Eens een badboy altijd een badboy

47. Op weg naar een relatie

-          Julia

Milan heeft een leuke plek uitgekozen om iets te drinken. Vanaf het moment dat we naar binnen stappen krijg ik er een goed gevoel bij. Nieuwsgierig kijk ik om me heen. Een vrolijk nummer klinkt door de ruimte, met zacht geroezemoes op de achtergrond. Een aantal plekken zijn bezet, zo te zien vooral door tieners. Erg druk is het niet. Het is een typisch kenmerkend café in de buurt van school. Er zijn crèmekleurige muren en een rood gekleurd plafon dat op spierwitte pilaren rust. Daarnaast is er een lange bar met een rij bruine barkrukken. Ronde houten tafeltjes zijn door de ruimte verspreid. Het café is niet groot maar het heeft een prettige sfeer.

In stilte gaan we aan een van de lege tafeltjes zitten. Ik schraap mijn keel als ik tegenover Milan zit. We zijn best dicht bij elkaar, ook al zit er een tafel tussen. Het voelt vreemd hier met hem te zijn. Wij met zijn tweeën, zwijgzaam aan een tafel achterin de hoek, wachtend tot we kunnen bestellen alsof er niets aan de hand is. Raar. Maar waar. 

Om er niet zo verslagen bij te zitten kijk ik zogenaamd geïnteresseerd om me heen. Ik voel zijn ogen op me branden. Automatisch kruizen onze blikken elkaar. Hij staart me aan. Nu staar ik terug. Het wordt een kinderachtig spel waarbij we elkaar vastbesloten blijven aankijken tot de ander opgeeft. Zijn ogen staan zo zelfverzekerd dat ik uiteindelijk verlies. Met een ongemakkelijk gevoel kijk ik weg. Ik hoor hem grinniken.

Een meisje met een lange hoge paardenstaart en een zeer overdreven glimlach op haar gezicht loopt met een menukaart in haar hand onze kant op. Ze groet ons en ze houdt haar arm zo dat ik de menukaart makkelijk kan aannemen. Ik wil haar bedanken en het pakken, maar Milan blijkt andere plannen te hebben.

'Twee bier en een portie garnituur. Formaat groot, we delen.' 

De serveerster en ik kijken hem verrast aan. Hij vraagt niet eens wat ik wil hebben. En wat? Hij kent de menukaart uit zijn hoofd? Het meisje knikt verward en ze draait zich weer om. 

'Bier?' Ik kijk Milan met een gefronst voorhoofd aan. 'Wat?' zegt hij met een serieuze blik. 'Ja hallo ik mag helemaal geen bier. Ben je soms vergeten dat ik zeventien ben?' vraag ik. Hij haalt zijn schouders op. 'Relax darling, je hebt wel heel veel glazen nodig wil je dronken worden van bier. Beetje plezier hebben mag wel of niet?' 

Vastbesloten sla ik mijn armen over elkaar heen. 'Vergeet het, niet iedereen breekt de regels zo makkelijk als jij.' Hij kijkt me geamuseerd aan. 'We zullen zien,' mompelt hij. 

Weer volgt een stilte. Weer is er een ongemakkelijk gevoel.

'Wat deed je daar eigenlijk? Bij de wijk waar we net waren bedoel ik,' zeg ik in de hoop om de stilte te verbreken. Hij vindt het geen fijne vraag en dat verrast me. Koel reageert hij. 'Dat kan ik ook aan jou vragen.' 

Ik haal mijn schouders op. 'Mij best. Ik was bij Luna, ze woont er in de buurt.' 

Zijn lippen gaan voorzichtig omhoog. Mijn ogen worden groot. 'Geloof je me niet?' 

'Natuurlijk wel liefje.'

'Waarom lach je dan?'

'Twee bier en een grote portie garnituur, eetsmakelijk.' De serveerster noemt onze bestelling en snel beent ze terug naar de keuken. Ik heb nog geen antwoord gekregen en ik verwacht dat ook niet meer. Het zal wel niets zijn.

Milan tilt zijn glas op en kijkt me verwachtingsvol aan. Ik schud van nee maar ik begin toch wel te twijfelen. 'Kom op Julia, soms moet je de regels breken om te doen wat juist is.' Een zucht ontsnapt me. Vreselijk hoe overtuigend zijn stem klinkt. Eng hoe zijn woorden mijn gezonde verstand aantast. Hoe doet hij het? Ik pak het andere glas. Hij lacht en tegelijkertijd nemen we een slok. Het bier smaakt bitter maar verfrissend.