Eens een badboy altijd een badboy

25. Luna

-          Luna

'Eva! Waarom draag je mijn shirt? Ik heb al duizend keer gezegd dat je met je poten van mijn spullen af moet blijven!' roep ik met wilde handgebaren en ik kijk haar daarbij boos aan. Met een onschuldige blik kijkt ze naar het witte driekwart shirt dat bij haar duidelijk veel te wijd valt.

'Je hebt het nu toch niet nodig?'

'Het is mijn kleding, je koopt je eigen kleding maar.'

'Ja, maar-'

'Geen gemaar! Vanavond ligt het in de was en morgen draag jij je eigen kleding weer.' Zeg ik commanderend. Eva zet haar handen in haar zij en kijkt me met een eigenwijze blik aan. 'Ga niet tegen me praten alsof jij de baas bent. Als ik jouw shirt wil dragen dan draag ik jouw shirt! Wat wil je eraan doen Luna? Me slaan?' 

Ik kijk haar met vuurspuwende ogen aan. Ik stap mijn kamer uit en kom nu recht voor haar staan. Mijn ogen knijp ik samen. 'Sinds je verjaardag gedraag jij je echt super vervelend weet je dat? Alsof je alles kan doen en laten wat je wilt. Nou ik heb nieuws voor je; 13 jaar zijn maakt je nog niet dé queen die alles mag!'

'Meisjes, stop eens met dat gekibbel.' Zegt mama op een rustige toon. 'Ja hallo, Eva heeft alweer m'n kleding gestolen!' roep ik. Ze gaat hevig in de aanval en mama blijkt ons niet eens meer te kunnen verstaan. Uiteindelijk gaan we nog half ruziënd naar onze eigen kamers. De deuren gaan met een klap dicht. Eva maakt me gek! Zou ik eens aan háár spullen zitten, kijken hoe leuk ze dat vindt. 

Met een diepe zucht laat ik me op mijn bed vallen. Mijn kleding die al een lange tijd zijn opgedroogd sinds de ruzie met Julia ruikt muf. Ik trek mijn T-shirt uit en haal een schoon shirt uit de kast. Ik ga voor de spiegel staan en bekijk mezelf van verschillende kanten. Als ik naar mijn schouders kijk denk ik automatisch weer terug aan een hand. Zijn hand...

-          De dag ervoor, donderdagavond: 

'Ja, heel mooi Luna!' roept Iris. 'Een hele mooi backhandslag, probeer alleen de volgende keer je armen nog iets meer te strekken.' 

Met een glimlach op mijn gezicht knik ik. 'Oké coach.' 

Ze fluit en de oefenwedstrijd gaat verder. Al is de zon al voor een langere tijd verdwenen, ik heb het behoorlijk warm door het rennen en constant bewegen. Mijn korte rok en T-shirt plakt vervelend tegen me aan en een zweetdruppel glijdt langs mijn nek. Ik trek nog snel mijn paardenstaart strakker en begin weer te rennen. Het duurt niet lang of ik ben weer aan de bal. Met een paar snelle en toch soepele bewegingen kom ik dichter bij het doel. Ik maak me klaar op een nieuwe slag, ik breng de hockeystick naar achteren en sla naar voren. Bam!

Net naast het doel. Shit. 'Mooie poging,' meent Lisa en geeft me een schouderklopje. Wanneer de training is afgelopen lopen de meiden en ik uitgeput maar toch vol adrenaline richting de kleedkamer. De meeste praten nog na over de oefenwedstrijd en de techniekoefeningen. Terwijl ik me omkleed en opfris denk ik terug aan Milans vrienden. Ik denk terug aan de manier hoe ze op me afliepen en naar me keken, alsof ik de prooi was en zij de roofdieren. 

Hoe ze me kalm maar toch wel dreigend vertelden dat ik moest zeggen dat Julia ziek was als iemand er naar zou vragen. Het was eng. Het ís eng. Ik moet Julia dringend bellen straks. Ze is duidelijk fout bezig en ik maak me zorgen. 

'Luna heb je überhaupt wel gehoord wat ik al tien minuten sta te vertellen?' Ik schrik en kijk Lisa verward aan. 'Sorry wat?' Ze lacht. 'Vergeet het.'

Als ik naar buiten loop omarmt de verfrissende avondlucht me. Het voelt lekker en het geeft me het gevoel dat ik mag afkoelen. Terwijl ik richting mijn fiets loop graai ik in mijn sporttas op zoek naar mijn sleutel. Wanneer ik het eenmaal heb gevonden laat ik het abrupt op de grond vallen. Een schok gaat door me heen. Mijn mond valt open en de rest van mijn lichaam lijkt niet te kunnen bewegen. Wat in hemelsnaam gebeurt er hier? 

Vijf meter voor me zie ik Iris, onze coach, tussen de rij fietsen tegen een boom aangeleund met voor haar een jongen. Hij drukt zijn lichaam tegen haar aan, hij gaat gretig met zijn handen over haar lichaam en drukt ruw zijn lippen op de hare. Met grote ogen zie ik hoe Iris zijn aanrakingen beantwoordt. Haar blonde haren die net nog netjes in een staart zaten, zitten inmiddels los en verward. Ze sluit telkens haar ogen en opent ze vervolgens weer. Lisa en de andere meiden staan inmiddels bij me. 

'Zo gaat ie lekker?' zegt iemand hardop. Anderen giechelen. Iris en de jongen laten elkaar los. Ze lacht en hij draait zich om. Daar was ik al bang voor: een woest aantrekkelijk lichaam, prachtige ogen en een arrogante grijns. De jongen is niemand minder dan Milan. Hij bekijkt de meiden kort, een voor een. Zijn ogen geven duidelijk aan dat hij ze goedkeurt. Het is alsof hij ons becijfert. Walgelijk.

Haastig grijp ik mijn sleutels van de grond. Ik loop vlug naar mijn fiets die een aantal meter van hem vandaan staat. Als hij me maar niet ziet, ik heb geen zin in nog meer leugens die ik moet vertellen. Een boodschap van zijn vrienden krijgen is namelijk al erg genoeg. Maar net als ik denk dat ik hem succesvol heb ontweken komt hij in een bijna dansend pasje op me aflopen. Hij geniet van mijn verwarde uitdrukking op mijn gezicht. Ik probeer mijn trappers vlug vooruit te krijgen. Hij weerhoudt het door te springen en recht voor me te staan. 

'Dag Luna.'

Ik kijk hem met felle ogen aan. 'Dag Milan.'

Wanneer zijn vingers mijn hand proberen aan te raken trek ik me snel terug. Ik geef hem een bepaalde blik die duidelijk zou moeten maken dat ik hem niet moet. Hij denkt er blijkbaar anders over. Hij is niet onder de indruk en grijnst.

'Je ogen zeggen duidelijk meer dan woorden. Gooi het eruit my darling; wat is je probleem?'

'Jij,' antwoord ik, 'in de buurt van Julia terwijl je ondertussen je tong in een ander meisje steekt. Of moet ik zeggen "meiden"?' Hij vindt mijn felheid leuk. Lachend reageert hij: 'meisjes zouden een vriendin als jij goed kunnen gebruiken. Al heeft Julia uiteindelijk niks aan jou. Ik krijg nou eenmaal wat ik wil. Maar als je je frustratie kwijt wilt kan ik je daar wel bij helpen. Kies een huis, die van jou of die van mij en laat the fun beginnen.' 

Ik trek mijn wenkbrauwen omhoog. Maakt hij een grapje? Hij maakt een grapje toch? Vraagt hij wat ik denk dat hij vraagt? Ja. Dit is niet normaal meer. Hij stalkt mijn beste vriendin, hij steekt zijn tong in mijn coach die by the way zeven jaar ouder is én nu zegt hij rustig dat ik mijn frustratie op hem af mag reageren in bed? God, wat zien meisjes in hem?

Ik haal mijn armen over elkaar en ik kijk hem met samengeknepen ogen aan. 'Ik zou zeggen beide. Jij gaat naar jouw huis en ik naar de mijne.' 

Hij lacht koel en kijkt me vervolgens met een duistere blik aan. 'Pas op Luna.'

'Ik ben niet bang voor je.'

'Zou je wel moeten zijn.'

Opeens legt hij zijn hand op mijn schouder. Net als ik denk dat het niet ongemakkelijker intiem kan worden glijden zijn vingertoppen onder mijn shirt. Hij raakt nu de blote huid van mijn schouder aan. Met een ruk schud ik zijn hand van me af.

'Je hebt geen idee wie er voor je staat meisje. Ik zou uitkijken als ik jou was.'

Hij knipoogt, doet zijn handen in zijn zakken en loopt in een nonchalante pas weg.

Ik zucht. Als Julia eens zou weten met wie ze zichzelf in de problemen werkt...