Ik begon fanatiek te trainen. Michael leerde me verschillende vechttechnieken. Ondertussen observeerde Matthew mij. 'Je gaat goed vooruit!' complimenteerde hij mij. Ik glimlachte.
Sinds het moment bij de rotsen had ik Liam niet echt meer gesproken. De manier waarop hij naar mij kijkt bevalt me nog steeds niet helemaal, maar toch heb ik geen hekel aan hem. Ik zie hem als gewoon een vriend van me en ik ben toevallig iemand die op zijn vroegere geliefde lijkt.
Het moet ook wel verschrikkelijk voor Liam geweest zijn om iemand te verliezen van wie je houdt. Ik dacht nog steeds vaak aan Laurens, maar ik wist dat ik niet meer aan hem mocht denken.. Ik moest hem vergeten.. Maar dat kon ik niet..
'Gaat het?' vroeg Matthew bezorgd. Ik knikte. 'Het is de spanning..' zuchtte ik. 'Het komt wel goed!' zei hij geruststellend.
Matthews bruine ogen schitterden in het zonlicht. Zou hij zijn mate al gevonden hebben? vroeg ik me opeens af. Zou hij al iemand hebben.. Ik voelde iets kriebelen in mijn buik als ik naar hem keek.
Ik schrok van mijn gedachte. Dat ging me helemaal niet aan. Hij is iemand wie mij kan beschermen tegen Nina's gave, meer niet.
'Emily!' hoorde ik Vanessa roepen. Ik draaide me om en rende naar haar toe. Vanessa en Damian zijn een paar dagen weg geweest om samen te zijn.
'Vanessa!' riep ik terug, 'hoe was het?' Vanessa straalde helemaal. 'Eerst hebben we de boot genomen naar Frankrijk! Oh! Emily! Het is zo mooi daar!'
Ik vond het leuk om te horen dat Vanessa het daar zo leuk had gehad. Ik zuchtte. Zou ik ooit nog iemand vinden waar ik onvoorwaardelijk veel van hield?
Vanessa ratelde maar door. Ik luisterde maar met een half oor, want ik was meer met andere dingen bezig, zoals dat ik misschien wel dood ga over een paar dagen.
Nee. Zo mag ik niet denken. Ik ga dit overleven en een gelukkig leven leiden als ik van Nina af ben! Niemand zal mijn geluk dan nog in de weg staan.
De dagen werden weken en toen was de laatste avond aangebroken voordat we de boot moesten nemen naar Amerika. Er werd besloten dat alleen Damian, Vanessa, Liam, Matthew met mij mee zouden gaan.
Zwijgend zaten we met heel de familie in de woonkamer. Niemand durfde wat te zeggen. Eigenlijk is dat ook wel logisch, want wat valt er te zeggen. De kans is groot dat er doden gaan vallen, want Laurens had uitdrukkelijk gezegd dat ik alleen moest komen.
Ik verveelde me, dus daarom begon ik een boek te lezen. Mijn gedachten waren zo ver weg dat ik geen flauw benul had waar het boek eigenlijk over ging.
En toen was het tijd om te gaan.. Tijd om met de boot terug naar Amerika te gaan.. Om voor eens en voor altijd af te rekenen met mijn verleden.
