အိမ္အျပင္ဘက္က အသံသည္ ရပ္တန႔္သြားသည္။ ရွန္းခြၽန္းမင္ သည္ အတန္ၾကာရပ္ေနၿပီးေနာက္ လွၫ့္ထြက္သြားသည္။ ခ်င္းေပသည္ တည္ၿငိမ္သၫ့္ မ်က္ႏွာျဖင့္သာ ယေန့အတြက္ လုပ္စရာရိွသၫ့္ အလုပ္မ်ားကို ထပ္လုပ္ေနသည္။ သူမ လုပ္လိုက္သၫ့္စာခ်ဳပ္တစ္ခုစီတိုင္းတြင္ အမွားမည္မ်ွ ျပဳလုပ္မိသည္ကို မသိေခ်။ ခနခနျပန္ျပင္ရသၫ့္ စာခ်ဳပ္ ၊ စာရြက္စာတမ္းမ်ားမွာ သံုးေလးခု မကေတာ့ေပ ။ တခ်ိဳ႕ဆိုလ်ွင္ အစကေနျပန္ျပင္ေနရသည္။
ေန့လည္ေရာက္ခ်ိန္တြင္ သူမရဲ့ အလုပ္မ်ားကို ရပ္တန႔္လိုက္သည္။ ဆက္လုပ္လ်ွင္လည္း ျပန္ျပင္ရမၫ့္ အမိႈက္စာခ်ဳပ္မ်ားသာ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ပင္ ။ သူမ လုပ္စရာမ်ားကို ရပ္လိုက္သည္နဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္ထားသၫ့္ ဝမ္းနည္းသၫ့္ခံစားခ်က္က ႀကီးစိုးလာသည္။ ဝဲလာသၫ့္မ်က္ရည္မ်ားကို မက်မိေအာင္ မ်က္ေတာင္ခတ္ေနရသၫ့္ အႀကိမ္ေရကလည္း မနည္းေတာ့ေပ။
ေဒါက္!! ေဒါက္!! ေဒါက္!!
တံခါးေခါက္သံေၾကာင့္ ခ်င္းေပက မ်က္လံုးအား အလ်င္အျမန္ပြတ္လိုက္ၿပီး တံခါးသြားဖြင့္လိုက္သည္။
" အခုထိ ဘာလို႔ ဒီမွာရိွေနေသးတာလဲ ??" ခ်င္းေပက သူမရဲ့ ဝမ္းနည္းမႈ ပင္ ေပ်ာက္သြားသလို ေရရြတ္လိုက္သည္။
" ကိုယ္.. မင္းစားဖို႔ တစ္ခုခုလုပ္ေပးမလို႔ လိုအပ္တာ သြားဝယ္တာေလ .. လမ္းမွာ ကိစၥတစ္ခုေၾကာင့္ ၾကာသြားတယ္ " ရွန္းခြၽန္းမင္က လက္ထဲက အထုပ္မ်ားအား ေျမႇာက္ျပရင္း အိမ္ထဲဝင္ရန္ျပင္လိုက္ေသာ္လည္း တံခါးဝတြင္ ေတာင့္တင္းစြာ ရပ္ေနသၫ့္ ခ်င္းေပေၾကာင့္ ဝင္မရျဖစ္ေနသည္။
" လမ္းနဲနဲေလာက္ ဖယ္ေပးပါလား .. ကိုယ္အထဲဝင္မလို႔ " ရွန္းခြၽန္းမင္က ခ်င္းေပအား ၿပံဳးျပလိုက္ရင္း ေျပာလိုက္သည္။
အံ့အားသင့္မႈ မျပယ္ေသးသၫ့္ ခ်င္းေပသည္ ေယာင္နနျဖင့္ လမ္းဖယ္ေပးလိုက္မိသည္ ။ တစ္ဖက္လူက မီးဖိုခန္းထဲ ေရာက္သြားသၫ့္အခ်ိန္က်မွ သတိဝင္လာကာ လိုက္သြားလိုက္သည္။
" ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘာလုပ္ေနလဲ သိလား .. ငါေျပာသင့္တာ အကုန္ေျပာၿပီးၿပီ.. "
