Eens een badboy altijd een badboy

15. Jij wint

-          Julia

Nog nooit heb ik me zo zenuwachtig gevoeld om naar school te gaan. Voor de zoveelste keer adem ik diep in –en uit. Hij gaat iets doen. Ik voel het gewoon. Hoe langer ik weiger, hoe meer hij in actie lijkt te komen. Hoelang ga ik dit volhouden? Ik zucht en schud mijn hoofd. Nee, niet zo negatief denken. Stel je niet aan. Hij stalkt, ik negeer. Ik kijk in de spiegel en knik tegen mezelf: het spel gaat verder.

Ik heb geluk dat Finn me wel een lift wilt geven met zijn scooter. Anders had ik echt een probleem... 

'Waarom ga je niet met de fiets?' Ik voel me rood worden. 'Ik heb een lekke band.' Zeg ik uiteindelijk. Het valt hem niet op dat ik de woorden wat nerveus uitspreek. Eenmaal op school aangekomen bedank ik hem en loop ik snel naar de meiden toe.

'Heb je hem over Milan verteld?' vraagt Luna.  

'Nee, als hij het hoort gaat hij Milan, of mij, of ons samen vermoorden. Een van die opties en ik maak me dan meer zorgen om hem dan mezelf.'

'Ik wou dat ik zo'n beschermende broer had.' Zegt Hannah.

'Geloof me het is niet altijd fijn.' Antwoord ik. 

We lopen naar binnen. Ligt het nou aan mij? Terwijl we naar onze kluisjes lopen heb ik het idee dat mensen ons aanstaren, of beter gezegd mij aanstaren. Zowel jongens als meisjes. Ik voel me ongemakkelijk en stress begint te ontstaan. Ze kijken op een bepaalde manier. De jongens lijken iets grappig te vinden en de meisjes staren alsof ik ruzie met ze zoek. Wat is hier aan de hand?

'Waarom staart iedereen ons aan?' vraagt Luna. 'Ik weet het niet, maar ik heb het gevoel dat we daar zo achter gaan komen.' Antwoord ik. En ik heb gelijk. Hannah's mobiel gaat af en haar mond valt open. 'Julia!' Ik schrik. Met z'n drieën kijken we naar haar scherm waar ik mezelf met Milan op zie staan. Het is duidelijk te zien dat ik tegen zijn auto aanleun en dat hij over me heen leunt. Op de foto staat tekst bijgeschreven.

"Als je me niet ziet zitten, ga ik wel staan..."

Ik lees de zin nog zo'n 10 keer. Ik weet niet wat ik ervan moet denken. 'Heeft hij dit gestuurd?' vraag ik dan. Hannah haalt haar schouders op. 'Volgens mij stuurt iedereen de foto door, ik weet het niet.'  Het is niet te geloven. Hij probeert de hele school erbij te halen. Wat als Finn dit ziet! Als dit Milans manier van flirten is dan is hij fout bezig. Ik haat hem! Waar is hij? 

Alsof hij mijn gedachte kan lezen loopt hij in een coole, rustige pas op me af. Casper en Tobias aan zijn linkerkant, Lorenzo en Dylan aan de andere kant. Als een leider staat hij in het midden. Af en toe kijkt hij de starende mensen gevaarlijk aan, waardoor ze zich snel omdraaien. Niemand wilt ruzie met hem. Ik daarentegen ben er wel een beetje klaar mee. Ik zet mijn handen in mijn zij. Hannah en Luna lijken het eng te vinden maar blijven toch naast me staan.

'Liefje, je ziet eruit alsof je een scene gaat maken.'

'Probeer niet stoer te doen Milan, iedereen kan zien dat je dat niet bent.' Zowel Hannah, als Luna, als Dylan, Casper, Lorenzo, Tobias en alle andere leerlingen in de buurt zijn totaal verrast om mijn woorden. Ik zelf ook. Alleen Milan niet. Hij weet dat ik tegen zijn spel ben. Hij lijkt het wel grappig te vinden. 

'Probeer je me nou neer te halen? Voor schut te zetten? Liefje wat is je doel?'

'Mijn doel? Stop met dit. Je bent niet cool, mensen haten je.' Hij grijnst en komt voor me staan. De jongens achter hem houden ons geconcentreerd in de gaten, alsof ze wachten tot hij ze een bevel geeft. 'Probeer niet hard te doen Julia, je bent een softie.'

'Je bent arrogant.'

'Altijd beter dan niet interessant.'

'Je hebt gelijk, ik ben niet interessant. Dus waarom stop je niet met stalken?'