Eens een badboy altijd een badboy

29. Ik wil je

-          Julia

'Als het niet gaat zoals het moet,

Moet het maar zoals het gaat.

Leren accepteren is goed,

De gedachte is de basis voor de daad.

Zo is het een feest,

Al zal je zelf de slinger op moeten hangen.

Plezier voor lichaam en geest,

Voldoet aan behoefte en verlangen.

Het gaat niet om het lot dat over jou waakt,

De definitie over datgene van jou is wat jij ervan maakt.'

De leraar schraapt zijn keel. 'Wat denken jullie dat de schrijfster van dit gedicht bedoelt?' Hij kijkt de klas rond. Niemand geeft antwoord. 

'Julia?' Iedereen kijkt mijn kant op. Shit. Meteen haal ik mijn schouders op. 'Ik weet het niet meneer.'

'Doe een gokje,' zegt hij hoopvol. Ik kijk in mijn boek en lees het gedicht opnieuw. 'Ik denk dat je door moet gaan als het een keer slecht gaat en... En de situatie is zoals het is. Wat jij ervan maakt zeg maar. Of zoiets,' mompel ik aarzelend. Ik zie een paar jongens grinniken maar meneer de Boer knikt goedkeurend. 

'Heel goed. Het gedicht heet oorspronkelijk "De Definitie Van Het Leven". Zoals het zegt: "de definitie over datgene van jou, is wat jij ervan maakt." Echt een prachtig gedicht. Maar goed, jullie gaan de bijbehorende vragen maken. Hierna kunnen we het onderdeel poëzie afsluiten deze les.' 

Met een diepe zucht pak ik een pen uit m'n etui en begin ik te schrijven. Als de bel dan eindelijk gaat berg ik opgelucht mijn spullen op. Ik loop het lokaal uit. Milan staat voor de opening, alsof hij me heeft opgewacht. Hij trekt me mee en slaat daarbij een arm om me heen. Verward loop ik aan zijn zijde de gang door. Ik heb het gevoel dat ik iets moet zeggen, maar ik kan niet bedenken wat. 

Hij is me voor. 'Casper geeft een feest bij hem thuis vanavond. Kom mee.' Het klinkt niet als een vraag, eerder een bevel. Het irriteert me maar ik bied geen tegenspraak. Ik zeg niks en dat is goed genoeg voor hem. 

'Ik haal je vanavond op.' Hij laat me los en gaat er weer vandoor.

Vanaf het moment dat Milan zijn auto de oprit oprijdt heb ik het gevoel dat ik de buitenstaander ga zijn vanavond. Het huis van Casper is al net zo belachelijk groot als die van Milan. Het heeft witte muren met een plat dak, grote ramen en een zwembad. De grootte is maar goed ook. Want vanaf het moment dat Milan en ik naar binnenlopen heb ik het gevoel opgesloten te zitten in een grote mensenmassa. 

Overal waar ik kijk zie ik tieners praten, lachen, dansen en drinken. Ze zijn in de ruime woonkamer, op de trap, in de tuin en zelfs in het zwembad. Boxen zijn op meerdere plekken aangesloten en harde muziek staat aan. Tafels zijn verspreidt met daarop de keuze uit wel meer dan tien verschillende flessen drank. Naast het volume van de dreunende muziek maken de mensen zelf ook behoorlijk veel geluid. Er wordt luidruchtig tegen en door elkaar heen geschreeuwd, geroepen en gelachen. 

Ik weet hoe druk een feest is, maar zo druk en luid ben ik niet gewend. Ik krijg het opslag warm en benauwd. 'Wow, is de hele school soms uitgenodigd?' roep ik hard. Milan haalt onverschillig zijn schouders op en lijkt niet onder de indruk te zijn. 

'Ik haal drank, blijf hier.' Terwijl hij weg slentert kijk ik wat onzeker om me heen. Iedereen kent elkaar. Ik daarin tegen ken helemaal niemand op Milan en zijn vrienden na. Dit gaat nog wat worden... 

Ik kan mezelf maar moeilijk een goeie houding geven en ik sta er tussen de dansende tieners onhandig bij. Milan staat bij een van de tafels drank in te schenken. Ik zie dat een groepje jongens en meisjes tegen hem praten. Hij is populair, waarschijnlijk kent hij iedereen hier. Zal ik naar hem toe gaan? Ik krijg de kans niet naar hem toe te lopen doordat ik plotseling door een onbekende jongen de menigte in word ingetrokken.