ခ်င္းေပက သန႔္ရွင္းသပ္ရပ္ၿပီး အဆင့္တန္းျမင့္ဟန္ရသၫ့္ ရပ္ကြက္အား ၾကၫ့္လိုက္သည္။ ဤေနရာရိွ ကြန္ဒိုမ်ားနဲ႔ အိမ္မ်ားသည္ သီးသန႔္ျဖစ္ၿပီး ရပ္ကြက္၏ အေနာက္တြင္ ေတာင္တန္းတစ္ခုကို ေနာက္ခံအျဖစ္ထားထားၿပီး ေလေကာင္းေလသန႔္ ရသည္။ ဤေနရာသည္ လူတိုင္း အိမ္မက္မက္ေနသၫ့္ ေနရာမ်ိဳးပင္ ။ တစ္ခုက ဤေနရာသည္ ေဈးႀကီးလြန္းသၫ့္အျပင္ အဆင့္အတန္း တစ္ခုမရိွလ်ွင္ ပိုက္ဆံရိွလ်ွင္ေတာင္ မဝယ္ႏိုင္ေပ။
တစ္ခ်ိန္က သူမေနခဲ့ဖူးသၫ့္ ေနရာကို ျပန္ေရာက္လာသၫ့္ ခံစားခ်က္က သူမအား တက္ႂကြေစသည္။ ခ်င္းေပက တိုက္အိမ္ေလးတစ္ခုေရ႔ွတြင္ သူမကား ကို ရပ္လိုက္သည္။ ဤအိမ္အား ၾကၫ့္ရင္း သူမအရင္ဘဝက ဒီအိမ္အားဝယ္ဖို႔ ေနမအိပ္ညမအိပ္ ပရိုဂရမ္ေတြ ေရးဆြဲခဲ့ၿပီး အိပ္ေရးပ်က္ခဲ့ရသၫ့္ အခ်ိန္မ်ားကို သတိရေစသည္။
တိုက္အိမ္ေလးသည္ ေအးခ်မ္းၿပီး သိပ္မႀကီးေပ ။ ေတာင္နဲ႔နီးကာ အနည္းငယ္အျမင့္တြင္ ရိွၿပီး ေဘးနားတြင္ ဥယ်ာဉ္တစ္ခုရိွေသးသည္။ ယခုအခ်ိန္သည္ အေအးရာသီမို႔ ထင္သည္ ၿခံဝန္းထဲတြင္ ျမဴခိုးမ်ား အံုဆိုင္းေနေသးသည္။
ခ်င္းေပက ၿခံတံခါးဖြင့္ကာ ဦးစြာၿခံဝန္းထဲဝင္လိုက္သည္ ။ ခ်က္ခ်င္း သူမ၏ အမႈအရာသည္ တုန္လႈပ္သြားသၫ့္ ပံုစံေပၚလာသည္။ အားစစ္က ခ်င္းေပ၏ အမူအရာကို သတိမထားမိေပ ။
" အားစစ္ .. ညစာအတြက္ သြားဝယ္ေပးပါဦး " ခ်င္းေပက သူမ စိတ္ကိုထိန္းရင္း အားစစ္အား လွၫ့္ကာေျပာၿပီး အိတ္မ်ားကို ယူလိုက္သည္။ အားစစ္ ထြက္သြားသည္နဲ႔ ခ်င္းေပက ခ်က္ခ်င္း အိမ္ထဲသို႔ ေျပးဝင္သြားသည္။
အိမ္ထဲတြင္ မည္သူမ်ွ မရိွဘဲ ပရိေဘာဂ ပစၥည္းမ်ားသာ ရိွသည္။ ခ်င္းေပက ဘယ္သူမွမေတြ့သည္ကို ဂရုမစိုက္ဘဲ " နင္ရိွေနတယ္ဆိုတာ .. ငါသိတယ္ ... ထြက္လာခဲ့ .." သူမရဲ့ အသံဟာ ေတာ္ေတာ္ေလးတုန္ယင္ေနသည္။
သို႔ေသာ္ မည္သၫ့္အသံမွ ျပန္လာသံမၾကားရဘဲ အလြန္တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ အပ္က်သံပင္ ၾကားရေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္ေနသၫ့္ ပတ္ဝန္းက်င္အား ၾကၫ့္ရင္း ခ်င္းေပက စိတ္ပ်က္သြားသည္။ သူမက ဆိုဖာေပၚသို႔ လွဲခ်ကာ မ်က္ႏွာၾကပ္အား ၾကၫ့္ရင္း မ်က္လံုးကို ျဖည္းညင္းစြာ မိွတ္လိုက္သည္။ သူမရဲ့ တုန္ယင္ေနသၫ့္ ႏူတ္ခမ္းမွ ခပ္တိုးတိုးေရရြတ္သံက အခန္းတြင္ ပဲ့တင္ထပ္ေနသည္။
