Eens een badboy altijd een badboy

36. Pijn

-          Milan

Ze heeft officieel de oorlog aan me verklaard. Als ze denkt dat ze mij de baas kan zijn door middel van een stomme kut opdracht van drama, dan heeft ze het flink mis. Ik vertel haar iets waarvan ik denk dat ze het best mag weten. Dat is het. Ze weet dat dit een onderwerp is of beter gezegd een geheim, een pijnlijk deel uit mijn verleden, waar ik met niemand over wil praten. Niemand. 

Dat ze gebruik probeert te maken van deze opdracht geeft mij genoeg reden om haar een andere kant van mij te laten zien. Een duistere kant. Het gevoel van haat die ik voor haar krijg is anders dit keer. Het is geen haat omdat ik bij haar anders word, of omdat ze me verboden gevoelens geeft. Nee. De haat is anders op een manier die haar niet zal bevallen. Ik zal haar pijn doen op de meest gemene manier die er bestaat.

Het maakt niet uit hoe klein haar fout was. Ze had het niet mogen doen. Dit keer zal ik haar niet blijven achtervolgen en plagende woorden toefluisteren, dat was slechts een opwarming voor wat er zou kunnen komen. Wat er nu gáát komen. De beste manier om iemand te raken is niet op het doelwit afgaan maar de dierbaren eromheen. In dit geval zijn dat haar broer en haar vriendinnen. Ze heeft erom gevraagd. Een oorlog vraagt ze, een oorlog kan ze krijgen.

Ik kijk haar aan. 'Dit spel heeft lang genoeg geduurd. Liefje, dit open boek is zojuist gesloten. Vergeet het maar.'

'Milan dit kan je niet doen, volgens de opdracht-'

'Het kan me niet schelen wat de regels van deze opdracht zijn. Als je werkelijk denkt dat ik me zo makkelijk laat intimideren dan heb je het goed mis meisje. Ik heb je gewaarschuwd. Je ging door en dat zal je bezuren. Ik beloof je dat je spijt zal krijgen. Deze woorden zijn eerlijk vanuit mijn hart en hiermee heb ik antwoord gegeven. Deze opdracht is voltooid.'

De woorden die ik rustig maar nadrukkelijk uitspreek geven me een plezierig gevoel. Het idee dat ik eindelijk weer voor de volle 100% de badboy van vroeger kan zijn bij Julia, geeft me meer macht en schaamteloze zelfverheerlijking. Ze kijkt moeilijk en ze begrijpt niet wat ik met deze woorden bedoel.

'Sorry,' mompelt ze zacht. 'Ik wilde niet... Het was niet de bedoeling om zo ver door te vragen.'

Ik haal mijn schouders op. Ik sta op en geef haar van bovenaf een minderwaardige blik. 'Te laat liefje. Te laat...'

...

Ik kijk de jongens een voor een aan. Lorenzo, Tobias, Casper en Dylan: de jongens waar ik op kan bouwen. Aan hun gezichten te zien snappen ze niet of ik serieus ben, of niet. 

'Yo Milan is dit een grapje?' vraagt Tobias hardop. 

Ik grijns en schud mijn hoofd. 'Ik ben nog nooit zo serieus geweest.' Ze kijken elkaar twijfelend aan. 'Jongens.' Mijn stem klinkt nu zwaar en dwingend. 'Ik heb haar beloofd dat ik haar leven tot hell zal maken. Nou weet ik zeker dat jullie me daarbij gaan helpen. Sowieso helpt dit niet alleen mij, maar ook jullie. De school zal nogmaals zien wie hier de baas is. Wij dus. Wij hebben de macht en niemand anders.' 

Ze lijken te zijn overtuigd en knikken goedkeurend.

-          Julia

Ik besef maar al te goed dat ik ervoor heb gezorgd dat Milan me haat. Maar wat hij nu van plan is begrijp ik niet. Wat wil hij gaan doen? Hij heeft al zoveel gedaan. Als hij toen niet bezig is geweest met mijn leven zuur maken dan heb ik werkelijk geen idee wat hij nu gaat doen. Wat heb ik nu anders gedaan waardoor het voor hem te veel is geweest? Ja, ik heb een vraag gesteld die ik niet had moeten zeggen. Is dat genoeg voor hem om me officieel te haten? Onbegrijpelijk.

Wat is er voor iets vreselijks gebeurd waardoor hij er zo afstandelijk over doet? Het moet wel iets heel heftigs zijn. Misschien probeert hij me alleen maar bang te maken met zijn "belofte". Misschien gaat hij wel helemaal niks doen en is het gewoon weer een van zijn vele dreigende uitspraken. Ik hoop het maar.