'Kom, we gaan jagen', zei Laurens. Net toen ik met Laurens de deur uit wilde lopen riep Vanessa mij na 'Emily! Wacht even! Je moet nog iets zien voordat je gaat!' Ik liep weer terug de kamer in. Vanessa rende weg en kwam een seconde later weer terug met 2 meter hoge spiegel. 'Je hebt jezelf nog niet eens bekeken!', zei Vanessa lachend. Toen ik mezelf zag schrok ik. Ik kon gewoon niet geloven dat ik dit was?! Het leek wel.. Of ik knapper was geworden, eigenlijk alsof ik - net als Laurens en Vanessa - uit een tijdschrift kwam! Ik heb mezelf nooit echt knap gevonden, ik was altijd behoorlijk onzeker over mijn uiterlijk, maar die onzekerheid leek opeens weg.. Ik zag in de spiegel een knappe vrouw staan. Mijn caramelkleurige haar leek meer te glanzen en meer volume te hebben, ik had nergens puistjes meer en mijn ogen.. Mijn ogen waren omringd met lange zwarte wimpers en de irissen in mijn ogen waren felrood, zo rood als bloed. Ik had mezelf nog nooit zo zeker gevoeld. Ik had het gevoel dat ik heel de wereld aan zou kunnen. Niemand zou mij nu nog pijn kunnen doen.
'Wen er maar aan', grinnikte Laurens, 'je zult er voor eeuwig zo uitzien'. 'Wat?! Voor eeuwig?' geschokt keek ik Laurens aan. 'Je wordt niet ouder. Je zult er voor altijd zo uitzien' Ik keek nog eens naar mezelf in de spiegel en glimlachtte naar mijn spiegelbeeld. Laurents tikte op mijn schouder 'Ik denk dat we nu het beste kunnen gaan jagen, nu is het nog schemerig'. Ik draaide me weg van de spiegel en ik liep met Laurens mee. 'Succes Emily', zei Vanessa nog voordat ik samen met Laurens de deur uit rende. Het bos in om mijn dorst lessen.
