လီေရွာင္းယန္ သည္ ေကာင္းကင္အား ေမာ့ၾကၫ့္လိုက္ရင္း သူ႔အေတြးမ်ားသည္ အတိတ္တစ္ခ်ိန္သို႔ ေရာက္ရိွသြားခဲ့သည္ ။ ထိုအခ်ိန္က သူသည္ တိုက္ပြဲ တစ္ခုေၾကာင့္ ဒဏ္ရာအျပင္းအထန္ ရသြားခဲ့ကာ အျခားေလာက တစ္ခုဆီကို ေရာက္သြားခဲ့သည္ ။ ေသလုေမ်ာပါးျဖစ္ေနသၫ့္ သူသည္ သူ႔ေလာကသို႔ ျပန္ရန္ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ သာမန္ လူသားတစ္ေယာက္ထက္ပင္ အားနည္းေနခဲ့သည္ ။
" ေဟ့...ေဟ့...မင္း အဆင္ေျပရဲ့လား " သူေမ့ေမ်ာမသြားခင္ ၾကားခဲ့ရသၫ့္ ေခၚသံတစ္ခု၏ ပိုင္ရွင္သည္ သူ႔ဘဝအတြက္ အေရးႀကီးဆံုးလူျဖစ္လာခဲ့သည္ ။ က်င့္ႀကံျခင္းေလာက တြင္ ထိပ္ဆံုး ျဖစ္တည္ မႈ သို႔ေရာက္ေနသၫ့္ သူသည္ သူ႔ကို ကယ္တင္ဖို႔ရန္ ေတာ္ေတာ္ေလး အားစိုက္ထုတ္ခဲ့ရသည္။
သူသတိရလာသၫ့္အခ်ိန္သည္ တိုက္ဆိုင္စြာပင္ ထိုသူက သူ႔အား အေသအခ်ာ ငံု႔ၾကၫ့္ေနခဲ့သၫ့္ အခ်ိန္ပင္။ နက္ရိႈင္းသၫ့္ အၾကၫ့္ႏွစ္ခုတို႔သည္ ဆံုသြားခဲ့ကာ အေတာ္ၾကာအၾကၫ့္မလြဲႏိုင္ခဲ့ၾကေပ ။ သူ၏ပထမဆံုးအျမင္သည္ ေကာ့စင္းေနသၫ့္ မ်က္ေတာင္ေလး ၊ နီရဲကာ ခပ္တင္းတင္းေစ့ထားသၫ့္ ႏူတ္ခမ္းတစ္စံု မဟုတ္ခဲ့ဘဲ မ်က္ႏွာေလးေပၚတြင္ အနည္းငယ္ ဝဲက်ေနခဲ့သၫ့္ နက္ေမွာင္သၫ့္ဆံပင္ မ်ား ျဖစ္ေနခဲ့သည္ ။
အၿမဲလိုလို တည္ၿငိမ္ေနတတ္သၫ့္ ထိုသူသည္ ထိုအခါ က နားရြက္မ်ား နီရဲ ေနခဲ့သည္ကို ျမင္ခဲ့ရေသးသည္ ။
" အဟမ္း... မင္းက ထူးဆန္းတဲ့ ေကာင္ေလး ဘဲ .. ငါ့ရဲ့က်င့္စဉ္အဆင့္ နဲ႔ေတာင္ သတိရေအာင္လုပ္ဖို႔ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာခဲ့တယ္.. " ရွက္ရမ္းရမ္းၿပီး ေျပာလာသၫ့္စကားတို႔ကို သူက တိတ္တဆိတ္ ႀကိတ္ရယ္ေနခဲ့ေသးသည္ ။ အမွန္ပင္ ေမ့ေမ်ာေနသၫ့္ သူ႔အား ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သၫ့္ အခ်ိန္ဆယ္ႏွစ္ သည္ လူ႔ေလာကတြင္ေတာ့ အေတာ္ေလးၾကာသၫ့္အခ်ိန္ပင္ ။ ကိုယ္မသိသၫ့္ သူစိမ္းတစ္ေယာက္ လူေကာင္းလား လူဆိုးလား မေသခ်ာသၫ့္ သူ႔ကို ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ ကုသေပးခဲ့သည္ ။ သူ႔ကို ကုသေပးရသည္မွာ လြယ္ကူခဲ့သည္ေတာ့ မဟုတ္ေပ ။ ထိုအတြက္ ထိုသူ၏ အသက္စြမ္းအင္နဲ႔ က်င့္ႀကံဆင့္သည္ ေလ်ာ့က်သြားခဲ့ရသည္ ။ ဒါေတာင္ ထိုသူက အၿပံဳးမပ်က္ပင္ ရိွေနခဲ့ေသးသည္ ။
