Heey lezers,
Dit is alweer het laatste hoofdstuk! Ik hoop dat jullie genoten hebben van dit verhaal. Ik wil jullie bedanken voor het lezen van dit verhaal, jullie votes en alle leuke reacties!
Veel leesplezier!
doallthingswithlove ♥
20 jaar later
Ik ging met mijn hand door zijn zwarte haar en keek naar zijn huid die schitterde in het zonlicht. Matthew. Ik glimlachte hij de gedachte aan hem. We lagen al uren samen op het gras voor de Eiffeltoren in de bosjes aan het zicht onttrokken van alle wandelaars. 'Het is vandaag 20 jaar geleden dat we voor het eerst samen naar Parijs vertrokken weet je nog?' zei ik. 'Natuurlijk weet ik dat nog!' reageerde Matthew glimlachend, 'Die reis was net zo geweldig als deze nu is!'
'We zouden er een traditie van kunnen maken. Om de twintig jaar naar Parijs.' Ik ging op mijn rug liggen en keek naar de blauwe lucht en dacht aan de overige leden van mijn familie. Tom heeft ongeveer een jaar geleden een meisje gered die op sterven lag. Hij heeft haar gebeten. Ze kunnen behoorlijk goed met elkaar overweg.
Vanessa en Damian zijn een paar maanden geleden vertrokken naar Frankrijk. Dat is hun favoriete vakantieland. Ik verwacht dat ze over een aantal weken wel weer terug zullen komen.
Laurens heb ik een keer gezien. Ik was een aantal jaren geleden aan het jagen toen ik zijn geur rook. Een deel van mij wilde naar hem toe rennen, maar aan de andere kant wilde ik weg.. Ik wilde niet herinnerd worden aan ons gezamelijke verleden. Maar toen hoorde ik zijn stem, 'hoi Emily.' Hij stond achter me. Ik draaide me om en keek naar hem. Zijn kleren waren vies en zaten vol scheuren, maar ondanks dat zag hij er precies uit als de Laurens hoe ik me hem herinnerde. 'Laurens...' fluisterde ik.
'Het spijt me zo..' bracht hij uit, 'ik heb het verknald. Ik heb je pijn gedaan.. Ik wil dat je weet dat het me spijt.'
Ik liep naar hem toe, 'ik vergeef je,' zei ik. Laurens keek opgelucht, 'ik zal je met rust laten. Leef je leven en geniet ervan Emily. Je verdient het.'
Een moment later was hij weg. Ik zakte op de grond neer. Ik wist niet meer hoe lang ik daar gezeten had. Het enige wat me bij was gebleven waren de armen van Matthew die mij omsloten. 'Ik rook zijn geur,' zei hij. Ik knikte, 'weet ik. Hij is naar me toe gekomen en heeft sorry gezegd.'
Dat was de laatste keer dat ik Laurens heb gezien. Ik heb geen idee waar hij zou kunnen zijn. Daar maak ik me ook niet druk om want ik heb een nieuw leven. Een leven met Matthew.
Liam wacht nog steeds op me. Als ik soms zie hoe hij naar me kijkt weet ik dat hij nog niet over mij heen is. Matthew kan dat niet uitstaan. Lilly vind het allemaal wel grappig, want ze kan haar lach niet inhouden als ze ziet hoe Matthew reageert op Liam. Sophie is vorig jaar verhuisd naar Duitsland om te gaan studeren. Lilly mist haar ontzettend. Soms gaat ze een aantal dagen op bezoek. Opmerkelijk genoeg is het dan een stuk rustiger in huis als anders.
Met mijn ouders heb ik af en toe wat briefcontact. De laatste jaren is het wat minder geworden maar toch schrijf ik ze dat het goed gaat met me en vertel ik ze over plekken waar ik geweest ben. Verder niks. Ze weten niks over Matthew of mijn familie. Zelfs niet over Tom. Tom's ouders hadden uitgebreide zoekacties opgezet om Tom te vinden. Maar uiteraard zonder resultaat. Uiteindelijk heeft hij ze een lange email gestuurd met daarin dat alles goed met hem gaat en dat hij ze op de hoogte zal houden.
Ik ging met mijn hand door Matthews zwarte haar en keek naar hem. Zijn goudbruine ogen schitterden in het zonlicht. 'Ik hou van je,' fluisterde ik. Matthew boog zich naar me toe en zoende me, 'Ik hou ook van jou Emily, dat zal ik voor eeuwig en altijd doen.'
