Eens een badboy altijd een badboy

49. Liefde

-          Julia

Ik voel alles. Zijn hand zorgvuldig op mijn wang gelegd, mijn armen wanhopig om zijn nek heen geslagen, onze ogen gesloten en onze lippen die elkaar beroeren. Het zijn aanrakingen die me gek gezegd gelukkig maken. Het gevoel is zo fijn dat het nauwelijks te begrijpen is. Het voelt magisch. Het is een droom die werkelijkheid wordt. Onze lange, innige kus betekent meer dan alleen lust. 

Zo mooi dat het was zo plotseling wordt het verstoord door Milans gegrinnik. Voorzichtig laat ik hem los en vragend kijk ik hem aan. Zijn onschuldige lach komt zo verlegen en onverwachts over dat ik een glimlach niet kan onderdrukken. 'Waarom lach je?' vraag ik. 

Zijn ogen die kort naar de grond zijn gericht vinden nu mijn ogen. Ik zie zijn mooie, bruine ogen glinsteren. Misschien dat het slechts verbeelding is maar dat interesseert me niet. Ik kan het zien en het is prachtig. Opnieuw grijnst hij. Voor het eerst vallen de kuiltjes in zijn wangen me op. Heeft hij dat altijd al gehad? Het ziet er ongelofelijk schattig en knap uit. Zijn vingertoppen gaan langs mijn wang. Hij brengt zijn hoofd naar mijn oor. Ik voel zijn adem tegen mijn huid aankomen. God wat voelt dat toch goed.

Een rilling gaat langs mijn rug. Weer grinnikt hij. Een meisjesachtig gegiechel ontsnapt me. 'Milan wat is er toch?' 

'Ik ben gewoon blij,' fluistert hij in mijn oor.

'Gewoon blij?'

'We zijn samen. Hoe kan ik niet blij zijn?'

Ik draai mijn hoofd naar hem toe en zonder af te wachten kus ik hem. Zijn handen gaan naar mijn middel. Ik laat het toe en voor ik het doorheb heeft hij me in een snelle beweging opgetild. Ik geef een zachte kreet van schrik. Mijn wangen kleuren rood van schaamte. Hij kan er wel om lachen. Zijn ene arm zit onder mijn benen heen geklemd terwijl zijn andere hand op mijn rug rust. Ik voel hoe sterk hij is. Het is veilig, ik hoef niet bang te zijn dat hij me laat vallen. Ik vertrouw hem.

'Wat doe je?' vraag ik. 

'Ik draag je.'

'Waarom?'

Hij geeft geen antwoord. Niet met woorden tenminste. Zijn ogen kijken me slechts veel betekend aan. 'Waar zijn je vriendinnen mop?'

Ik trek mijn wenkbrauwen op. 'Wat?'

Zijn lippen krullen omhoog. 'Hannah en Luna. Waar zijn ze?'

Verward geef ik antwoord. 'Waarschijnlijk in de aula. Hoezo? Milan wat ben je van plan?'

'Rustig liefje, niet bang zijn. Ik breng je.'

Dat ik nog geen reactie heb gegeven maakt hem niet uit. Hij houdt me opgetild en rustig loopt hij richting de aula. Nu hij me in stilte naar voren brengt realiseer ik me pas goed dat we nog steeds op school zijn. Als ik achter me kijk gaat er een ongemakkelijk gevoel door me heen. Ik zie Ruben stil staan. Uit pure verbazing is hij verlamd, niet in staat te bewegen of te reageren. Hij beweegt geen vinger. Hij is bevroren. Zijn ogen vertellen me dat hij gekwetst is. Het doet me pijn maar mijn verliefde hart overmeestert alles. Er is niets dat mijn hart kan raken nu. Niks op Milan na. Elke stap dat hij zet met mij in zijn armen doet mijn hart sneller kloppen. En deze keer is het positief. 

Het is alsof er een felle spotlight op Milan is gericht. Alle ruimte om hem heen is verdwenen in schaduw en alle ogen van de mensen uit de buurt volgen de spotlight waar wij in zitten. We worden met grote ogen en stomverbaasde blikken aangestaard. Ik zou kunnen zweren dat iedereen is gestopt met praten om alle aandacht op ons te kunnen leggen. Dit is niet alleen een bijzonder moment voor ons, dit is ook speciaal voor hun.  

'Milan,' fluister ik.

'Hmm?' mompelt hij.

'Denken ze soms dat we net iemand hebben vermoord? Iedereen staart ons aan.'