Eens een badboy altijd een badboy

52. Opgesloten

-          Julia

Ik droom. Ik weet dat ik droom maar ik laat me redden door het onbewuste, ver weg van deze genadeloze harde wereld. Het gevoel mijn ogen te hebben gesloten, afgezonderd van het leven, en meegevoerd te worden door de diepe slaap is werkelijk een verlossing. Zoveel rust wordt me nu gegeven. Alle fysieke en mentale pijn is verdwenen, het lost op als sneeuw voor de zon. Al het kwaad is weg en alleen pure goedheid blijft over. Alles wat ik voel en alles wat ik zie is prachtig en adembenemend. Ik kan ongehinderd de zuivere zuurstof in —en uitademen zonder ook maar een sprankje problemen.

De lakens waar ik me zo veilig in heb genesteld zijn zacht en schoon. Het ruikt naar frisse waspoeder. Mijn haren voelen aan alsof ze pas zijn gewassen. De natuurlijke lokken krullen in een perfecte glans langs de rand van mijn gezicht naar beneden toe, tot ver over mijn schouders. De geur van shampoo drinkt mijn neus binnen. Elk stukje huid is vrij van pijn. Mijn lichaam maakt dan ook geen aanstalten te bewegen. Te lekker is het gevoel van stilliggen en rust. Even vlucht ik weg en even ben ik gelukkig. 

Het kussen is dik en zacht. Mijn hoofd is er ver weg in verstopt. Voorzichtig open ik mijn ogen, waarbij ik mijn lange wimpers zachtjes voel knipperen. Als tedere aanrakingen op mijn huid voel ik het. Fel wit licht verblindt me. Of ik nou naar links kijk, naar voren, achteren of naar rechts: de gehele ruimte om me heen is niets meer en niets minder dan helder wit licht. Een natuurlijke gloed van de hemel verwarmt deze plek en ik vind het prachtig. Het is een oneindig grote ruimte gevuld met niks. Niets op vrede en het hemelbed waar ik op rust na. 

Voorzichtig kom ik overeind. Het is een wonder. Ik hoef niet te kreunen door vermoeidheid, ik hoef niet te zuchten van een scherpe pijn die normaal gesproken door me heen zou schieten en ik hoef mezelf niet te bedwingen om de tranen voor mezelf te houden. Mijn ogen vullen zich niet met tranen. Mijn hart blijft rustig kloppen. Precies op het tempo dat hoort klopt mijn hart. Ik voel me goed. Ik ben oprecht blij. 

Zachtjes strijk ik met de toppen van mijn vingers langs het hemelbed. Mijn ogen vallen op de zijdezachte slaapjurk die ik aan heb. Het is een bordeauxrode jurk, speciaal gemaakt voor het slapen. De gladde stof valt soepel langs mijn lichaam. 

'Je ziet er prachtig uit.' 

Een vertrouwde zware mannenstem klinkt in mijn oren. Hoopvol kijk ik op. Vlak naast het bed zie ik een engel. Bescheiden vormen mijn lippen zich tot een glimlach. Mijn reddende engel heeft me al die tijd geen seconde uit het oog gelaten. Milan draagt een prachtig pak dat al net zo wit is als de ruimte om ons heen. Gerustgesteld dat hij over me waakt kijk ik hem aan. Hij ziet er knapper uit dan ik aankan. Zijn ogen staan.. ja, hoe staan ze eigenlijk? Ik twijfel. 

Het is moeilijk te zeggen. Er is een vorm van woede, bezorgdheid en pijn in te vinden. Tegelijkertijd toch ook weer niet. Kalmte verbergt het. Zijn lippen krullen omhoog, zonder dat het overdreven overkomt. Het is een eerlijke blik. Een lieve uitdrukking wordt me geschonken. Het gevoel dat hij voor me zorgt stroomt vurig door me heen.

Hij steekt zijn hand uit. Ik breng mijn benen langzaam naar de zijkant van het bed. Beheerst verstrengel ik mijn vingers met de zijne en zacht laat ik me van het bed afglijden. Ik wacht tot mijn voeten de ondergrond raken maar het komt niet. Er is geen einde. Het witte licht, de geur van fris waspoeder, de fijne stof die me bedekt en Milan; alles om me heen fade traag uit tot er niets overblijft. Zwart komt ervoor in de plaats. 

Ik val geluidloos naar de diepte tot mijn hart toegeeft en ik terugkeer naar de realiteit...

Badend in het zweet schrik ik overeind. Waar ben ik? Angstig hou ik mijn adem in. Wat is er gebeurd? Mijn ogen flitsen heen en weer. Waarom heb ik het zo benauwd? Waarom voelt mijn lichaam zo zwaar? Allerlei vragen zweven paniekerig door mijn hoofd. Onzeker kom ik in beweging. De droom ligt kersvers in mijn geheugen geprint. Het is een prachtige droom geweest maar dat maakt de werkelijkheid nog pijnlijker dan het van zichzelf al was. Hoe meer ik wakker word hoe meer ik realiseer wat er gisteren is gebeurd.