Damian schraapte zijn keel. 'Er is iets wat we je moeten vertellen..' begon hij. Gespannen wachtte ik af wat Damian te zeggen had. We liepen samen een eindje het bos in.
'Ik heb je toekomst gezien..' begon hij.
'Wat is mijn toekomst dan?' vroeg ik nieuwsgierig.
Damian leek zich even ongemakkelijk te voelen. 'Het is niet rooskleurig..'
'Wat?' vroeg ik met een klein stemmetje, 'ga ik dood?'
'Dat hangt van jou af.' zei Damian schouderophalend, 'visioenen kunnen veranderen.'
'Wat heb je dan gezien?' vroeg ik angstig.
'Dat een jongen met als kracht watersturing een meisje heeft gebeten..'
Laurens.. Was mijn eerste gedachte. Hij zal waarschijnlijk dat mensenmeisje gebeten hebben bedacht ik, maar toch vroeg ik het voor de zekerheid.
'Wie heeft hij gebeten?'
Hier leek Damian even over na moeten denken. 'Ik zie een meisje met lang bruin haar dat tot haar middel komt en grote ogen die omlijst zijn door mooie lange wimpers..'
'Welke kleur ogen?' Ik hoopte niet dat mijn vermoeden waar zou zijn.. Dat het blauwe ogen waren..
'Het zijn blauwe ogen' zei Damian.
Ik hapte naar adem. Dit kon maar een iemand zijn.. Dit zou betekenen dat ik dit keer degene zou zijn op wie wraak genomen zou worden..
'Gaat het?' Damian keek mij bezorgd aan met zijn caramelbruine ogen. Ik schudde mijn hoofd.
'Wie is het?' vroeg hij dringend, 'weet je wie het is?'
'Hoe heeft Laurens me dit aan kunnen doen..' fluisterde ik, 'hoe kon hij!'
'Wie is dat meisje?' vroeg Damian nog een keer.
'Het is Nina.. Laurens heeft Nina gebeten..' wist ik uit te brengen.
