Eens een badboy altijd een badboy

24. Gevaarlijk

-          Julia

Met emotieloze ogen, een ademhaling die nauwelijks geluid maakt, een gevoel van oververmoeidheid en een gebroken lichaam laat ik me vallen. Het bed komt hard aan. Wanneer ik eenmaal lig voelen de lakens vertrouwd, zacht en comfortabel. Met opgetrokken benen trek ik de deken over me heen en laat ik mijn hoofd op het zachte dikke kussen rusten. 

Ik voel alles. Mijn ene been dat op de ander leunt, koude voeten, de warmte die wordt vastgehouden, de spierpijn in mijn gespannen schouders en haarplukken die voor mijn gezicht liggen. Ik voel mijn ogen die regelmatig moeten knipperen door het felle licht, mijn droge lippen die maar geen glimlach kunnen vormen, het beklemmende gevoel op mijn borst en de alles zeggende stilte om me heen. De stilte dwingt me naar mijn eigen gedachtes te luisteren. Alle intense momenten tussen hem en mij komen als een sneltrein voor mijn ogen voorbij. 

Ik zie Milans momenten gevuld met arrogantie, gemene opmerkingen en kwetsende acties. Tegelijkertijd zie ik ook de tedere, gevoelige, bijzondere en zelfs lieve momenten. Zijn ogen die je betoveren alsof ze de controle over je keuzes krijgen, zijn glimlach die al je voornemens weet weg te werken en zijn woorden die je zo ontzettend onzeker maken. Té onzeker. Ik wil dit niet. Nee: ik wil het. Maar ik wil niet dat ik dit wil. Het is de eeuwige tweestrijd tussen mijn hart en mijn hoofd.

Wat zegt je hart?

Geef je eraan toe. Een jongen heeft je nog nooit zo verrast en naar liefde laten hunkeren. Is dat niet wat ik in een jongen zoek? Een jongen die me laat verrassen en me het gevoel geeft dat ik speciaal ben?

Wat zegt je hoofd?

Ik ben gek. Gestoord, ik denk niet helder na. Ik zou nooit maar dan ook nooit iets met hem moeten proberen. Hij is gevaarlijk. Té gevaarlijk. Hij zal me gebruiken en mijn hart breken.

Ik bijt op mijn lip en ik knijp mijn handen samen. Nagels snijden in mijn huid. Met een zucht adem ik de ingehouden lucht uit. In de stilte hoor ik de wijzers van de klok tikken. Elke tik lijkt me een stukje meer ellendiger te voelen en het duurt niet lang of tranen vullen mijn ogen. Nee, niet doen. Ik ga niet huilen voor zoiets stoms. 

Met alle kracht die ik heb probeer ik ze te bedwingen, maar het is al te laat. Het wordt te veel en een traan rolt over mijn wang. Ik snik.

'Julia?'

Ik schrik en veeg snel mijn traan weg. Met moeite tover ik een breekbare glimlach op mijn gezicht. 'Ja lieverd?' Mijn stem klinkt schor. Terwijl Rosa in kleine pasjes naar me toe waggelt zwiept haar hoge palmboomstaart heen en weer. Het ziet er lief uit. Met haar kleine handje gaat ze wat onhandig over mijn wang. 'Julia niet verdrietig zijn.'

Haar stem klinkt eerlijk en lief, wat mijn glimlach echter laat voelen. 'Wees maar niet bang,' zeg ik. 'Als ik zo'n lieve zonnestraal als jij zie word ik heel erg vrolijk.' Ik stap uit bed en til haar op. Ze begint te schateren en te gillen. Voorzichtig draai ik een rondje en zet haar dan weer neer. Ze rent weg en komt niet veel later terug huppelen. Ze laat zich midden in mijn kamer op de grond vallen en begint enthousiast met haar barbiepoppen te spelen. 

Ik glimlach, maar ik voel de pijn en frustratie nog in me zitten. Ik sta op, geef haar een aai over haar hoofd en slenter de trap af naar beneden. In de woonkamer is het leeg. Op tafel ligt een briefje:

Finn en ik zijn boodschappen doen. Let jij even op Rosa tot we terug zijn? Tante Monique komt haar vanavond weer ophalen. Kusjes mama. 

Ik ga met een kop hete thee op de bank zitten. Voorzichtig neem ik een slokje. De warmte voelt lekker. Na een paar slokken ga ik wat comfortabeler liggen. Ik sluit mijn ogen. Zonder opzet geef ik mijn vermoeidheid de controle en val ik in een korte, maar diepe slaap...