Het was tijd om te vertrekken. Ik en Vanessa deden onze bruine contactlenzen in. Laurens raapte onze enige bezittingen bij elkaar.
We renden door de bossen naar een dorpje, daar namen we de trein naar New York.
In de trein overviel me de dorst opeens. Ik zat in een kleine ruimte met mensen! Ik hoorde de geluiden van hun harten regelmatig kloppen.. Beheers jezelf! zei ik streng tegen mezelf. 'Hou je adem in', fluisterde Laurens zacht zodat alleen ik het kon horen, 'dat helpt tegen de dorst. Vergeet alleen niet je schouders te bewegen, zodat het lijkt alsof je ademt' Ik knikte kort naar hem. Ik probeerde het.
Na een eeuwigheid in de trein te hebben gezeten, waren we eindelijk terug in de New York. Ik keek uit het raam. Het was zo lang geleden dat ik hier geweest ben.. Het voelt eigenlijk meer alsof ik hier in een vorig leven ben geweest, dan een maand..
Soms moest ik mezelf inhouden om niet te snel te lopen. Mensen mochten immers niet merken dat we anders waren.. 'Zullen we ergens in een cafétje gaan zitten om het plan te bespreken?' stelde Vanessa voor. 'Dat lijkt me een goed idee' zei Laurens. Vragend keek hij naar mij. Ik knikte. 'Ja mij ook' antwoordde ik.
Toen we even later in een café zaten vroeg Laurens: 'En Emily, wat is je plan?' Ik dacht even na. 'Nou' begon ik, 'ik zat eraan te denken om ze psychisch helemaal door te laten slaan' Ik glimlachte. 'Hoe wil je dat gaan bereiken?' vroeg Vanessa. 'Ik begin met Nina. Ik ga haar een paar bezoekjes brengen' zei ik glimlachend, 'waarschijnlijk gaat ze aan heel de klas vertellen dat ze mij gezien heeft. Niemand zal haar geloven.. behalve jullie' Vragend keken Vanessa en Laurens mij aan. 'Mijn plan is om jullie naar mijn school te sturen met als doel dat jullie aansluiting vinden met Nina. Ik weet zeker dat ze jullie wel in haar vriendinnenclubje wil betrekken', zei ik, 'nadat ik haar een paar bezoekjes heb gebracht zal ze bang worden' Ik glimlachte bij het idee, 'Ik verwacht dat niemand haar zal geloven, zelfs haar ouders niet meer - daar ga ik ook voor zorgen, alleen jullie geloven haar'
'En uiteindelijk?' vroeg Vanessa. 'Uiteindelijk. Ik bezoek haar net zo lang tot dat ze er niet meer tegen kan en doordraait en dan zie ik wel of ik nog de moeite moet nemen om haar leven te beëindigen. Na Nina ga ik verder met de volgende op mijn lijst, maar dan pak ik het iets anders aan'
'Klinkt goed', zei Laurens, 'dan zullen Vanessa en ik ons maar eens in gaan schrijven op jou school' grinnikte hij. We liepen het café uit. Mensen keken ons raar aan. We hadden natuurlijk niks gedronken, want dat kunnen onze magen niet aan, maar dat wisten die mensen natuurlijk niet.
We liepen een paar kilometer verder naar ons 'huis'. Ons huis was een klein pand boven een winkel. Het bestond uit 4 kamers. Een woonkamer, een badkamer en een slaapkamer, die eigenljk overbodig is en een klein keukentje.
'We gaan nu naar jouw school toe om ons in te schrijven', zei Laurens. 'Vergeet niet je valse persoonsbewijzen!', hielp ik hem aan herinneren. 'Die hebben we!', riep Vanessa vrolijk. We zijn allebei 18 op ons persoonsbewijs. We vertellen wel dat we allebei een keer zijn blijven zitten en natuurlijk dat we broer en zus zijn' Laurens en Vanessa leken best veel op elkaar. Afgezien van de kleur ogen. Snel gaf Laurens mij een korte kus. 'Blijf hier tot we terug zijn' riep Laurens me na voordat hij de deur uitliep.
Mijn plan wraak op mijn pestkoppen gaat nu officieel van start!
