Eens een badboy altijd een badboy

5. Help!

- Julia

Ik ben zo stom, ik ben zo stom, ik ben zo stom...

Dat is het enige waar ik nu aan kan denken. Terwijl de les Nederlands van meneer de Boer is begonnen zitten Luna en ik nog half in shock achterin het lokaal.

Ik merk dat Luna stil is. Stiller dan normaal. Ze kijkt geconcentreerd naar haar boek en schrijft een paar zinnen over in haar schrift.

'Luna ik gooide die appel niet expres naar hem.' Ze glimlacht een beetje en kijkt me aan. 'Dat weet ik ook wel. Ik ben gewoon bang dat hij ons nu gaat lastig vallen of dat mensen over ons gaan roddelen, snap je?'

Ik knik. 'We mogen dan wel al honderd keer in hetzelfde lokaal hebben gezeten, hij heeft nooit op ons gelet. Dat wil ik zo houden,' zegt ze erachteraan. 

'Maak je geen zorgen, ik heb duidelijk gemaakt dat we geen interesse hebben. Toch?' Antwoord ik. Luna knikt.

Na een tijdje lukt het me eindelijk om het hele gebeuren met Milan te vergeten. Ik moet me niet druk maken. Er zijn genoeg meisjes op deze school. Hij is alles vast en zeker allang vergeten...

'Julia?' Ik schrik op uit mijn gedachten en zie dat meneer de Boer me vragend aankijkt.

'Sorry wat zei u?'

'Ik vroeg of je naar de receptie wilt gaan om nieuwe krijtjes te halen voor het bord.'

'Oh, ja hoor,' mompel ik en loop het lokaal uit. Er staat gelukkig geen rij. Ik vraag de krijtjes en met een klein doosje draai ik me weer om, op een rustig looptempo richtig het Nederlands lokaal.

Plotseling voel ik een hand die me een andere gang in trekt. Ik wil gillen maar hou me nog net in als ik zie dat het Milan is. Alles gaat super snel en voor ik het weet sta ik tegen de muur aangedrukt. Milan staat enkele centimeters van mij verwijderd met zijn gespierde armen langs mijn hoofd, tegen de muur aan.

'Ben je gek!' sis ik en voel hoe ik warmer word. Hij grijnst. 'Leuk je weer te zien Julia.'

Ik schrik. Hoe kent hij mijn naam? Hij blijkt mijn gedachte te kunnen lezen. 'Kijk niet zo bang, het is niet moeilijk om aan iemands naam te komen. Waar zijn Hannah en Luna?'

'In de les, waar ik nu ook heen ga.'

Ik wil weglopen maar zijn armen staan in de weg. Ik kijk hem aan. 'Zou ik erlangs mogen?'

Hij lacht. 'Nee. Niet voordat je iets doet.'

'Wat dan?'

'Twee dingen.' Hij komt dichterbij staan. Ik kan zijn adem haast voelen. Ik voel me onbewust zenuwachtiger worden. 'Allereerst, probeer me nooit meer voor schut te zetten in het bijzijn van de school en mijn boys. En punt twee, ga met me uit.'

Al wil ik het niet voelen en al zou ik hem weg moeten duwen, ik ben bang en doe niks. 'Weetje wat, ik ben in een goede bui. Ik geef je tijd om na te denken. Als je maar weet dat jij mijn meisje wordt.'

Met die woorden trekt hij zijn armen terug. Haastig loop ik van hem vandaan. Ik kan maar één ding denken: help!