Eens een badboy altijd een badboy

37. Troost uit onverwachte hoek

-          Milan

Het is gelukt. Julia is gebroken en ze zal nooit meer over me twijfelen. Ik grijns. Mijn plan is succesvol uitgevoerd. Het resultaat is nog beter dan ik had gehoopt. Het is haar nu wel duidelijk dat ik me door niemand laat veranderen of intimideren. Ik denk aan de manier waarop ze in paniek om haar heen heeft gekeken, niet wetend wat ze moest doen. Haar manier van kijken weerspiegelde de macht die ik heb. Een onbeschrijfbaar prettig gevoel maakt me sterk.

Het kan me niet schelen hoeveel mensen ik hiermee pijn heb gedaan. Het interesseert me niets. Misschien dat er ergens ver weg in mijn hart nog een klein sprankje overgebleven emotie verstopt zit. Een gevoel diep in mij, dat wel medelijden voelt of me zelfs slecht zou laten voelen voor wat ik heb aangericht. Helaas voor Julia is dat onderdeel van mijn zogenaamde "goede kanten" onbereikbaar. Het zit te ver weg. Te lang en te diep zit het verborgen.

'Milan?'

De stem van Dylan realiseert me weer dat iedereen nog steeds in de lege gang staat. Het kan hier elk moment volstromen met leerlingen op weg naar de les. Wanneer ik opkijk zie ik ze naar me kijken. Ze wachten op mijn toestemming om te vertrekken. De boys zijn bij me gaan staan en wenken met een vragend gezicht naar de twee kwetsbare meisjes: Hannah en Luna. Hun wangen zijn rood gekleurd van tranen en van woede. Luna's  groene ogen geven aan hoe erg ze me haat. Ik zie dat ze Hannah's trillende hand vast heeft. Aan haar lichaamstaal merk ik van alles op. Haar verdriet doet me weinig en dat weet zij. 

In een rustige pas loop ik op ze af. Luna zet meteen een stap naar voren, zodat ik haast onmogelijk nog met Hannah in aanraking kan komen. Ik moet een gevoel van bewondering onderdrukken. De manier waarop ze haar vriendinnen altijd probeert te beschermen geeft me een gevoel van respect. Helaas voor haar, het is niet genoeg. Ik zal nooit medelijden voor haar krijgen. 

'Relax. Ik doe het niet met meiden onder mijn niveau. Nou laat me een ding duidelijk maken: als jullie er ook maar aan denken om de laatste tien minuten van jullie leven met iemand te delen, zullen jullie ons nog veel vaker tegenkomen. En dan niet meer zo vriendelijk als nu. Begrepen?' 

Spottend leg ik mijn vinger onder haar kin. 'Laat ze met rust.' sist Lieke dan. Ze laat Finn voorzichtig los om vervolgens bij ons te staan. Haar onschuldige glimlach die ze op bijzondere wijze altijd weet te vormen kalmeert Luna en Hannah. Geruststellend zegt ze: 'het spijt me voor alles. Jullie hoeven niet op zijn toestemming te wachten om weg te gaan. Vertrouw me, ga maar. Ik zorg ervoor dat niemand jullie pijn doet.' 

Ik laat een sarcastische lach horen. In snelle passen stappen ze om me heen. Gehaast lopen ze naar het einde van de gang. 'Denk maar niet dat ik me niet aan mijn woord hou!' roep ik ze nog na. Twee weg, nog twee te gaan.

Een kleine tegenslag van dit hele plan is dat Lieke erbij betrokken is geraakt. Ze heeft dezelfde hardheid in haar zitten. Als ze ergens niet tegen kan laat ze dat weten ook. Het zal wel in de familie zitten. Ik merk het gelijk wanneer ze mij van haar naar Finn ziet kijken, klaar om een nieuwe verse bedreiging uit te spreken. 

Ze zucht. 'Bespaar je adem Milan. Je hoeft me niet duidelijk te maken wat voor een emotieloze klootzak je bent. Dat is oud nieuws.' 

Vanuit mijn ooghoek zie ik Lorenzo dreigend op haar aflopen. Ik hou hem met een hand tegen. 'Het is oké jongens. Wat Lieke hier probeert te zeggen is dat ze ons gaat helpen. Ze zal ervoor zorgen dat iedereen denkt dat Finn klunzig ergens overheen is gestruikeld en vervolgens met een harde klap op de grond is gevallen. Familie begrijpt elkaar. Toch Lieke?' 

We kijken elkaar met gevaarlijke, donkere ogen aan. Dit blijft zo, net zolang tot ze bijna onzichtbaar knikt en Finn naar buiten helpt dragen.  

-          Julia