Lal

1. Bölüm giriş

Dünyanın her yerinde sağır,göremeyen, yürüyemeyen yada daha farklı engelleri olan bir sürü insan var. Bende onlardan biriydim. Konuşamıyordum.... Buna rağmen hayata hiç küsmedim. Her şeyden önce beni hayata bağlayan ikiz kardeşim esat var. Annem ve babamda var.

Babam polis annem ev hanımı ve biz babamın tayini sebebiyle bugün taşınacaktık. Vedalaşacağım bir arkadaşım yoktu. İnsanlarla daha önce hiç yakınlaşmayı denememiştim. İşaret dili  tabiki biliyorum ama onun yerine konuşmayı tercih ederdim. İşaret dili kullanmayı sevmiyorum. Her kullandığımda insanlardan farklı olduğumu hatırlıyorum ve bunu istemiyorum.

  Şuanda arabamızda yeni evimize doğru yola çıkıyorduk. Yeni okul, yeni ev  aman ne güzel !
Kardeşim esat basketbolda baya iyidir. Sever yani hemde baya. Ben de resim konusunda iyiyimdir.

Araba durduğumda düşüncelerimden ayrılıp etrafa baktım. Yeni evimiz Bahçeli bi evdi. Burası bi kasabaydı ve etraf çok güzeldi. Arabadan indiğimizde iyice etrafa bakmaya başladım. Anlaşılan baya yeşillik olan bir yerdi ve ben çok beğenmiştim. Esat kolunu omzuma attığında ona bakıp gülümsedim.
"𝐵𝑢𝑟𝑎𝑠𝑖 𝑐̧𝑜𝑘 𝑔𝑢̈𝑧𝑒𝑙 𝑏𝑖𝑟 𝑦𝑒𝑟 𝑒𝑠𝑎𝑡" Dedim.
(ince yazdığım yerler yani tuananın söylediği yerler işaret diliyle haberiniz olsun.)

Esatla gülümsedi. " cidden güzel yer ben baya sevdim." Dedi. Eşyalarımızı alıp içeri girdik. Evi önceden annemler halletmişlerdi. Sadece kendi odamızı düzenlemek kalmıştı. Bavulumu alıp kendi odama çıktım. Esatta kendi odasına çıktı. Yarın Pazar olduğu için okul yoktu. Sanırım o zaman çıkıp etrafta dolaşabilirdim. Odamı düzenleyip yatağıma oturdum. Akşam olmuştı Yaptığım çizimleri odamın içinde görmeyi hep sevmiştim bu yüzden onlar için bi pano yapmıştım. Kapı çaldığında o tarafa baktım.

   Esat kafasını uzatınca güldüm. O da gülüp yanıma oturdu.
" yeni ev, yeni okul ikiz. Bakalım bizi neler bekliyor." Dediğinde gülüp omuzlarımı bilmiyorum anlamında kaldırdım.
" bilmiyorum ama umarım çok iyi senelerimiz olur o okulda. Annemler okula bakmış. Basketbol takımı varmış." Dediğimde esatın gözleri parladı.
" ciddi misin?"Diyip bana sarıldığında kahkaha attım. Esatla biraz daha konuştuktan sonra uyuyacağını söyleyip odasına gitmişti. Bende uyumaya karar verip yatağıma girdim ve gözlerimi kapattım.

Sabah erkenden uyanmış ve kahvaltı yapmıştık. Bende üstüme rahat bişeyler giyip dolaşmaya çıktım. Babamın dediğine göre burda bir göl varmış. Dolaşırken belki orayı da görürüm. Biraz dolaştıktan sonra göl kenarını görünce gülümsedim. Çok güzel görünüyordu yere oturup çantamdan çizim defterimi çıkardım.

Yaklaşık yarım saat sonra telefonum ötünce telefonuma baktım. Esat yazmıştı eve çağırıyordu. Defterimi çantama koyup Ayağa kalktım ve yürümeye başladım. Cidden çok sessizdi. Ormanın içinde ilerlerken ses duymamla olduğum yer de durdum. Korkmamıştım ama kim olduğunu merak ediyordum. Tam adım atacağım sırada birinin sağ taraftan bana doğru koştuğunu gördüm daha ne olduğunu anlamadan bi çocuk beni tutup itti ve o da benimle beraber yere düştü. Kolu tam kafamın altındaydı yoksa kafam yere gelecekti.

Şaşırdım. Hemen ayağa kalkıp kalkmam için elini uzattı ama tutmadan kalktım. Sinirlenmiştim. Oyun falan mı sanıyordu? Kafam yere gelebilirdi. Ona sinirlendiğini anlamış olacak ki konuştu.
" niyetim rahatsız etmek değildi az kalsın kapana basıyordun." Dediğinde şaşırdım. Bakışlarım adım atacağım yere kaydı kapan vardı. Sonra ona baktım. "Kusura bakma sen öyle bir anda çıkınca bende korktum."dedim işaret diliyle o da şaşırdı.
" işaret dili bilmiyorum anlamadım." Dediğinde gülümsedim. Yazabileceğim aklıma gelince çantamdan defter çıkardım. O da beni izliyordu.

Defteri çıkarıp biraz önce söylediklerimi yazdım. Gülümsedi. " anladım. Tekrar kusura bakma, korkutmak istememiştim. Ormanda çok tuzak veya kapan vardır genelde dikkat et." Dediğinde kafa salladım. Deftere" artık gitmeliyim. Tekrar teşekkür ederim."yazıp ona gösterdim. Gülümsedi. Kafa salladığında yanından geçip kapana dikkat edip uzaklaştım. Hafif kıvırcık saçları olan gamzeli bi çocuktu. Anlaşılan refleksleri de baya iyiymiş.

Eve geldiğimde kapıyı açan esat olmuştu. Beni görünce gülümsedi bende gülümsedim. Mutfaktan çok güzel kokular geliyordu. Yemek yedikten sonra esatla beraber salonda oturmaya karar verdik. Annemle babamda kendi odalarına çekilmişlerdi.
" yarın okul var. Heyecanlı mısın?" Diyen esata baktım. Hayır anlamında kafa salladım. Cidden de heyecanlı değildim.
" herşey bu okulda güzel olucak merak etme. Sen çok güzel arkadaşlıklar kurabilirsin istersen." Dedi. O da biliyordu ki kimseyle arkadaş olmak istemiyordum. Kimle arkadaş olsam konuşamadığım için anlaşamıyorduk. Esatla bende odalarımıza çekildiğimizde yatağıma uzandım. Bugünkü çocuk aklıma geldi. Kimdi acaba? Keşke adını sorsaydım. Bana yardım etmişti diye düşünürken kendimi uykuya bıraktım