Eens een badboy altijd een badboy

21. Andere kant van de familie

-          Milan

Haar houding geeft aan dat ze me niet begrijpt. Ze heeft haar handen over elkaar heengeslagen, haar ogen zijn groot en haar wenkbrauwen heeft ze omhoog getrokken. Ze kijkt niet boos, niet blij. Ze weet niet hoe ze zich moet voelen. Haar gedachtes zijn te makkelijk van haar gezicht af te lezen. 

'Wat doen we hier?' vraagt ze uiteindelijk. Ik pak haar hand en trek haar mee. 'Wat mensen meestal in een winkelcentrum doen mop. Jij gaat kleding uitzoeken voor vanavond. Als je de club in wilt komen moet je er ouder uitzien.' 

'Ik ben maar een jaar jonger hoor.' Ze kijkt me aan. 'Wacht, die club hier verderop?' Ik knik. 'Dat is vanaf 18 jaar. Weet je hoeveel drank er daar naar binnen wordt gewerkt? Waarschijnlijk per persoon nog meer dan het aantal nummers dat gedraaid wordt.' Ik lach. 'Geloof me, ik weet het.'

Het winkelcentrum is aardig groot. De rijen winkels lopen links en rechts en gaan nog ver naar achteren door. Meerdere roltrappen gaan naar boven, er is een tweede verdieping met nog meer winkels en restaurants. Om je heen hoor je het geroezemoes van mensen. Iedereen loopt op een bepaalde manier. Een rij links, een rij rechts. Zo houdt niemand elkaar tegen tijdens het lopen. 

'Iedereen staart ons aan, alsof we hier niet horen te zijn.' Zegt ze. 'Dan staar je terug tot ze bang worden en wegkijken.' Antwoord ik gemeend. 'Zo'n boodschap dringt niet bij iedereen door. Sommige blijven doorgaan al weet die dat diegene er gestoord van wordt.' De laatste woorden sist ze bijna. 

Ik stop met lopen en trek haar tegen me aan. 'Nog steeds boos om dat gebeuren met Finnie?' Haar ogen staan nu op onweer. 'Je had je poten thuis moeten houden. Wat geeft jou het recht hem te slaan?' Ik glimlach en kijk haar zo diep mogelijk in haar ogen aan. 'Je blijft me verbazen Julia. Elke keer als ik denk dat je toegeeft, ren je weer weg. Weg van mij. Weg van wat je wilt.' Ze kijkt me aan. Het is stil. Ik hoor hoe ze in –en uit ademt. Ze kijkt nu omlaag en fluistert zachtjes: 'is het ooit in je opgekomen dat ik mijn grootste fout in mijn leven niet bij jou wil maken?' 

Ik grijns, pak haar kin en laat haar recht in mijn ogen kijken. 'Is het ooit in je opgekomen dat de grootste fout die je kunt maken het niet maken van een fout is?' Hier weet ze geen antwoord op. En weer heb ik gewonnen. Ik trek haar mee naar een populaire kledingwinkel voor tieners. Ze kijkt me onzeker aan. Ik lach. 'Wacht je nou tot ik je toestemming geef om rond te kijken voor kleding?' Haar wangen worden rood, ze kijkt snel weg en gaat langs de rekken kleding. Terwijl ze eindelijk meewerkt en rondkijkt voor een leuke outfit pak ik mijn mobiel. Ik stuur Dylan een bericht.

Ik: Met Julia uit, zal niet lang meer moeten duren of...

Ik krijg gelijk reactie.

Dylan: Yeah man, vanavond?

Ik: Ja man, ze zal niet weten wat ze meemaakt

Ik: Regel dat gedoe op school even, we willen geen zeikende ouders die voor problemen zorgen...

Dylan: Doe ik

Als ik opkijk zie ik Julia met een paar kledingstukken naar de pashokjes gaan. Ik grijns. Om te voorkomen dat ze echt gaat gillen, wacht ik een paar minuten. Vervolgens doe ik, alsof het de normaalste zaak van de wereld is, het gordijn een stukje opzij en kom ik bij haar in het hokje staan. Ze kijkt er niet eens meer van op. 'Het verbaast me dat je nog even wachtte,' zegt ze. 

Dit is niet de bedoeling. Het is heerlijk als ze van me schrikt. Misschien moet ik dan toch wat verder gaan... Ik ga op het bankje voor de spiegel zitten en trek haar op mijn schoot. Aan haar adem te horen schrikt ze. Ik zie hoe ze kippenvel krijgt en haar wangen krijgen een kleur. Ik sla mijn armen gemakkelijk om haar heen en leg ze rustig op haar buik. 'Dus, laten we je outfit even controleren.' Zeg ik rustig. Ze lijkt niet in staat te zijn om te reageren.