Eens een badboy altijd een badboy

45. In het geheim

-          Julia

Het miezert. Piepkleine waterdruppeltjes komen naar beneden. Ze laten zich door de wind meevoeren, het raakt alles en iedereen die in zijn weg staat. Het is een grauwe maar tegelijkertijd kalmerende laag die als een deken over de aarde heen valt. Ik kan de aanrakingen vanuit de lucht nog net voelen. Ze zijn licht, zacht en koud op een fijne manier. 

Wanneer ik omhoog kijk voel ik hoe het water mijn voorhoofd raakt. Ik doe de moeite niet om mezelf tegen het weer te beschermen. Zo erg is het niet. Ik vind het zelfs prettig om een keer wat anders te hebben dan de constant schijnende zon, die zich nu achter een stapel wolken heeft verstopt. Het is niet koud en ook niet warm. De lucht komt langs je huid maar het gaat te zacht om kracht uit te oefenen. Het weer geeft een kalmerende sfeer.

Het is vroeg in de ochtend. Vanaf het moment dat ik wakker werd had ik het gevoel dat ik met iemand wilde praten. Ik kan niet goed begrijpen waarom. Ik wilde praten met iemand die ik kan vertrouwen en geen vooroordelen heeft. Iemand als Hannah. Zo snel als ik kon heb ik haar opgebeld en nog geen twintig minuten later lopen we samen door de straten. Het duurt minstens een uur voor school begint. Op het geluid van onze voetstappen op de stoep na is het stil en verlaten. Zonder precies te weten waar we heenlopen begin ik Hannah alles te vertellen. 

Ik hoor hoe mijn eigen stem onzeker en mompelend klinkt. Ik kan begrijpen dat wat ik vertel nogal schrikbarend en verwarrend overkomt. Toch blijft ze rustig naar me luisteren zonder ook maar een keer raar op te kijken. Dat is wat ik zo fijn vind aan Hannah. Hoe slecht of duister het ook mag klinken of lijken, ze probeert overal het positieve in te zien.

Na diep te hebben ingeademd kijk ik haar verwachtingsvol aan, benieuwd naar hoe ze gaat reageren. Vanuit het niets slaat het weer om van miezeren naar regen. Geërgerd trekt Hannah haar capuchon van haar jacket over haar hoofd heen. Ik voel de regendruppels op mijn hoofd neerkomen. Ik doe de moeite niet er iets tegen te doen.

'Is het officieel? Zijn jullie serieus? Serieus als in een echt stel?' 

Ik kijk op in Hannah's vragende ogen. Het is een simpele vraag waar je op kan antwoorden met "ja" of "nee". 

Na een tijdje antwoord ik met: 'ik hoop het.' 

'Wow,' zegt ze uiteindelijk. 'Ik zeg je heel eerlijk dat ik niet zo goed weet hoe ik nu moet reageren.' 

Voor een moment lijkt dat haar enige reactie te blijven. Ik knik. 'Snap ik. Sorry ik weet dat hij een moeilijk onderwerp is geworden sinds... Nou ja, we snappen elkaar.' Mompel ik en ik kijk beschamend van haar weg. Even zeggen we allebei niks en in stilte steken we een weg over. Hoe langer we zwijgen hoe meer het tot me doordringt hoe egoïstisch ik bezig ben. Ik begrijp mezelf niet. Hoe haal ik het in mijn hoofd om over Milan te praten na wat hij Luna en Hannah heeft aangedaan? Hoe erg mijn gevoelens voor Milan ook zijn aangewakkerd, dit is een wond die een litteken achterlaat. Een litteken dat nooit meer verdwijnt. 

Het beste wat je kan doen is accepteren dat het er is en er vervolgens niet meer naar kijken. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. De stilte wordt verbroken en uiteindelijk is het Hannah die het gesprek weer verder laat gaan. 'Is dit wat je wilt? Jij en hem samen?' vraagt ze. 

'I-ik geloof van wel.'

'Dat klinkt niet heel zeker.'

Ik haal mijn schouders op. 'Ik ben gewoon in de war.'

Hannah pakt mijn hand. We stoppen met lopen. Ze geeft me een aanmoedigende glimlach. 'Vertel.'

Mijn blik valt op een oud parkbankje een paar meter van ons vandaan. Zonder het door te hebben zijn we helemaal naar het park gelopen. Het is een perfecte plek om te praten. Met een zucht laat ik me op het bankje vallen. Hannah's blauwe ogen staan zo onschuldig op een antwoord te wachten dat ik een glimlach niet kan onderdrukken. Het bemoedigt me.