Eens een badboy altijd een badboy

4. Uitdaging

- Julia

Het is pauze. Hannah, Luna en ik zwerven met z'n drieën door de school heen. We kletsen over school, elkaar, Facebook en Hannah's nieuwe schoenen. 'Waar lopen we heen?' vraagt Luna lacherig. Ik haal mijn schouders op. We stoppen en leunen tegen de rij kluisjes voor de muur aan. Hannah pakt een appel uit haar tas en neemt een hap.

'Juul zie links,' zegt Luna opeens. Wanneer ik haar blik volg zie ik het meisje dat gisteren met Milan meeging, samen met een vriendin uit de meisjestoiletten lopen. Ze heeft wallen en haar ogen zijn rood. 'Ze heeft gehuild.' Zeg ik zachtjes.

'Waar gaat dit over?' vraagt Hannah. We leggen het kort uit.

'Serieus, op de laatste dag van school ga ik alle exen, wat er een hoop zullen zijn, bij elkaar roepen en krijgt hij de les van zijn leven! Spelen met gevoelens van een meisje, laag hoor.' Zegt ze en neemt nog een hap. Ze kijkt zuur. 'Gadver, vieze appel.'

Ik pak haar appel en mik op de prullenbak die minstens 8 meter verderop staat. Hannah en Luna lachen. 'Dat was echt super scheef.' Zeggen ze terwijl de appel over de grond rolt.

Ik lach en loop achter de appel aan. Als ik zie waar de appel tot stilstand komt stop ik van schrik met ademen. Shit, shit, shit! Ik krijg het warm en staar naar Milan en zijn vrienden die twee stappen van mij verwijderd zijn. Ze drinken allemaal een blikje Red Bull. Moet die rotappel nou precies voor zijn voeten komen!?

Ik wil me omdraaien, maar het is al te laat. Hij kijkt naar beneden, raapt de appel op, draait zich om en voor het allereerst kruizen onze blikken elkaar.

- Milan

'Ik heb meisjes rare dingen zien doen om mijn aandacht te krijgen, maar een appel laten vallen zodat ik het vervolgens terug moet geven... Die is nieuw.' Ik zie hoe ze me met opgetrokken wenkbrauwen aankijkt, alsof ze niet kan geloven dat ik tegen haar praat. 1 ding valt me gelijk op: ze is knap. Donkerblond haar, bruine ogen, niet dun, niet dik. Perfect om de aankomende avond mee door te brengen.

'Ik kom gewoon de appel halen om in de prullenbak te gooien.' Zegt ze opeens. Dat is niet de reactie die ik had verwacht. Ik zie dat de jongens moeite doen om niet te lachen.

Wanneer ik ze een waarschuwende blik geef zijn ze weer stil.

'Jij wilt je appel terug?' Ze heeft rode wangen en knikt. 'Ik geef jou je appel terug, in ruil ga jij met mij mee vanavond.'

'Nee dankje.' Ik moet moeite doen om niet verbaasd te kijken. Nog nooit, maar dan ook echt nooit, heeft een meisje me afgewezen.

De jongens houden hun lach niet meer in en beginnen hard te lachen. Ondertussen zijn twee meisjes naast haar komen staan. Een met krullend blond haar en blauwe ogen, de ander met stijl zwart haar en groene ogen. Beide lang, beide knap.

Ik haal mijn schouders op. 'De meiden komen in de rij staan vandaag.' Ik ga voor het meisje met krullend blond haar staan.

'Wat is je naam?' Ze kijkt haar vriendin in paniek aan.

-Julia

Ik zie hoe de mensen in de buurt nieuwsgierig staan te kijken naar wat er gebeurt. Milan staat nu voor Hannah, die niet weet wat ze moet zeggen. Ik adem diep in en probeer mijn hart dat sneller klopt weer de baas te zijn.

'Ze heet gaat je niks aan en laat ons met rust. Die appel mag je houden.' Voordat hij kan reageren trek ik de meiden mee en snel lopen we weg. Achter me hoor ik hoe de jongens enthousiast beginnen te roepen. 'Afgewezen!'

- Milan

Niet te geloven. Afgewezen door een meisje. Ik gooi de appel naar Dylans hoofd, die lachend zijn handen omhoog houdt. Gevaarlijk kijk ik om me heen. Iedereen draait zich snel om. Ik lach.

Ik moet weten wie dat is.

Ze is een uitdaging.