Eens een badboy altijd een badboy

51. O nee... #deel 1

-              Milan

Wat is het toch vandaag? Ligt het aan mij of probeert iedereen me uit te lokken? Eerst dat gedoe met Tobias en de stalker in opdracht van Ben.. Als ik alleen al aan mijn broer denk komen alle weggedrongen gedachtes terug. Het boze gevoel prikkelt meteen door me heen. En alsof dat al niet genoeg is komt mister annoying weer aanlopen. Heb ik een bord boven m'n kop hangen met de tekst "ik zoek ruzie" of zoiets? Ik zucht. Al het gezeik begint me behoorlijk op m'n zenuwen te werken. 

Ik kan veel hebben maar ook ik ben er op een gegeven moment klaar mee. De eerst volgende die mijn net nog vrolijke humeur probeert te veranderen gaat klappen krijgen. Hoe de situatie er nu uitziet is het Ruben die zich als vrijwilliger gaat aanbieden. De manier waarop hij en zijn vrienden op ons aflopen zegt me dat het niet lang zal duren voor de bom losbarst. Het is een voorgevoel waar ik op kan vertrouwen. Daarbij vertelt Rubens zelfingenomen blik me simpelweg dat hij me gaat uitdagen.

'Wat moet je Ruben? Heb je weer iemand nodig om bevelen van op te volgen? Of is Ben nog steeds je grote baas?'

'Grappig hoe je gelijk in de aanval gaat Milan. Bijna alsof je weet dat je fout zit.'

'Ik weet van niks maar jij zo te horen wel.'

We staan lijnrecht tegenover elkaar. Onze armen zijn over elkaar heengeslagen, we zijn niet bang elkaar in de ogen aan te kijken. Hij heeft vrienden die zullen aanvallen op het moment dat hij in zijn vingers knipt en datzelfde geldt voor mij. Het maakt ons machtig en geeft ons geen reden om bang te zijn. Bovendien kennen we elkaar, we weten precies hoe we ons sterk moeten houden. De ander bedreigen is simpel. 

'Je verdoet onze tijd Ruben. Als je iets te melden hebt doe het nu en donder anders op.' Drie paar ogen gaan Dylans kant op. 'Wie gaf jou het recht tegen mij te praten?' antwoordt Ruben giftig.  

'Ik,' zeg ik meteen. Ruben lacht. 'Tuurlijk. Dé Milan met z'n zogenaamde macht over de school.' 

Grijzend wenk ik de boys. 'Hij heeft niks te melden. We gaan.' 

Ik maak aanstalten langs Ruben en z'n vrienden Mark en Wesley te lopen. Zijn woorden houden me nog net tegen. 'Ik kom duidelijk maken dat je niet langer meer de baas bent hier. Niet nu jij je eigen regels hebt verbroken. Niet nu je met de o zo onschuldige Julia bent. Binnenkort is jouw reputatie niets meer. Wij weten het, je vrienden weten het en jij weet het. Je verliest alles voor een meisje.' 

Direct draai ik me om. Ik geef hem een waarschuwende blik. 'Oh denk je dat?'

'Ik weet het wel zeker,' kaatst hij terug. 

Ik knik, geef mezelf een sterke houding en krul mijn lippen omhoog. 'Als je dat zo zeker weet, dan testen we dat toch lekker uit?' 

Zonder op antwoord te wachten loop ik de school binnen. De eerste les is nog niet begonnen, waardoor de gangen en aula volstaan met leerlingen. Groepjes roezemoezen door elkaar heen, wachtend tot de bel gaat. Zelfverzekerd ga ik in het midden staan en met behulp van mijn duim en wijsvinger fluit ik hard tussen mijn lippen door. Onmiddellijk wordt het stil. Iedereen kijkt me aan. Ik lach verleidelijk.

'Beste mensen, namens een vijand van mij wil ik jullie graag een boodschap geven. Voor ik begin, dit bericht is van Ruben Vlaren en hij staat precies daar,' zeg ik geamuseerd en ik wijs schaamteloos zijn kant op. Hij staat geërgerd in de deuropening. Zijn vuisten knijpt hij van woede samen, wat me motivatie geeft om rustig verder te gaan. 'Ik moet jullie vertellen dat hij misbruik van jullie wilt maken. Nou weet ik dat hij altijd al heeft gedroomd van slaafjes om zich heen, aangezien hij zelf altijd bevelen opvolgt van een aantal mensen, maar iets zei me dat zijn ideeën nogal doordraven. Ik neem aan dat jullie geen zin hebben om zijn onderdanen te zijn?'