Nina is een vampier geworden. Dit was een mogelijkheid waar ik nooit aan had gedacht. Ik staarde naar een punt in de verte. Dit zou betekenen dat ik degene wordt waar zij nu wraak op gaat nemen.. De rollen werden omgedraaid en nu zou ik degene zijn die wraak op zich zou krijgen. Waar heb ik dat nou weer aan verdiend? Ik wist het antwoord. Ik heb Nina pijn gedaan. Ik had eigenlijk tevreden moeten zijn, maar dat was ik niet. Ik had tegen Laurens gezegd dat ik terug zou komen om het af te maken.. Maar nu vraag ik me af of ik het wel ooit af kan maken..
'Wat gaat er nu gebeuren?' vroeg ik met een klein stemmetje. Damian ging nerveus met zijn hand door zijn haar. 'Zolang je hier blijft niks, maar het zal niet lang duren voor ze je hier komt.'
Natuurlijk! Laurens weet waar ik ben. Koortsachtig dacht ik na. 'Weet je ook wat Nina's gave is?'
Ik hoorde Damiam hoorbaar slikken. 'Ja, ik weet wat haar gave is.. Nina's gave is vuurbeheersing.'
Ik herinnerde het me nog zo goed.. Het moment waarop Vanessa me waarschuwde voor het vuur.
Alleen vuur kan ons vernietigen.. Ik haalde een paar keer diep adem. Dus zo zou ik aan mijn einde komen. Ik zou vernietigd worden door vuur. Het vuur dat uit NIna's handpalmen kwam.. Nee! Dat nooit!
Ik ging op een boomstam zitten met mijn hoofd tussen mijn handen. 'Is er nog hoop?' vroeg ik met een gesmoorde stem.
'Ja, er is nog hoop.' antwoordde Damian, 'je hebt daarbij de hulp nodig van een vriend van ons. Met zijn gave kun je je tegen elke gave beschermen. Hij is soort van immuum voor andere gaven, maar hij kan ook anderen beschermen.'
'En mijn gave dan?' vroeg ik verontwaardigd, 'ik heb een van de machtigste gaven die een vampier kan hebben, al gebruik ik die amper!'
Damian haalde een keer diep adem. 'Dat is het niet..'
'Wat dan wel?'
Ik merkte dat dit voor Damian niet makkelijk was om te zeggen. 'Ze hebben je vader, moeder en ze hebben Tom.'
Ik wilde het uitschreeuwen van pijn en frustratie. Als ze mijn ouders en Tom ook maar iets aandeden! 'Ik wil nu naar Amerika om ze te gaan redden!' schreeuwde ik paniekerig. Ik maakte al aanstalten om weg te rennen. 'Emily! Emily!' zei Damian kalm, 'dat willen ze juist!'
Ik wist dat Damian gelijk had. Als ik daar aan zou komen zouden ze mij, Tom en mijn ouders vermoorden. Ik begon te snikken. Als ik kon huilen in dit lichaam had ik het nu zeker gedaan. De pijn was overal. Het idee dat ze mijn dierbaren pijn doen om mij is ondraaglijk. Het was mijn taak om ervoor te zorgen dat ze hier levend uit zouden komen, als dat niet zou gebeuren dan zou ik daar letterlijk eeuwig voor moeten boeten.
'En waar is Vanessa?' vroeg ik angstig. Als Laurens zich had aangesloten bij Nina, waar zou Vanessa dan zijn? Ik zag dat Damian weer een glazige blik in zijn ogen had.
'Vanessa is gevlucht. Ik zie beelden van haar in het water.. Het zou kunnen dat ze hier heen komt, maar die kans schat ik klein in want ze weet niet waar in Engeland je bent.' Ik knikte. 'Wat is het plan? Ik wil zo snel mogelijk naar Amerika.'
Damian gebaarde dat ik mee moest komen. Toen we weer thuis aankwamen was heel de familie er al. In het kort legde Damian uit wat hij gezien had en wat er aan de hand was.
Ik sloeg mijn ogen neer om hun blikken te ontwijken. 'Het spijt me zo erg dat ik van mijn probleem jullie probleem maak..' fluisterde ik, 'ik heb besloten om alleen naar Amerika te gaan en daar mijn lot tegemoet te gaan..'
Geschokt staarde iedereen mij aan. Er was een moment waarop niemand iets zei. Of niet durfde te zeggen tot Michael de stilte verbrak.
'Je gaat niet alleen Emily! We beschouwen je nu al als familie!' Iedereen om mij heen knikte instemmend. Dankbaar keek ik Michael aan. Dit betekend dat het nog niet voorbij is!
Opeens werd ik afgeleid door een bekende geur. Het was de geur van een vampier.. 'Ik ben zo terug..' mompelde ik.
Zo snel als ik kon rende ik op de geur af. De geur was ongeveer 10 kilometer van mij verwijderd. Dat zou ik toch wel kunnen halen in 3 minuten?
Alle bomen schoten aan mij voorbij. Het enige wat telde was die ene geur.. Toen ik op het punt was aangekomen keek ik om me heen. Een eindje van me af stond ze.. Toen Vanessa's rode ogen mij vonden glimlachte ze.
