Met een indringende blik staarde Laurens mij aan. Ik deinsde achteruit. 'Laurens..' stamelde ik.
Vol afschuw draaide ik me om en rende weg. Toen ik achterom keek zag ik dat Laurens mij volgde. Nog steeds was in zijn blik niks af te lezen.
'Emily! Wacht!' riep hij met zijn melodieuze stem. Hij pakte me bij mijn schouder zodat ik viel. Ik knalde keihard tegen een grote boom aan. De boom wankelde een beetje. Laurens liep op me af en pakte mijn polsen.
Met een vijandige blik in zijn ogen keek Laurens mij aan. 'Je zult je natuurlijk wel afvragen wat ik hier kom doen hé?' zei hij pesterig.
Ik probeerde me los te wringen uit zijn greep, maar hij was te sterk. Ik hoefde niet langer na te denken wat ik zou doen.
Een halve seconde later Laurens kermend van de pijn over de grond te kronkelen. Ik glimlachte. 'Mijn gave was je even vergeten hé!' riep ik deze keer pesterig, 'vertel nu maar eens wat je komt doen hier.'
Ik zette mijn gave op een iets lager pitje zodat Laurens normaal kon praten, maar zichzelf niet meer kon bewegen. 'Ik ben hier om tegen je te zeggen dat Nina je ouders en Tom heeft. Kom over precies 2 weken naar het blokhutje. Je weet toch nog wel waar dat is hé?'
Ik verstijfde. Het blokhutje is de plek waar Vanessa en Laurens me naartoe hadden gebracht tijdens mijn verandering. Het leek eeuwen geleden dat ik daar geweest was. Dus daar waar ik mijn nieuwe leven ben begonnen zal ik het ook eindigen..
'Hoe laat moet ik daar zijn?'
'Twaalf uur 's nachts. Als je niet op komt dagen kun je al zelf wel raden wat er gaat gebeuren met je ouders en Tom.'
Ik slikte hoorbaar. Toen ik Laurens zag glimlachen liet ik hem weer pijn lijden. Waar waren zijn gevoelens voor mij gebleven, dacht ik boos, en heeft hij überhaupt wel ooit gevoelens voor mij gehad?!
Laurens schreeuwde het uit van de pijn. Ik liet elke cel van zijn lichaam brandende pijn voelen. Een normaal mens was nu al lang dood gegaan van de pijn, daar was ik zeker van. Dit is een van de nadelen als je een vampier bent; alleen vuur kan je vernietigen. Ik rilde bij die gedachte.
Ik liet de pijn ophouden. In plaats daarvan verdoofde ik zijn spieren, zodat hij niet meer kon bewegen. Ik glimlachte. 'Wie is er nu sterker?'
Woedend keek Laurens mij aan. 'We zullen zien,' antwoordde hij, 'wie het laatst lacht, lacht het best!' voegde hij daar aan toe.
'Ga toch naar je mensenmeisje toe!' schreeuwde ik, 'je hebt nooit van me gehouden hé!!'
Laurens leek te schrikken van mijn heftige reactie. 'Ik weet ook wel dat ik niet jouw eerste meisje ben! Als je ziet hoe het is afgelopen met Anna, dan had ik het kunnen weten!' ging ik verder, 'Je bent gewoon een dikke vette player Laurens!'
Nu was Laurens degene die kwaad werd. 'Je weet helemaal niets van mij! Ik bepaal wat ik met mijn leven doe en jij hebt daar niks mee te maken!'
Na een korte stilte was Laurens weer een beetje gekalmeerd. 'En ja, Ik heb van je gehouden, Emily. En misschien doe ik dat nu nog steeds..' zei hij zacht. Even dacht ik de oude Laurens weer te zien. De jongen waar ik verliefd op was geworden..
Nee. Dat kon niet. Die jongen bestond niet meer. 'Ik hou niet meer van je.' zei ik.
'Daar geloof ik niks van.' Laurens keek mij indringend aan, 'maargoed, we dwalen te ver af. Als jij er nu voor zorgt dat ik weer kan bewegen, dan ga ik er weer vandoor.'
Nog geen seconde nadat ik Laurens weer kon laten bewegen was hij al weer weg. Ik zuchtte.
Met gemengde gevoelens rende ik weer terug naar huis. Zijn stem echode in mijn hoofd. 'En ja, Ik heb van je gehouden, Emily. En misschien doe ik dat nu nog steeds..'
Zou hij de waarheid hebben gesproken? Hield ik nog van hem, ondanks dat hij Nina had gebeten? En kun je opeens stoppen van iemand te houden? Mijn hoofd barstte van de vele vragen.
Ik moest dit met iemand bespreken en ik wist precies met wie ik dit moest doen.
