Eens een badboy altijd een badboy

39. Hij maakt me anders

-          Milan

De aula is mijn favoriete plek in de gehele school. En dan vooral als het pauze is. Het is een grote ruimte vol gezet met lange tafels en stoelen. Er is een kantine naast geplaatst waar broodjes en allerlei lekkers kan worden besteld. Alle plekken zijn door een massa aan leerlingen ingenomen en overal waar je staat of zit hoor je het gepraat, geschreeuw en gelach van verschillende vriendengroepen. De meeste zijn aan het eten, sommige hangen wat rond en een groot deel staat in de rij voor hun lunch. 

De meest gewillige tafels aan het raam, in de buurt bij de snoepautomaten, wordt ook wel de populaire zone genoemd. Het is dan ook geen verrassing dat onder andere de boys en ik aan een van die tafels zitten. Hoe deze plek is ontstaat weet niemand. Het is gewoon gebeurd. De meest populaire mensen zitten er en andere niet. Wanneer iemand het wel probeert wordt hij of zij algauw weggepest. 

Maar goed. Er zijn genoeg andere tafels en zo bijzonder is de plek nou ook weer niet. Het gaat meer om het idee. Populaire mensen hier, normale mensen aan andere tafels. Losers eten hun lunch her en der. Whatever. 

Ik hou me er niet zo mee bezig. Ik heb andere dingen aan mijn hoofd, of eerder een persoon. Een persoon genaamd Julia. Ik heb haar niet meer kunnen aanspreken. Na het onrustige gesprek met Ruben zijn Lorenzo en ik hem gesmeerd om de rest van de dag te spijbelen. We hingen een beetje rond in de stad, we hebben een paar biertjes op en vervolgens zijn we bij hem thuis gaan chillen met nog wat andere gasten die wel oke zijn.

'Milan vang!' roept Tobias luid en gooit zonder op antwoord te wachten een koud blikje Red Bull mijn kant op. Behendig vang ik het op. Ik knik als teken om hem te bedanken en neem een paar flinke slokken. Het voelt lekker verfrissend en het geeft me nu al het gevoel dat ik meer energie krijg. 

Onderuitgezakt zit ik op een van de stoelen. Langzaam giet ik de inhoud van het blikje naar binnen. Met een half oor luister ik naar Dylan die een of andere roddel aan de groep staat te vertellen. Er wordt lacherig op gereageerd. Zonder echt interesse te tonen laat ik hem rustig doorpraten. Ondertussen bekijk ik zoekend alle groepjes in de buurt. Het zijn veel bekende mensen, maar nergens zie ik Julia. 

Ik merk de redelijk lange rij bij de kantine op. Mijn blik valt op een knap meisje met lang donkerblond haar en aantrekkelijk bruine ogen. Ze draagt allerlei glimmende sieraden die haar een extra vrouwelijk uiterlijk geeft. Het ziet er sexy uit. Tot mijn verbazing ziet ze er erg goed gehumeurd uit. Ik had eerlijk gezegd verwacht dat ze na het hele gebeuren van gisteren op z'n minst een paar dagen in shock zou zijn. 

Niet dus. Ze is sterker dan ik dacht. Ik hou daar wel van. Misschien dat het tijd is om haar weer eens lekker te irriteren. Ik heb haar tenslotte een oorlog verklaard. Het zou onbeleefd zijn om mijn woorden niet na te komen.

Vlak voor het moment dat ik wil opstaan en op haar af wil lopen houdt iets me tegen. Nog net op tijd stop ik. Nu ik haar beter heb bekeken zie ik dat ze niet alleen in de rij staat. Mijn net nog uitdagende grijns verdwijnt abrupt. Natuurlijk: Ruben staat naast haar. De manier waarop Julia naar hem kijkt irriteert me. Ze kijkt hem aan alsof hij haar dag goedmaakt. Misselijkmakend gewoon. Haar ogen twinkelen nog net niet uit blijdschap en haar lippen blijven maar in een glimlach staan. Ze is duidelijk blij hem naast haar zij te hebben. 

Haar uitstraling geeft aan dat ze zich op haar gemak bij hem voelt, alsof ze elkaar al tijden kennen. Belachelijk. Kan ze niet zien dat zijn hele aardigheid een grote act is? Snapt ze niet dat al zijn zogenaamde lieve woorden niet gemeend zijn? Natuurlijk heb ik zelf ook een boel leugens bij meisjes rond verspreid, maar kom op. Ik doe tenminste niet alsof! Als ik iemand enkel en alleen voor één nacht wil dan maak ik dat duidelijk ook. 

Ze weet hoe ik ben en ze weet wat ik wil. Soms nog wel beter dan ikzelf. Dat maakt haar een tikje gevaarlijk en zelfs leuk. Ik maak haar dan wel gek, maar ik doe tenminste niet alsof. Ik doe niet fake met zogenaamd begrip voor haar problemen. Ik acteer geen schattige gebaren die haar laten blozen of lachen. Dat zou ook wel het verschil zijn tussen een player en een badboy gok ik dan maar.