Eens een badboy altijd een badboy

6. Conditietraining

- Milan

Ik lach. Dit wordt moeilijker dan ik dacht. Ze zegt niet zo snel ja in tegenstelling tot andere meisjes. Maar het zal niet lang duren. Als ik iets wil dan krijg ik het. Dat is niet iets wat alleen ik weet: het is een algemeen feit.

Op mijn gemak loop ik rustig naar de les. Aan het geschreeuw van Miranda te horen zijn Casper en Tobias weer aan het kloten.

Wanneer ik de deur open en ik in een rustige pas terug op m'n plaats ga zitten, zie ik hoe de jongens het geoefende toneelstuk verkloten.

'Jongens, hoe vaak hebben jullie dat stukje nou al opnieuw gedaan? Dit is drama, nou stoppen met dat kinderachtige gedoe en zeg eindelijk eens de juiste tekst.' Zegt ze boos. Hierna wijst ze beschuldigend haar vinger naar mij. 'Ja en Milan ik weet niet wat jij verstaat onder vijf minuten, maar vijf minuten zijn bij mij toch echt vijf minuten. Langer dan dat heb je toch echt niet nodig om even naar de wc te gaan lijkt mij.'

De gehele klas kijkt plezierig toe hoe de jongens en ik de docente chagrijnig maken. 'Het zal niet meer gebeuren Miranda.'

'Het is mevrouw van Doornkamp voor jou!' Ik lach en steek onschuldig mijn handen in de lucht. Ze zucht en probeert weer wat van de les te maken.

- Julia

Terwijl we ons in de meisjeskleedkamer omkleden vertel ik Hannah en Luna over Milan die weer tegen me heeft gepraat. Ik heb ze nog nooit met zulke grote ogen naar me zien kijken.

'Oh mijn god Juul, heeft ie dat letterlijk gezegd!' roept Hannah. Een aantal meiden kijken nieuwsgierig onze kant op. 'Niet zo hard Hannah!' sis ik. Ik zucht. 'Ja, hij zei letterlijk "als je maar weet dat jij mijn meisje wordt". Al maakte hij misschien maar een grapje,' probeer ik nog. Maar ik weet zelf ook wel dat dat niet waar is.

'En wat ga je nu doen?' vraagt Luna. Ik haal mijn schouders op. 'Ik denk dat hem ontwijken het beste is.'

'En wat als ie blijft volhouden. Zou je met hem uit willen?' Luna en ik kijken Hannah aan. 'Natuurlijk wilt ze dat niet!' roept Luna. 'We weten allemaal dat je je goede naam op school dan wel kan vergeten. Toch Juul?' Ze kijken me vragend aan. 'Tuurlijk ga ik niet met hem uit.' Zeg ik uiteindelijk.

Ik loop naar de spiegel en bind mijn haar in een hoge paardenstaart. Ik kijk naar m'n spiegelbeeld en zie mezelf twijfelen.

Hij is natuurlijk wel knap...

Ik schrik van mijn eigen gedachte. Maar daarbij super arrogant én gemeen! Denk ik er snel achterna. Nee, ik ga mezelf de ellende besparen. Ik negeer hem en uiteindelijk zal hij me wel vergeten.

...

'Dit-Ga-Je-Niet-Menen...' Sis ik tussen mijn tanden door. Hannah en Luna lijken niet te weten of ze moeten lachen of medelijden met me moeten hebben. Want Milan negeren gaat op deze manier wel heel moeilijk...

In de gymzaal zie ik een groepje jongens voetballen met in het midden niemand minder dan Milan. Hij draagt een rood T-shirt waar zijn armspieren duidelijk in zichtbaar zijn, daaronder een zwart voetbalbroekje tot zijn knieën en natuurlijk zaalvoetbalschoenen. Behendig draait hij met de bal en schiet naar een van de andere jongens. Achter mij hoor ik een paar meiden enthousiast over hem praten. Ze zeggen van alles.

'Hij is zo sexy.'

'Stel je voor dat je straks met hem in een team zit.'

'Oh my god zie zijn lach.'

Alsof ze het tegen mij hebben bestudeer ik zijn lach. Het is geen glimlach of een uitdagende grijns, maar een echte lach.

Ik moet toegeven; het laat je hart smelten. Zelfs de meest stoere jongens kunnen op kleine jongens zonder zorgen lijken wanneer ze hebben gescoord met voetbal.

De coach fluit en iedereen gaat op de banken aan de rand van de zaal zitten. 'Oké jongens. Goed voetbal net, Milan mooi doelpunt.'

'Ah dat weet ik toch.' Een paar meisjes giechelen alsof hij iets super grappigs zei. 'We gaan conditietraining doen. In de zaal hiernaast zijn alle benodigde attributen klaargezet voor vijftien verschillende oefeningen die goed zijn voor je conditie. Ik deel jullie zo in tweetallen. Als de boxen het doen zal ik muziek op zetten. 1 minuut per persoon per oefening, daarna wisselen. Niet zo moeilijk. Let's go.'

Hij loopt op ons af en zet om en om iemand bij elkaar.

Ik kom samen met Amber bij de mat met daarop twee gewichten terecht. Net als we willen beginnen loopt Milan op ons af. Ik schrik.

Hij glimlacht, fluistert iets in Amber's oor en voor ik het weet loopt ze weg, naar Dylan toe. Dit is niet goed.

Hij kijkt me aan. 'Wat een geluk heb je weer he?'

'Wat?' stamel ik. Hij komt voor me staan en legt zijn hand op mijn schouder. 'Ik ben je partner deze les.' De muziek gaat aan en een harde beat dreunt door de zaal. De coach fluit als teken dat we moeten beginnen. Milan grijnst. 'Dames eerst.' Met een rood hoofd ga ik op de mat liggen. Ik pak de twee gewichten en til ze een paar keer omhoog.

Hij komt naast me zitten op een manier wat ervoor zorgt dat anderen niet kunnen zien wat er gebeurt. Hij gaat met z'n vingertoppen over mijn arm. Van schrik laat ik een gewicht vallen, mijn adem stokt en even denk ik dat het op me valt. In een reflex grijpt Milan het gewicht vlak voor me beet.

Zijn ogen. Hij kijkt me op een bepaalde manier aan. Het is een bepaalde blik die ik niet kan beschrijven.

Het maakt me onzeker.

De minuut is om en we wisselen van plek. 'Schaam je niet en kijk vooral.' Zegt hij met een grijns. 'Arrogantie.' Floep ik eruit.

'Je vindt het wel leuk.' Hij tilt de gewichten op alsof ze gemaakt zijn van lichte veren. Ik probeer mijn aandacht er niet op te houden maar kijk dan automatisch toch naar zijn armspieren die steeds weer samentrekken.

Zijn shirt zit een beetje omhoog en je kan zien dat hij een sixpack heeft. Zodra hij overeind komt draai ik me snel om. Ik voel dat hij achter me gaat staan. Hij is een beetje buiten adem. 'Wat wil je doen?'

'Met wat?'

'Onze date.'

'We hebben geen date.'

'Nog niet.'

'Ik hoef geen date.'

'Komt nog wel.'