Eens een badboy altijd een badboy

53. Ik ga je beschermen

-          Milan

Ik hang op. De woorden zijn tot me doorgedrongen en toch hoop ik stiekem dat het niet echt is. Ik kan haast voelen hoe mijn ogen groot zijn geworden uit verbazing. Want natuurlijk weet ik dat ik niet zo naïef moet zijn. Bens waarschuwing is gemeend, dat moet ik serieus nemen. Gevaar is nou eenmaal 24/7 actief in mijn leven. Het is een feit dat ik heb geaccepteerd. Ik kan er tegen. Maar nu ik ook Julia in gevaar heb gebracht? Dat is iets waar ik niet mee om kan gaan. Voor het eerst heb ik geen simpele oplossing. Mijn mobiel stop ik in mijn zak. Gefrustreerd knijp ik mijn handen samen en hard trap ik tegen de lantaarnpaal naast me. Ik schreeuw de irritatie eruit.

'Kut!'

-          Julia

De bel gaat. Ik spring meteen op. Tobias is de eerste die erop reageert. 'Geen stap verder,' dreigt hij en houdt me hiermee tegen. Chagrijnig zucht ik. Ze zitten alle drie onderuitgezakt op de bank een zak chips leeg te eten.

Ik kijk ze vragend aan. 'Ja hallo gaat er nog iemand opendoen? Ik zou wel willen maar ik word vastgehouden,' snauw ik. 

Hun ogen rollen. Casper grijnst en is uiteindelijk degene die opstaat om open te doen. Ik spits mijn oren en wacht gespannen af. Kort erna hoor ik een stem, een bekende stem. Een brok zit in mijn keel. De deur gaat open. Mijn hart maakt een sprongetje. Opgelucht haal ik adem. Het is Milan. Thank god hij is veilig. Ik zou moeten schrikken door hoe hij eruitziet, daarentegen ben ik zo blij hem te zien dat ik wanhopig op hem afren en mijn armen vlug om hem heen sla. Hij onderdrukt een kreun uit pijn voordat hij me omhelst. Ik zou voor eeuwig in zijn armen willen blijven. Het voelt zo ongelooflijk veilig. 

Ik zou me geen zorgen meer hoeven te maken. Mijn ogen zou ik kunnen sluiten en ik zou slapen zonder bang te zijn. In werkelijkheid is het niet te doen. Dat is iets wat gewoon niet gaat. Hoe graag ik ook wil. 

Hopeloos verloren leg ik mijn hoofd tegen zijn sterke borstkas aan. Zijn ene hand legt hij op mijn rug, zijn andere hand haalt hij liefkozend langs mijn hoofd. 'Ben je oke Julia?' vraagt hij bezorgd. Alle boosheid die ik de afgelopen uren voor hem heb gevoeld verdwijnt op slag. Ik kon hem eerst wel wurgen doordat hij me heeft vastgehouden. Nu is het weg. Een aanraking en zijn vertrouwde stem is alles wat hij nodig heeft om me weer van hem te laten houden. 

'Nee. Nee ik ben niet oke,' fluister ik. 

Behoedzaam maakt hij zich van me los. Ik hem na terwijl hij naar de jongens toeloopt. Elke beweging die hij maakt volg ik. Zijn haren zitten door de war, zijn ogen geven een harde uitstraling en op zijn vuisten zitten schrammen. Ik merk het een voor een op. Mijn ogen dwalen af en blijven hangen op zijn arm. Er zit een rode snee die er best diep uitziet. De wond is vers. Onmiddellijk is het duidelijk: hij heeft gevochten. Zijn belofte aan mij is verbroken.

Hij mompelt wat onverstaanbaars. Gelijk daarna vertrekken Dylan, Casper en Tobias. We zijn weer alleen in zijn woonkamer en ik ben radeloos. Zo voel ik me ook, zo straal ik mijn gedachtes ook uit. Ik weet dat ik moeilijk kijk. Ik weet dat ik gebroken ben door alles wat er is gebeurd en ik weet dat hij het afleest in mijn ogen. Ik vecht met alles en zo ook mijn ademhaling. Zodra Milan naast me komt staan wordt het lastiger voor me om normaal te ademen. Mijn hand reikt in trans naar de rode kras op zijn arm. Hardhandig grijpt hij mijn pols beet. Zijn omklemming is strak en ruw. 

Ongelovig staar ik hem aan. Hij kijkt koelbloedig terug. 'Wat heb je in hemelsnaam gedaan?' vraag ik overstuur. 

-          Milan

Hoe het ooit zover heeft kunnen komen weet ik niet. Dat het is gebeurd en er geen weg meer terug is weet ik wel. Want voor het eerst heb ik mezelf leren hechten aan een persoon. Voor het eerst heb ik mijn hart toegestaan echte gevoelens voor een meisje te hebben. Bizar toch? Voor het eerst sinds jaren heb ik mezelf toestemming gegeven lief te hebben. Nooit eerder kon ik een jongen genoemd worden die verliefd was. Nooit eerder, tot nu.