Eens een badboy altijd een badboy

23. Vriend, vijand en meer

-          Milan

Waar de fuck ben ik mee bezig? Dit is fout. Dit is tegen de regels! Hoe kan ik na al die tijd nog niet met haar naar bed zijn geweest? Of nog erger, hoe kan ik haar nog niet hebben gezoend! Ik had de facking kans en wat doe ik? Ik kus haar wang. Haar wang! Slechts een paar centimeters van haar lippen vandaan. Ik begrijp mezelf niet meer. Ik, dé badboy, dé player, dé Milan waar je geen ruzie mee moet zoeken. Onbegrijpelijk.

Terwijl de schooldag alweer halverwege is sluit ik me na de eerste pauze bij de les economie aan. Met een pet achterstevoren en een tikkende pen in mijn hand staar ik wat verveeld en nadenkend voor me uit. Ik zou het maar positief moeten bekijken. Het lijkt wel te werken. Voor haar tenminste. Ze was nog verbaasder dan ikzelf, op een goeie manier. Geloof ik. 

Ik voel een lichte klap tegen m'n schouder. Ik kijk op. Het is Lorenzo. Hij zit onderuitgezakt met z'n boek op de verkeerde bladzijde open en kauwgom in zijn mond.

'Heb je het al gedaan?' vraagt hij onverschillig.

'Nee man.' Hij zucht. 'Hoezo niet? Je bent toch naar de club geweest?' Ik knik. 'Werd ze niet dronken?'

'Jawel, dus?' Zeg ik nu op een donkere toon. Hij haalt zijn schouders op. 'Wat is dan het probleem? Je gaat me niet vertellen dat je medelijden met haar kreeg of zo.'

Ik grijns en geef hem een vriendschappelijke klap op zijn rug. 'Oh please. Lorenzo, je kent me! Ik medelijden, met een meisje?' Hij grijnst. 'Oké. Maar je moet toegeven dat je anders bij haar bent. Anders dan alle andere. En je weet dat je-'

'Lorenzo,' onderbreek ik hem en kijk hem daarbij met samengeknepen ogen aan. 'Je hoeft de regels niet aan me op te dragen. Ik heb ze bedacht en aan jullie geleerd. Dus relax. Ik doe het wanneer ik wil.' Hij knikt. 'Oké man. Zolang je maar de gozer blijft die ik ken hou ik me erbuiten.' 

-          Julia

'Luna? Lunaaa? Jezus, je kan me niet voor eeuwig blijven negeren.' Sis ik fluisterend. Luna kennende kan ze dat dus gemakkelijk wél volhouden. Ik zucht. Sinds ik op school ben gekomen met het excuus dat ik de eerste twee uur naar de dokter moest, negeert Luna me volkomen. Ze blijkt nog steeds boos op me te zijn. 

'Kan je me dan in ieder geval vertellen waarom je boos bent?' probeer ik wanhopig. Dit werkt. Met een ruk draait ze zich om en kijkt ze me met boze ogen aan. 'Waar moet ik beginnen? Ik moet voor je liegen, je reageert super vervelend tijdens het bellen, je hebt weet-ik-veel-wat gedaan met Milan, mij er niets over verteld, je liegt tegen iedereen inclusief jezelf... Moet ik nog verder gaan?' Hoewel ze de woorden fluistert lijkt het wel alsof heel de klas ons aanstaart. Ik schaam me. 'Sorry, ik... Sorry. Het spijt me.' Meen ik. Ik zie twijfeling in haar ogen. 'Waar was je?'

'Wanneer?' Stomme vraag, maar het is al gezegd. 

'Ja wat denk jezelf? Gisteravond natuurlijk. En vanochtend?' Ik kijk beschaamt naar de grond. Ik voel dat ze me blijft aankijken en dat zal ze blijven doen tot ik antwoord geef. 

'Ik was met hem.'

'Waar?'

'De club,' beken ik. 'En later bij hem thuis.'

'Oh-My-God.' Zegt ze nu hardop. Hierdoor kijkt iedereen onze kant op en zo ook de wiskunde docent. 'Is er iets dat jullie met de klas willen delen?' vraagt meneer van de Graaf geïrriteerd. Luna kijkt me net als alle andere vragend aan. Ik zucht. 'Nee meneer.'

'Dan stel ik voor dat jullie je mond houden en mijn uitleg niet meer storen.' Ik laat mijn hoofd in mijn handen zakken. Dit gaat nog een lange dag worden.

De rest van de les en de les daarna negeert Luna me volkomen. Hannah heb ik nog niet gezien. Ik weet niet wat ik erger vind: alle drama die ik nu met ze ga krijgen, of Milan die me nog meer in de war brengt dan hij ervoor deed. Het laatste probeer ik te vergeten, voorlopig. Eerst moet ik ervoor zorgen dat Luna weer tegen me wilt praten.