Eens een badboy altijd een badboy

26. Ongeluk

-          Julia

'Ik heb zo'n geluk gehad Luna. Als ik alleen al denk aan hoe het ook had kunnen aflopen... Ik krijg al een hartverzakking bij het idee. Nooit gedacht dat ik dit zou zeggen, maar ik ben blij dat Milan er was. Ik geloof dat ik mijn tante wel duizend keer mijn excuses heb aangeboden. Gelukkig heeft ze me vergeven.' 

Terwijl ik gehaast tegen de trappers van mijn fiets trap, hou ik met mijn ene hand m'n mobiel tegen mijn oor terwijl ik met mijn andere hand het stuur vast hou.

Luna: 'Ik zeg eerlijk dat het niet slim van je was om in slaap te vallen, maar het is niet jouw schuld Juul. Rosa is een schat, maar ze is véél te nieuwsgierig. Weet je nog die keer dat we samen op haar gingen passen en dat ze toen mijn make-up had gepakt? Haar hele gezicht zat onder!'

Ik lach. Ik herinner het me. Luna heeft gelijk. 

Ik: 'Ik weet niet of ik ooit van mijn schuldgevoel af kom, maar je maakt me wel weer vrolijk. Thanks. Ik moet trouwens echt opschieten, het is nog maar een paar minuten voor de bel gaat geloof ik. Je hebt echt geluk met je eerste uur uitval.'

Luna: 'Ligt het aan mij, of vertrek je elke dag weer later van huis? Waar ben je nu?'

Ik: 'Ik ben er bijna. Alleen nog de drukke weg oversteken en het laatste stukje rechtdoor.'

'Kijk uit!' roept het meisje op de rode fiets, maar het is al te laat. 

Terwijl ik vanuit de linkerkant een rechte weg voor fietsers wil oversteken schat ik de afstand tussen het meisje en mij verkeerd in. Mijn fiets raakt haar achterband en ik verlies de controle over mijn stuur. Voor een kort moment vlieg ik in de lucht en binnen enkele secondes val ik met een harde, pijnlijke klap op de grond.

Zonder er controle over te hebben vullen mijn ogen zich met tranen. Ik jammer zachtjes. 'Au.'

'Kirsten kijk dan beter uit,' zegt haar vriendin. 'Ik wist niet dat ze wilde oversteken, ik dacht dat ze dezelfde kant op ging,' antwoordt ze. 

De twee meisjes stappen van hun fiets af. Kirsten komt bezorgd naast me staan terwijl haar vriendin mijn op de grond gevalle fiets rechtop zet. Een aantal fietsers kijken nieuwsgierig naar het ongeluk, maar ze hebben niet de behoefte om te stoppen. Zowel mijn armen als mijn blote benen zitten onder de schaafwonden. Op mijn knieën zitten de diepste, ze kleuren rood van bloed. Moet ik nou net vandaag een korte spijkerbroek aan hebben gedaan?

De grond voelt hard en mijn lichaam lijkt de klap nog te moeten verwerken. 'Sorry, ik zag niet dat je al zo dichtbij was.' Zegt Kirsten. Ik schud mijn hoofd en probeer overeind te komen. 'Nee het geeft niet. Ik had beter uit moeten kijken. Jullie hebben hier ten slotte voorrang.'

'Kan je staan?' vraagt ze. Ik wil antwoorden, maar raak vervolgens afgeleid door het piepende geluid van remmen. Een bekende, dure auto komt vanuit een zijstraat en remt onverwachts hard af. De deur vliegt open en Milan beent in harde, bedreigende passen op ons af. Mijn hart begint automatisch sneller te kloppen, alsof het een waarschuwing wilt geven.

'Wie van jullie heeft haar aangereden?' Hij kijkt Kirsten en haar vriendin met een duistere blik aan. Hij merkt aan hun blikken dat het Kirsten was.

Ik probeer haar te redden. 'Milan het was niet haar schuld, ik-'

'Hou je mond,' zegt hij hard. Hierna kijkt hij Kirsten op een dreigende manier aan. Even lijkt het erop dat hij haar gaat slaan. Het is eng om aan te zien en van de spanning probeer ik zo zachtjes mogelijk te ademen. 'Bied je excuses aan,' zegt hij uiteindelijk. Ver weg voel ik opluchting. Hij haalt niet uit, maar zijn agressieve houding is nog steeds aanwezig. Kirsten is bang.