Ik besloot om Laurens en Vanessa niks te vertellen over mijn uitstapje naar Tom. Ik was er bijna zeker van dat ze het zouden afkeuren. 'Wat is het plan?', vroeg ik. 'Zoals je weet heeft onze klas morgen de laatste 2 uur gym' zei Vanessa. Ik knikte, dat wist ik nog wel.. Alleen toen ik nog daar op school zat hadden we 's ochtends gym. 'Laurens en ik gaan proberen om met de gym mee te doen, want zoals je weet lukt dat niet altijd' Vanessa glimlachte. 'Ik heb aansluiting gevonden bij Nina, serieus, ze behandeld me alsof ik een van haar beste vriendinnen ben!' Laurens grinnikte. 'En mij behandeld ze alsof ze denkt dat ik interesse in haar heb!', zei Laurens vol afschuw. 'Komt het plan nog?' drong ik aan. 'Het idee is eigenlijk om een beetje te gaan treuzelen bij de gym, als iedereen weg is, behalve ik en Nina, dan zorg ik ervoor dat ze alleen achterblijft. Dan loop jij naar binnen en verrast haar! Laurens zorgt ervoor dat ze niet weg kan door de deur af te sluiten.' 'Klinkt goed!' zei ik. Ik kon niet wachten om Nina's bange gezicht ze zien!
'Emily' vroeg Laurens, 'wat heb je daar onder je shirt?' Ik was mijn dagboek helemaal vergeten! Nog voordat ik een antwoord terug kon geven stond Laurens al langs me. Hij pakte mijn dagboek. 'Dus dit is je dagboek' fluisterde hij. 'Waar ben jij vandaag geweest?' vroeg hij streng. Ik besloot dat ik het beste alles kon opbiechten. Ik vertelde Laurens en Vanessa het hele verhaal. Ook mijn bezoek aan Tom. Ik gaf als excuus dat ik mezelf gewoon verveelde. Tegen mijn verwachting in leken Laurens en Vanessa het wel te snappen. Gelukkig maar..
Die volgende dag was het eindelijk zo ver. Eindelijk kon ik wraak nemen!
's Ochtends deed ik mijn bruine lenzen weer in en ging ik naar Tom. Het ging al beter met hem. Zijn koorts was ondertussen gedaald. Ik vertelde hem dat ik vanmiddag van plan ben om wraak te gaan nemen op Nina. 'Dat is ook haar verdiende loon!' zei Tom daarop. 'Zou ik Laurens en Vanessa ook een keer mogen ontmoeten?' vroeg hij opeens. Ik zag dat hij een beetje rood werd. 'Natuurlijk!' zei ik, 'morgen na school kun je wel even langskomen' Tom knikte, 'oké, maar ze doen me toch niks?' vroeg hij met een klein stemmetje. 'Natuurlijk doen ze je niks' lachtte ik. We bleven nog even doorpraten over hetgeen wat ik gemist had.
Ik keek op de klok. Ik zag dat het tijd was om te gaan. 'Dan ga ik maar' zei ik. 'Veel plezier' grijnsde Tom. 'Gaat wel lukken' antwoordde ik. Ik wandelde naar mijn oude school. Wat was het alweer een tijdje geleden dat ik hier was geweest.. Ik liep de deur door, de school in. Mijn oude kluisje zou ondertussen iemand anders al hebben, bedacht ik. Daarom hing ik mijn jas op aan de rij kapstokken langs de kluisjes. Mijn rode haar deed ik onder een capuchon. Ik wilde niet het risico lopen dat iemand mij zou herkennen.. Ik hoorde de ben dat het 8ste uur voorbij was. Snelwandelend op een menselijk tempo liep ik zo snel als ik kon naar de gymlokalen.
Eenmaal daar aangekomen zag ik mijn oudklasgenoten de kleedlokalen uitlopen. Ik telde de meiden uit mijn klas. Als het goed is waren er nog maar 4 aanwezig. Na een paar minuten ook Laurens. Toen hij mij zag glimlachte hij onopvallend naar mij.
Ik zag dat Merel en Carmen het kleedlokaal uit liepen. Dus dat betekende dat alleen Vanessa en Nina nog in het kleedlokaal waren. Laurens liep naar mij toe. Hij glimlachte. 'Als Vanessa zometeen het kleedlokaal uit komt, dan ga jij naar binnen. Ik sluit de deuren af. Klop maar op de deur als je eruit wil, dan maak ik de deur voor je open' Ik knikte.
Het leek een eeuwigheid te duren tot Vanessa het kleedlokaal uit kwam. Ondertussen deed ik mijn bruine contactlenzen uit.
Toen Vanessa eindelijk het kleedlokaal uit liep, liep ik naar haar toe. 'Ga maar naar binnen!' zei ze. Voordat ik ging drukte Laurens nog kort een kus op mijn lippen. 'Succes!' zei hij. Ik liep het kleedlokaal binnen. Zodra ik de deur dichtdeed hoorde ik dat Laurens de deur vergrendelde. Ik zag Nina nergens, dus ik verondstelde dat ze op de wc was. 'Vanessa' hoorde ik Nina roepen, 'ben jij dat?' Ik gaf geen antwoord. Ik ging op een van de banken zitten. Een seconde later zag ik Nina om het hoekje kijken. Ik zag haar gezicht. Ze was geen steek veranderd! 'Wie ben jij?' riep ze uit. Ik glimlachtte. 'Je kent mij wel' antwoordde ik. Ik deed mijn capuchon af en keek haar aan met mijn felrode ogen. Verschrikt hapte Nina naar adem. Nu liep Nina naar mij toe.. 'Emily', Nina lachtte gemeen, 'denk je dat je mij bang kunt maken door rode contactlenzen in te doen en je haar rood te verven!?' Nina begon te lachen. 'Nee' antwoordde ik, 'maar wel met dit' Met mijn felrode ogen keek ik naar Nina. Nog geen seconde later lag Nina kermend van de pijn op de grond. Met mijn gave zorgde ik ervoor dat ze niet kon schreeuwen. Kronkelend van de pijn lag Nina op de grond naar adem te happen. 'Dit had je niet verwacht hé!' schreeuwde ik naar haar. Ik deed er nog een schepje bovenop. Ik liet haar nog meer pijn lijden! Ik begon te lachen! 'Dit voelt niet fijn hé? zei ik poeslief. In Nina's ogen was angst te lezen. Doodsangst. Ik liet de pijn stoppen. Gejaagd haalde Nina adem. 'Wat heb je met me gedaan?' Nina stond op en rende weg, zo ver mogelijk langs mij af. Nog binnen geen twintigste seconde stond ik recht voor haar. 'Wat ben jij?!', 'een geest die mij komt kwellen!?' die laatste woorden schreeuwde Nina bijna. 'Zo ongeveer' ik glimlachte naar haar. Ze begon te gillen, 'help!' 'Vanessa!! Waar ben je!' Ik liet Nina stoppen met praten. Uit alle macht probeerde ze te praten, maar het lukte niet. Ik zorgde ervoor dat Nina alleen nog maar zacht kon fluisteren. Haha! Heb ik van Vanessa geleerd! Ik vond het jammer dat ik Nina niks aan kon doen, want anders had ik alle botten in haar lijf nu al gebroken! Ik besloot haar nog banger te maken. Zo snel als ik kon flitste ik door de kamer. Ik zag dat Nina aan het hyperventileren was! Haha! Ik hoorde haar hart gejaagd kloppen. Ik had nog nooit een menselijk hart zo hard horen kloppen. Ik besloot dat het genoeg was voor nu. Zo snel als ik kon liep ik nog wat rondjes door de kamer. Ik rende over de banken en sprong van de ene kant van de kamer naar de andere kant.
Ik keek naar Nina. Ik liet haar nog een keer pijn lijden. Deze keer nog heviger als de vorige keer. Ze schreeuwde het uit! Ik liet haar alle pijn ervaren die ik heb ervaren in mijn menselijke leven.
Nu liet ik haar wel schreeuwen van de pijn. Ze kronkelde over de vloer. Nu liet ik haar wel vrijuit praten. Ik zag de tranen op haar wangen van de pijn. 'Stop!' schreeuwde ze. Ze schreeude en gilde. Ik hoorde in de verte voetstappen naderen, daarom liet ik Nina haar bewustzijn verliezen - ook al een van de voordelen van mijn gave - Ik verwachtte dat Nina over een half uurtje wel weer bij zou komen.
Snel klopte ik op de deur. Nog geen halve seconde later ging de deur open. Ik stortte me in Laurens' armen. Laurens deed de deur weer op slot.Zo snel als we konden liepen we naar de school uit, waar Vanessa op ons stond te wachten. Het enige wat Vanessa aan mij vroeg: 'En Emily, wanneer is je volgende bezoekje aan Nina?' Ik glimlachte, 'morgenavond', antwoordde ik.
