Eens een badboy altijd een badboy

48. Officieel

-          Julia

Ik ben niet bang voor mijn eigen broer. Dat zou ook niet zo moeten zijn. Niemand zou angst moeten hebben voor familie. Toch gebeurt het nu, dit moment is een uitzondering. Het gebeurt niet vaak maar ik zou liegen als ik zeg dat ik nu niet bang ben. En dan ook echt bang. Het komt door de manier waarop Finn naar me kijkt. Zijn normaal zo stralende ogen staan nu donker en kil, bijna dof uit teleurstelling. Het is vreselijk. Zijn lichaam is aangespannen en zijn handen staan samengeknepen. Hij moet zichzelf beheersen om niet los te barsten. Het maakt me klein en onzeker. 

Met een brok in mijn keel zet ik paar stappen richting de trap. Overdreven hard gekuch verbreekt de stilte en zuchtend draai ik me naar hem om. Finns ogen staan naar de grond gericht, alsof hij me niet aan kan kijken. Het maakt het volkomen duidelijk dat hij razend is. Dit zou niet de eerste keer zijn dat we ruzie hebben maar nu lijkt toch anders dan normaal. 

'Finn ik snap dat je boos bent maar probeer het alsjeblieft vanuit mijn kant te zien.' Mijn stem is rustig en een beetje smekend. Ik ben dan ook wanhopig. Het is onmogelijk om een buitenstaander uit te leggen waarom ik van Milan ben gaan houden en toch ben ik bereid het een kans te geven. Al ziet het er niet uit dat Finn behoefte heeft om naar mij te luisteren. Alsof mijn woorden nooit bij hem zijn aangekomen begint hij uit het niets tegen me roepen. 

'Je bent met hem?' Zijn manier van praten zit volgestopt met woede. Ik krijg de kans niet eens te reageren. 'Met hem!' schreeuwt hij boos. 'Met die klootzak Julia!' Hij geeft een wilde trap tegen de muur. Een schok gaat door me heen en abrupt zet ik een stap naar achteren. Het is niet de trap waar ik van schrik, het is mijn broer die de controle over zichzelf compleet verliest. Zijn agressieve uitstraling maakt hem riskant. Mijn relatie met Milan doet duidelijk veel met hem. Natuurlijk heb ik geweten dat hij het niet acceptabel vindt maar dat het echt zo erg is wist ik niet. 

'Finn rustig,' probeer ik nog. Hij is niet te kalmeren. 'Het betekent dus facking niks voor je? Alles wat die flikker heeft gedaan? Wat moet ik verdomme doen om je eens realistisch te laten nadenken?' De woorden zijn sissend en hard uitgesproken. Zijn ogen boren doordringend door de mijne. Het voelt pijnlijk. Zenuwachtig draai ik een pluk haar om mijn vinger. Ik vermijd zijn blik zolang ik kan. 

'Het spijt me Finn. Ik kan er niks aandoen. Ik heb hem nodig. Ik...' Een aarzeling schiet door me heen. Bang voor zijn reactie sluit ik mijn ogen. 'Ik hou van hem.'

Hij begrijpt het niet. Het is onmogelijk voor buitenstaanders om te snappen hoe ik me voel. Hoe kunnen ze ook als ik mijn eigen gevoelens zelf niet eens begrijp? 

In wilde passen komt hij voor me staan. Mijn ogen schieten open en zonder erbij na te denken deins ik achteruit. Hij heeft zijn arm uitgestrekt. Zijn ogen worden groot van verbazing. Nu iets rustiger komt hij in beweging. Zijn hand legt hij op mijn schouder. 'Denk eens na verdomme. Je leeft in een droom Julia. Wanneer kan je dat nou eens zien? Waarom dringt het niet tot je door? Hij is slecht.' Ik schud mijn hoofd. Nee. Ik mag het niet geloven. Ik moet me aan mijn eigen wil vasthouden.

'Niet altijd,' mompel ik.

'Sta je hem nou te verdedigen?'

'Finn ik weet het gewoon niet oké? Alsjeblieft snap dat dan. Ik kan niet zonder hem. Niet meer.'

'Is dat wat je denkt of wat hij zegt? Het is bullshit. Hij heeft geen gevoelens. Hij houdt niet van je. Hij geeft niets om je.' Zijn woorden komen als een geweerschot recht mijn hart binnen. Het doet vreselijk veel pijn. Zonder er controle over te hebben worden al mijn gevoelens omgezet in woede.

'Hij houdt niet van je Julia,' herhaalt hij. 'Hij heeft me in elkaar laten slaan. Hij heeft jouw vriendinnen aangerand. En weet je wat? Het is slechts een kwestie van tijd voor hij je gaat verkrachten.'