Eens een badboy altijd een badboy

50. Ruzie

-          Milan

'Rij je veilig?'

'Maak je een grapje? Als ik de meester ben in autorijden denk je dan niet dat ik goed ben met de scooter?'

Ze lacht verlegen. 'Dat is precies wat ik bedoel. Je stijl van rijden is... Riskant.'

De manier waarop ze aarzelend van mij naar de scooter kijkt ziet er schattig uit. Ze is bang om bij me achterop te zitten en ze kan het niet verbergen. Het bezorgt me een pure glimlach op mijn gezicht. Ze ziet het, ik hou mijn hoofd een beetje scheef en uitnodigend steek ik mijn hand uit.

'Heb je geen helm?' probeert ze nog. 

Ik grijns. 'Wat denk jezelf?'

Ze zucht. 'Natuurlijk niet...'

'Ik zal je zonder een schram naar huis brengen. Vertrouw me.'

Bangig dat ze is komt ze achterop de scooter zitten. Ze schraapt haar keel. Haar ogen staan licht in paniek op het moment dat ze niet weet waar ze haar handen moet laten. Een nieuwe lach is niet te onderdrukken. Zachtjes maar dwingend pak ik haar armen beet en zorgvuldig breng ik ze om mijn middel heen. 

Vlak voor ik de scooter start kijk ik haar aan. 'Hou je vast.'

Ze knikt. Haar vingers klemmen zich om de stof van mijn T-shirt. Met een kickstart is de scooter klaar om te gaan, ik geef gas en bliksemsnel scheur ik de weg over. 

Het type weer is perfect. Er zijn de felle zonnestralen die op mijn huid branden en de wind die afkoelend langs me heen gaat. Het maakt mijn dag goed. En dan is er natuurlijk nog de hoofdreden; Julia. Ik voel haar vingers tegen mijn buikspieren aan. Het is een aangenaam gevoel. Ze maakt me zeker van alles, ik krijg zelfvertrouwen van haar. Als ik terug denk aan mijn plannen die ik eerst voor haar had... Ik kan het me niet meer voorstellen. Hoe heb ik haar als zo weinig kunnen behandelen? Ze is zo'n mooi meisje en tegelijkertijd zo onzeker. Ze is zo kwetsbaar dat ik haar met een simpele aanraking zou kunnen breken. 

Ik doe het niet. Ik probeer het niet. Niet meer. Mijn instinct vertelt me regelmatig haar gewoon te pakken, maar ik kan het niet. Ze is te speciaal voor me geworden. Ik kan haar geen pijn meer doen, niet bewust. Zij is de enige die ik onmogelijk nog iets zou willen aandoen.

De banden vliegen over de weg, doordat ik steeds meer gas geef. Hoe harder ik rij hoe meer Julia me aan me vastklampt. De wind suist langs ons heen. Achter ons is een woonwijk, voor ons heerst de drukte. We zijn bij een kruispunt aangekomen. Links en rechts is verkeer dat geduldig wacht op het groene licht. Ik knijp mijn ogen samen en ik kijk geconcentreerd naar voren; de weg is vrij. Het verkeerslicht springt van groen naar oranje. Elk normaal mens zou remmen. Helaas voor Julia weten we allemaal dat ik niet normaal ben.

'Milan je moet stoppen,' hoor ik haar waarschuwend zeggen. Ik lach. 'Hou je vast liefje.' 

Ik geef gas. Een adrenalinestoot schokt door me heen. 'Milan!' krijst ze. Ze grijpt me stevig vast. Vanuit het niets komt een vrachtwagen aan de linkerkant onze kant op, gevolgd door een rij auto's. De weg is opeens niet zo vrij meer en het gevaar is vlakbij. 

'Oh fuck,' zeg ik lachend. De zenuwen stromen door me heen. Nou weet ik dat er twee dingen zijn die er kunnen gebeuren: 

1: ik ga op magische wijze het kruispunt over zonder geraakt te worden door de brede vrachtwagen. 

2: we worden geraakt en we gaan eraan. Aan mij de keuze. 

Diep adem ik in. Veel tijd om te beslissen heb ik niet. Eigenlijk geen. Licht gestrest knijp ik het stuur fijn. Ik breng de scooter tot de hoogste snelheid en met ingehouden adem scheur ik het middelpunt van de wegen over. Opnieuw hoor ik Julia roepen. 'Milan!'