Ik wist het gewoon echt niet meer.. Ik staarde uit het raampje in mijn hut en zag hoe de golven tegen de boot sloegen. Mijn hoofd staat er nu gewoon niet naar om nu een vriendje te krijgen. En al zeker geen twee.. Dit zou veel ingewikkelder worden als ik zou denken. En wat als ik het zou overleven? Dan zou ik moeten kiezen...
Opeens dacht ik weer aan het gesprek dat ik had met Liam vlak nadat we van de witte kliffen waren gesprongen. Volgens hem was hij, noch Laurens mijn ware soulmate, maar wie dan wel? Matthew?
Ik gokte dan van wel, maar waarom heeft Liam dan nog steeds gevoelens voor mij?
En waarom hield Liam van mij? Om wie ik ben of omdat ik zo veel lijk op zijn vorige liefde?
Mijn hoofd tolde van de vragen waar ik me nu niet mee bezig wilde houden, want mijn leven stond op het spel.
Ik bleef 2 hele dagen op mijn kamer. Om de een of andere reden durfde ik Liam en Matthew niet onder ogen te komen. Een paar keer had Vanessa op mijn deur geklopt omdat ze wilde weten hoe het met mij ging. Ik verzekerde haar dat het helemaal goed met mij ging, maar het ging juist helemaal niet goed met mij.
Schuldgevoelens bekropen mij.. Als ik Nina en Laurens onder ogen kom en als ze zien dat ik vrienden bij me heb zullen ze Tom en mijn ouders sowieso vermoorden.. En als ik alleen ga? Dan vermoorden ze mij sowieso en hoogstwaarschijnlijk zullen ze mijn ouders en Tom dan ook nog ongeschonden laten..
Toen Damian op de deur van mijn kamer klopte en liet weten dat we aangekomen waren stond ik met tegenzin op. Ik vond het niet nodig om in de spiegel te kijken want mijn haar zou zoals altijd toch wel weer perfect zitten, ondanks dat ik 2 dagen op bed had gelegen.
Liam sloeg zijn ogen neer toen hij mij weer zag. Vanessa, Damian en Matthew keken alleen maar bezorgd. 'Gaat het Emily?' vroeg Matthew onzeker. Ik knikte, maar volgens mij waren ze niet overtuigd. 'Laten we dit snel afhandelen,' mompelde ik.
We namen de trein naar New York en van daaruit reisden we naar het blokhutje. Ik protesteerde niet toen Matthew langs mij kwam zitten in de trein en mijn hand vastpakte. Vanuit mijn ooghoeken zag dat Liam Matthew een vijandige blik toewierp. Toen ik me omdraaide en naar Liam keek glimlachte hij alleen maar.
Vanessa en Damian waren onafscheidelijk. Ze hielden constant elkaars hand vast en verloren elkaar nooit uit het oog.
'Kun je al iets zien Damian?' vroeg ik. Damian onderbrak zijn kus met Vanessa en schudde zijn hoofd, 'Nog steeds niet. Zodra ik iets meer kan zien laat ik het jullie direct weten.'
In een cafétje op het station van waar uit we over moesten stappen bespraken we het plan. Het was de bedoeling dat ik in mijn eentje naar de blokhut zou gaan. De rest zou tegen de wind in gaan staan en aanvallen zodra onze vijanden zouden aanvallen. Vanessa en Damian gingen proberen om Laurens uit te schakelen en dan zouden Matthew en ik Nina voor onze rekening nemen. Liam zou proberen om mijn ouders en Tom te bevrijden.
'Moet er niet iemand eerst op verkenning?' vroeg ik, 'want voordat we aanvallen lijkt het me handig om te weten tegen wie we het op moeten nemen.'
Damian sloot zijn ogen en concentreerde zich. 'Ik zie 4 personen..' zei hij, 'In ieder geval moeten we het opnemen tegen Nina en Laurens, maar wie die andere twee zijn zie ik niet.'
'Zou er dan niet iemand alvast op verkenning kunnen gaan?' stelde Vanessa voor, 'Emily of ik niet in ieder geval, want Laurens kent onze geur. Ik weet dat Laurens niet iemand is die goed is met geuren, dus ik denk dat mij het verstandigste lijkt als Liam, Matthew of Damian gaat.'
Alle drie de jongens staarden elkaar aan. Damian wilde natuurlijk onder geen voorwaarde weg van Vanessa en Matthew zou mij tijdens het gevecht moeten beschermen met zijn gave, dus Liam was de enige die overbleef. 'Ik ga wel..' mompelde Liam.
We hadden best wel een lange tussenstop dus Vanessa, Damian en Matthew besloten om te gaan jagen. 'Weet je zeker dat je echt niet mee gaat Emily?' vroeg Matthew. Ik schudde mijn hoofd. 'Nee, dat hoeft niet.'
'Ik blijf dan wel bij Emily,' bood Liam aan. Matthew knikte alleen maar en een moment later was hij weg.
Ik ging op een bankje zitten en keek naar een paar mensen die een trein in stapten. Op een paar mensen na waren we nu de enigen op het kleine stationnetje.
Liam ging langs mij zitten op het bankje en keek me onzeker aan. 'Zijn jij en Matthew.. Zijn jullie samen?' Ik wist wat hij probeerde te zeggen. 'Dat weet ik zelf ook niet.'
'Je weet dat ik van je houd.' zei Liam, 'en het doet me pijn om jou met hem te zien.' Ik hoorde de pijn in Liam's stem.
Ik wendde mijn blik van hem af en staarde naar een punt in de verte. 'Of houd je van Mary? Je eerste liefde op wie ik zo veel lijk?'
Liam zuchtte. 'Natuurlijk houd ik van Mary, maar ik had gelogen over het feit dat jij veel op haar lijkt' zei hij, 'ik zei dat alleen maar omdat ik je niet wilde kwetsen, want jij bent het meisje uit de visioenen van Damian.'
Verbaasd keek ik naar Liam. Hij glimlachte alleen maar. 'Damian had jou al lang aan zien komen. En nou ja.. Damian zag ons samen zijn.. Terwijl mijn gave iets anders zei.. Dacht je soms dat het toeval was dat ik in de buurt was toen die weerwolf jou aanviel?'
Ik wist niet wat ik moest zeggen.. Dus al die tijd wisten ze al dat ik zou komen?
'Sorry Liam..' Ik stond op en liep weg. Damian zag ons samen zijn.. Terwijl mijn gave iets anders zei.. Die woorden herhaalden zich in mijn hoofd.
Dus.. Voordat ik bij de familie kwam had Damian visioenen over mij en Liam, dat ik bij de familie zou komen en dat Liam en ik een stelletje zouden worden, maar aan de andere kant zei Liam's gave dat mijn ware liefde iemand anders zou zijn. En dat was Matthew.
Ik ging op een ander bankje zitten en hield mijn hoofd tussen mijn handen. Ik kon er gewoon niet meer tegen.. Al die vragen.. De tranen liepen over mijn wangen. ´Emily..´ fluisterde Liam.
Hij ging weer langs me zitten, maar deze keer liep ik niet weg. ´Het komt goed! Ik ga er voor zorgen dat ze jou niks aan kunnen doen begrepen? Want ik hou van je.'
Ik keek in zijn goudbruine ogen en zag de oprechtheid. Hij houdt echt van me, dacht ik. Maar houd ik ook van hem? Liam boog zijn gezicht steeds verder naar het mijne toe.
Een gedeelte van mij wilde nu wegrennen en Matthew zoeken, maar om de een of andere reden wilde ik toch blijven. Toen zijn lippen de mijne raakten was er geen weg meer terug. Ik verloor mezelf in de kus en vergat even alles om me heen, maar toch zei een stemmetje in mijn hoofd dat dit verkeerd was.. Ik onderbrak de kus en keek Liam aan. Hij glimlachte alleen maar. 'Ik wist wel dat je van me houd,' fluisterde hij. Ik glimlachte alleen maar een keer.
Heej lezers!
Wie moet Emily kiezen volgens jou? Liam of Matthew? Laat je keuze weten door een comment te plaatsen!
xoxo
