က်န္းမိသားစုဝင္မ်ားသည္ ထြက္ခြာသြားေသာ လီေရွာင္းယန္ အား ၾကၫ့္ရင္း နမိတ္မေကာင္းသၫ့္ ခံစားခ်က္မ်ား ႀကီးစိုးလာသည္။ ဒီေန့ကစၿပီး သူတို႔ရဲ့ ကံဆိုးသၫ့္ ေနရက္မ်ား ေရာက္လာေတာ့မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္သည္။ ဝမ္မင္ယြဲ႔ သည္ ထိုင္ခံုေပၚသို႔ အရုပ္ႀကိဳးပ်က္ ထိုင္ခ်လိုက္မိသည္ ။ သူမ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္က ေလထုသည္ ထူးဆန္းလာသည္ဟု ခံစားမိသျဖင့္ လွၫ့္ၾကၫ့္လိုက္သၫ့္အခါ သူမအား သံသယမ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ၾကၫ့္ေနျကသည္ကို ေတြ့လိုက္ရသျဖင့္ မ်က္ႏွာမွာ ေသြးေရာင္ပင္ မရိွေတာ့ဘဲ ျဖဴေဖ်ာ့သြားသည္။
" ကြၽန္မ .. ကြၽန္မ " ဝမ္မင္ယြဲ႔သည္ ပါးစပ္ဟလိုက္ေသာ္လည္း မည္သၫ့္စကားမွ မထြက္ခဲ့ေပ။ သူမက က်န္းခ်န္းအား အားကိုးတႀကီးျဖင့္ ၾကၫ့္လိုက္ေသာ္လည္း သူမအား စိတ္ပ်က္ေနသၫ့္ အၾကၫ့္ကိုသာ ရလိုက္သည္။
" သမီး မိန္အာ " က်န္းရွစ္မိန္ သည္လည္း သူမအား မ်က္ႏွာလြဲသြားသည္။ ဝမ္မင္ယြဲ႔ သည္ စိတ္ကို ဒံုးဒံုးခ်လိုက္ေတာ့သည္။ " အဲ့ဒီႏွစ္တုန္းက သူ႔ကို လီေရွာင္းေယာင္လို႔ ထင္ခဲ့မိတာ .. ေတာင္းပန္ပါတယ္ .. ဒါေပမဲ့ ဒီႏွစ္ေတြ အတြင္း က်န္းမိသားစုရဲ့ ေခြၽးမ ပီသေအာင္ေနခဲ့တာကို ေထာက္ၿပီး .."
" ေတာ္ၿပီ!!! ... မင္းက ငါတို႔က်န္းမိသားစု အတြက္ အရွက္ရစရာဘဲ .. ဒါေပမဲ့ .. ဒီကိစၥကို အျပင္ကို ေပါက္ၾကားေစလို႔မျဖစ္ဘူး ...က်န္းခ်န္း ေနာက္ေန့ကစၿပီး ..မင္းတို႔ နန္က်င္း မွာဘဲ ေနရမယ္... S ၿမိဳ႔ထဲကို ေျခတစ္လွမ္းလွမ္းရဲရင္ က်န္းမိသားစုထဲကေန ထုတ္ပစ္မယ္ " က်န္းဖန္းက်င္း က ေဒါသတႀကီး ေျပာကာ ထြက္သြားေတာ့သည္။
နန္က်င္းၿမိဳ႔သည္ အစြန္အဖ်ားတြင္ တည္ရိွသၫ့္ ၿမိဳ႔ျဖစ္ၿပီး အလြန္ေခါင္သည္။ ထိုေနရာသို႔ သူတို႔အား ပို႔လိုက္ျခင္းသည္ နယ္ႏွင္ဒဏ္ေပးလိုက္သကဲ့သို႔ပင္။ သူတို႔က လံုေလာက္တဲ့အက်ိဳးေဆာင္မႈ မရိွဘဲ ျပန္လာလို႔ရေတာ့မည္မဟုတ္ေပ။ က်န္းမိသားစုသည္ လီမိသားစုအား အျပစ္လုပ္မိၿပီး စီးပြားေရးေလာကထဲ ေျခမခ်ႏိုင္ရင္ေတာင္ ဆင္ေသတစ္ေကာင္ေတာင္ ျမင္းထက္ေတာ့ႀကီးေသးသည္။ သူတို႔က က်န္းမိသားစုအား အျခားနယ္ပယ္တြင္ တိုးတက္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ေသးသည္။
