Eens een badboy altijd een badboy

35. Deel van de waarheid

-          20 jaar geleden

Met een onregelmatige, stokkende adem ligt Sandra op de achterbank te puffen. Haar lichaam voelt zwaar, haar spieren doen pijn en nog net draagbare weeën eisen haar complete aandacht. Niet wetend hoe ze het beste op de achterbank kan zitten schuift ze heen en weer. Een straaltje zweet druipt langs het voorhoofd van Erik en met klamme handen houdt hij stevig het stuur beet.

'Het komt goed lieverd, we zijn bijna bij het ziekenhuis. Ik praat je erdoorheen. Vertel me; hoe pijnlijk zijn de weeën? Draagbaar, of pijnlijk?'

'Draagbaar, maar het scheelt niet veel. Het voelt als erge menstruatiepijn. En mijn rug,' jammert ze. 

Vanuit de spiegel ziet Erik hoe zijn vrouw onrustig heen en weer beweegt. Hij ziet hoe ze haar adem onder controle probeert te houden en gestrest in haar handen knijpt. Plotseling geeft ze een kreet van pijn. Erik ziet en hoort angstig hoe ze steeds meer de controle verliest. Ze probeert pijnkreten te onderdrukken. 

'Sandra probeer de ademhalingstechnieken van de zwangerschapscursussen te herinneren.' Zegt hij zo rustig mogelijk, maar de stress is in zijn stem te horen. 

'Erik schiet op, schiet op! Ik weet niet hoelang ik dit nog vol hou Erik!' 

Voor het laatste stukje drukt hij het gaspedaal nog iets harder in en met piepende banden komt de auto midden op de parkeerplaats tot stilstand. Met een ruk stapt hij de auto uit. Hij opent de achterdeur. Uitnodigend steekt hij zijn handen uit en beetje bij beetje probeert Sandra de auto uit te stappen. Haar zware gewicht laat haar wankelen en de krachtige weeën maken haar compleet overstuur. Hij wilt haar het liefste optillen en naar binnen brengen, maar hij vraagt zich af of dat wel kan en veilig is. Uiteindelijk pakt hij haar arm stevig beet, waardoor ze voor een gedeelte op hem kan leunen. 

Samen strompelen ze naar binnen. Vanaf het moment dat ze naar binnen zijn gestapt gaat alles uitermate snel. Het wordt een lange nacht op een ziekenhuisbed met Sandra die gaat bevallen, dokters die heen en weer rennen en haar bemoedigende woorden toespreken, en Erik die haar hand tot het einde blijft vasthouden. Voor uren lang heeft Sandra gepuft, geperst, geschreeuwd en gehuild. Even leek ze flauw te vallen maar Eriks woorden hielden haar bij bewustzijn. 

Het moment nadert en Sandra moet sterker zijn dan alle persmomenten ervoor. 'Je kan het Sandra, lieverd ik geloof in je. Je kan het. Wees sterk.' 

Erik probeert haar aan te moedigen. Voor de laatste keer schreeuwt ze het uit. Ze perst met alle kracht die ze heeft. Een gevoel van uitputting en verlossing omarmt haar. Een hard en scherp gekrijs vult de ruimte. De kleine baby wordt zorgvuldig in een doek ingewikkeld en aan Erik overhandigd. Hij heeft tranen in zijn ogen. Het moment dat hij de baby in zijn handen heeft is magisch. Hij voelt het kleine gewichtje. Het gekrijs vlakbij zijn oren laat hem realiseren dat dit echt is. 

Hij glimlacht tussen zijn tranen door en houdt de baby voorzichtig tegen hem aangedrukt. Hij ziet de dichtgeknepen ogen, het kleine beetje donkere haartjes die al op het hoofdje zitten, de kleine armpjes met de kleine handen en vingertjes, de korte benen en trappelvoetjes. Het laat zijn hart smelten. Het gevoel dat hij dit kleine wonder vasthoudt is buitengewoon magisch en hartbrekend tegelijkertijd. Een traan rolt over zijn wang. Hij maakt sussende geluiden om de baby te kalmeren.

'Sandra,' snikt hij en schraapt vlug zijn keel om weer een stabiele stemklank te krijgen. 'Het is een zoon lieverd. Zoals je had verwacht. Laat me onze zoon naar je toebrengen, dan kan je hem vasthouden.' 

Hij loopt op Sandra af maar wanneer hij de baby naar haar toe brengt schudt ze haar hoofd. Ze draait zich om. Haar wangen zijn nat van de tranen en haar ogen geven aan dat ze uitgeput is. Wat anderen niet kunnen zien is de ongelofelijke pijn die ze binnenin voelt. Niet van de na bevalling, eerder haar hart dat het niet eens is met haar beslissing, gemaakt door haar hoofd.