

Ek voorwerp, elke kleur en elk detail van het huis. Alsof mijn hoofd me probeert af te leiden van het zenuwachtige gevoel in mijn buik en de benauwde ademhaling rond mijn neus en mond. De lichten zijn uit en de hal geeft een schemerige uitstraling. In de doodse stilte hoor ik de voetstappen die zich op de grond persen en met knikkende knieën laat ik me door Milan meeslepen. Ik probeer me te focussen maar niks is lastiger dan je eigen gedachten negeren. 

Wat als mam en pap erachter komen dat ik geen meidenavond heb met Hannah en Luna? 

Ik zuig met gesloten ogen een hap lucht naar binnen en ik laat me kalmerend de adem weer uitblazen. Niet aandenken nu. Er zou geen enkele reden zijn waarom ze erachter zouden komen. Daarbij; ze liggen natuurlijk allang te slapen. Het is veel te laat voor ze om nu nog op te zijn. 

Met een licht geruis gaat de deur naar de woonkamer open. Nog steeds hand in hand volg ik Milan. Het reusachtige huis heeft al net zoveel ruimte voor een groot feest als die van Casper. Misschien nog wel meer. In tegenstelling tot de gigantische drukte bij Casper is het hier verlaten en leeg. Het doet me denken aan een net nieuw gebouwd huis dat pas is afgemaakt, of een woning die klaarstaat om te worden verkocht aan nieuwe inwoners. 

Niemand is aanwezig. Niemand op Milan en ik na. Als hij zijn belofte verbreekt is er niemand die je kan helpen. Zo onopvallend mogelijk schud ik mijn hoofd, alsof ik mezelf wil wijsmakend dat ik ongelijk heb. Nee: ik zal geen hulp nodig hebben. Milan zal me nooit meer pijn doen dan hij tot nu toe heeft gedaan. Mentaal misschien. Maar fysiek is zelfs voor hem een duidelijke grens. In tegenstelling tot mijn argument galmt het gesprek tussen Lieke en mij door mijn hoofd heen..

Lieke: "Hij heeft je toch niet aangerand?"

Ik: "Zou hij zoiets doen?"

Ze lijkt over mijn vraag te moeten nadenken. Uiteindelijk kijkt me doordringend aan.

Lieke: "Ja."

Ik knijp mijn hand samen en ik bijt op mijn lip. Nee.. Nee! Hij heeft beloofd te stoppen als hij te ver gaat. Het kan me niet schelen dat hij de badboy is. De manier waarop hij naar me heeft gekeken maakt alles anders. Hij heeft een andere kant laten zien, al zal het welgeteld niet langer dan een paar secondes hebben geduurd. Hij kan anders zijn bij mij. Anders dan bij al die andere meisjes. Dat moet toch iets betekenen? Als ik werkelijk niets meer voor hem beteken, dan had hij toch al veel eerder iets gedaan? Of niet? Ik zou me aan die gedachte moeten vasthouden.

Terwijl ik me in stilte zorgen maak over wat de komende uren me gaan brengen verloopt de avond totaal anders dan ik had verwacht. Anders dan ik me ooit had kunnen voorstellen.

Een klap. 

Een schok gaat door me heen en als vanzelf knijp ik geschrokken in Milans hand. Hij lijkt niet zo erg te schrikken als ik, maar hij draait zich wel met een ruk om. Ik zie hem richting de hoekbank aan de andere kant van de woonkamer kijken. Zijn blik is duister, alsof hij voelt dat er iets niet klopt. 

Ik voel mijn hart haastig kloppen. 'Wat was dat?' fluister ik. Hij geeft geen reactie. Lichtelijk bezorgd kijk ik om me heen. Ik spits mijn oren. Het is stil. Doodstil. Milan stopt zijn linkerhand in zijn broekzak en haalt er een voorwerp uit. Net als ik wil vragen wat het is klikt hij het vlijmscherpe zakmes open. Een schok gaat door me heen. Met een waarschuwende blik kijkt hij me kort aan, vervolgens laat hij me los. Hij loopt de kant op waar de klap vandaan kwam. Nu hij me heeft losgelaten voel ik de angst groeien. Het liefst ren ik op hem af en klem ik me aan hem vast.